Vikan - 08.08.2000, Blaðsíða 44

Þessi nýjasta yfir-
lýsing kom eins
og köld vatns-
gusa. Hún spratt
á fætur, náföl og
skjálfandi.
„O, nei, byrjaðu nú ekki aft-
ur... eina mínútuna trúi ég því
að það sé allt í lagi með þig
og þá næstu segir þú eitthvað
svo fáránlegt sem sannfærir
mig um að þú hljótir að vera
brjálaður! Eg kæri mig ekki
um heyra meira. Komdu, ég
skal hjálpa þér að taka af
borðinu og hita kaffi. Síðan
ætla ég að fara að sofa.“
Nei, Annie,“ sagði hann
biðjandi. „Ég fer með þig til
Parísar á morgun, eins og ég
er margoft búinn að segja þér,
og tíminn er að hlaupa frá
okkur. Þú verður að hlusta á
mig!“
Hann greip um handlegg-
inn á henni og horfði djúpt í
augun á henni. „Ég veit að
þetta hljómar fáránlega, ég
get vel skilið að þú haldir að
ég sé ekki með öllum mjalla,
en ég fullvissa þig um að ég
er ekki brjálaður. Það er ekki
víst að þú trúir mér en þú skil-
ur mig til vill betur ef þú leyf-
ir mér að segja þér alla sög-
una.“
Hún hnyklaði brýnnar. Hún
var búin að fá meira en nóg.
Hún vildi ekki heyra meira.
Satt að segja var hún dauð-
hrædd, aðallega við eigin til-
finningar. Hún hafði reynt að
finna skynsamlega skýringu á
minningabrotunum,
draumunum og tilfinningunni
að hún hefði einhvern tíma
hitt hann áður. En hvernig
sem hún reyndi að sannfæra
sjálfa sig var hún óörugg innst
inni.
Hvað ef þetta væri nú allt
satt og rétt? Að þau hefðu hist
áður og hún gæti einfaldlega
ekki munað það. Kannski var
það hún sem var brjáluð en
ekki hann.
En þessi síðasta yfirlýsing
var nóg til þess að koma henni
niður á jörðina. Áður hafði
hann gefið ýmislegt í skyn og
komið með dularfullar at-
hugasemdir. En þessi yfirlýs-
ing sannfærði hana um að
hann væri geðveikur. Það
kom ekkert annað til greina.
Hún hafði kynnst fólki sem
þóttist geta munað eftir fyrra
lífi og Annie var ekki tilbúin
til þess að skipta um skoðun.
„Ég hafði mikið fyrir því að
finna leið til þess hafa þig út af
fyrir mig og segja þér allt af
létta,“ sagði hann alvarlegur.
„Annie, gerðu það fyrir mig
aðsetjast niðurísmástund. Ég
ætla að hita handa okkur kaffi
og síðan ætla ég að segja þér
alla söguna.“
Hún virti hann fyrir sér og
komst að þeirri niðurstöðu að
hér eftir yrði hún líklega ekki
í rónni fyrr en hún hafði heyrt
alla söguna.
Hún kinkaði kolli. „Gott og
vel, ég skal hlusta. Ég hlýt að
vera jafnvitlaus og þú.“
Hann hló. „Þú ert að deyja
úr forvitni, viðurkenndu bara
að þig langi að vita hvernig
sagan endar.“
„Gott og vel, ég viðurkenni
það. En ég get ekki lofað því
að ég komi til með að trúa
orði sem þú segir. Ég viður-
kenni aftur á móti fúslega að
þú ert góður sögumaður."
Hún settist niður meðan
hann hitaði kaffið og virti
hann fyrir sér í laumi. Hún
þreyttist einfaldlega ekki á því
að horfa á hann. Það að horfa
á hann varð til þess að líkami
hennar stóð í logum. Hugur-
inn leitaði aftur til þess sem
hafði gerst í skóginum. Það
var ótrúlegt að hún hefði að-
eins þekkt þennan mann í
nokkrar klukkustundir. Hún
trúði því einfaldlega ekki að
þessi bláókunnugi maður,
sem hafði rænt henni og hélt
henni fanginni, gæti haft þessi
áhrif á hana. Það stangaðist á
við hugmyndirnar sem hún
hafði hingað til haft um sjálfa
sig.
