Vikan - 08.08.2000, Síða 45

Þórunn Stefánsdóttir þýddi
eldsins. En ég vissi það ekki
fyrr en löngu seinna. Ég missti
meðvitund þegar logandi trjá-
grein féll á höfuðið á mér.“
Hann lyfti hárinu frá enninu
og í ljós kom stórt ör.
„Þannig er þetta ör tilkom-
ið. Ég var heppinn að brenn-
ast ekki illa.“
„Þetta er stærðarinnar ör,
en ég hefði ekki séð það nema
af því að þú bentir mér á það,
hárið hylur það algjörlega.
Fékkstu slæmt höfuðhögg?
Fékkstu heilahristing?"
spurði hún varlega.
„Já, eftir því sem mér var
sagt,“ svaraði hann eins og
það skipti engu máli. „Það
eina sem ég veit er að eftir það
fór ég að muna eftir því sem
hafði gerst.“
Annie hafði grunað þetta.
Hann brosti eins og hann
vissi hvað hún var að hugsa.
„Nei, Annie, heilahristingur-
inn var ekki það eina. Ég hef
munað brot úr fyrra lífi frá því
ég var lítill strákur. Stundum,
þegar ég var að gera hvers-
dagslega hluti eins og að horfa
á rigninguna, bíða eftir því að
vatnið syði í katlinum eða
þegar ég heyrði einhvern
hlæja, þá rifjaðist eitthvað upp
fyrir mér. Það stóð yfir í stutt-
an tíma en myndirnar voru
skýrar eins og brot úr kvik-
mynd. Annie fölnaði upp.
„Þú skilur hvað ég að við, er
það ekki?“ spurði hann ákaf-
ur eins og hann væri viss um
að hún hefði upplifað það
sama.
Hún svaraði ekki. Hún vildi
ekki viðurkenna að hún hafði
upplifað eitthvað svipað eftir
að hún kynntist honum.
Hann hélt áfram ákveðinn
í bragði. „Einu sinni var ég að
horfa á regndropana falla af
laufunum á trjánum og þá
mundi ég allt í einu eftir því að
hafa séð konu með svart, sítt
hár í skóginum. Hún kom í
regninu til þess að hitta mig og
einhverra hluta vegna varð ég
bæði dauðskelkaður og ham-
ingjusamur.“
„Þetta gæti hafa verið atriði
úr bíómynd sem þú sást mörg-
um árum áður án þess að þú
gerðir þér grein fyrir því,“
sagði Annie, ákveðin í því að
finna skynsamlegar skýring-
ar á öllu sem hann sagði.
„Já, ég viðurkenni það. En
málið er að ég var ekki nema
sautján ára þegar þetta gerð-
ist og og þessi tilfinning var
allt of mögnuð til þess að vera
óljós minning um bíómynd.
Hún var allt of persónuleg til
þess. Þetta var eitthvað sem
ég hafði