Kaffið var tilbúið. Marc
setti bolla, undirskálar,
teskeiðar, púðursykur, mjólk
og piparmyntusúkkulaði á
bakka.
„Þú ert ekki ennþá búinn að
segja mér hvað þú gerir,"
sagði Annie og roðnaði und-
an augnaráði hans.
Hann átti ekkert með að
vera svona kynþokkafullur.
Hún vildi óska að hún hefði
hitt hann undir öðrum kring-
umstæðum, að hann hefði
ekki svona truflandi áhrif á
hana og væri ekki svona ólík-
ur öllum öðrum mönnum sem
hún hafði hitt. Það yrði ekki
auðvelt að gleyma honum.
„Ég segi þér það seinna,“
sagði hann og lét kaffikönn-
una á borðið. „Eigum við að
drekka kaffið hérna eða inni
í stofu?“
„Er saganlöng?“
„Ég er ansi hræddur um
það,“ sagði hann þurrlega.
„Þá ættum við kannski að
færa okkur í þægilegri sæti.“
„Marc lét kertin á bakkann
og sagði: „Ég er búinn að
kveikja upp í arninum í stof-
unni, það er hlýtt og notalegt
þar.“
Annie fór á eftir honum inn
í stofuna sem hún hafði fyrr en
daginn séð móta fyrir í daufri
birtunni frá morgunsólinni.
Nú köstuðu logarnir frá arin-
eldinum gylltum bjarma á
veggina. Annie settist við ar-
ininn og hélt höndunum yfir
loganum. Marc lagði kertin á
stofuborðið og hellti í bollana
þeirra.
„Mjólk?"
„Nei takk.“
„Sykur?“
„Nei takk.“
Hann rétti henni bolla, full-
an af sterku, svörtu kaffi.
„Takk. Eftir lyktinni að
dæma er þetta mjög gott
kaffi.“
„Fáðu þér súkkulaði.“
„Takk. Hún nartaði í
súkkulaðið og horfði í eldinn.
Marc settist í stóran hæg-
indastól.
„Ég sakna þess oft að hafa
ekki arineld. Það er ekkert
eins afslappandi og að sitja
fyrir framan lifandi eld. Ertu
ekki sammála því?“ spurði
Annie dreymandi.
„Jú, en eldur getur líka ver-
ið skelfilegur. Það er líklega
ekkert eins hræðilegt og skóg-
areldar,“ sagði Marc og
hrukkaði ennið. „Þeir kvikna
oft á sumri í Jura og geta á
svipstundu eyðilagt allan
gróður á stóru svæði. Eldur-
inn verður oft óviðráðanlegur
og mennirnir standa varnar-
lausir gegn slíkum öflum.
Rauðar eldtungurnar æða
áfram og gleypa allt sem á
vegi þeirra verður. Það er á
vissan hátt hægt að líkja sam-
an skógareldum og styrjöld-
um. Hvorutveggja hefur í för
með sér eyðileggingu og í báð-
um tilfellum fer allt úr bönd-
unum. Styrjaldir taka völdin
af fólki og fær það til þess að
gera skelfilega hluti. Oft er
freistingin mikil að hlaupa frá
því öllu en það er ekki hægt án
þess að bregðast þeim sem
manni þykir vænt um.“
„Hefur þú barist við skóg-
areld?“ spurði hún. Hún vildi
halda umræðunum á hlutlaus-
um um nótum í lengstu lög.
„Já, einu sinni, þegar ég var
um tvítugt. Eldur braust út
þegar ég var staddur hjá for-
eldrum mínum í Jura. Nokkr-
ir unglingar höfðu verið að
grilla í skógarjaðrinum, lítill
neisti hrökk úr eldinum í þurrt
grasið og allt í einu varð ekki
við neitt ráðið. Allir þorpsbú-
ar tóku þátt í því að reyna að
slökkva eldinn. Vindáttin var
þannig að eldurinn stefndi á
þorpið. Á tímabili héldum við
að við myndum missa allt sem
við áttum. Sem betur fer lægði
vindinn og klukkutíma seinna
var búið að ráða niðurlögum
44
Vikan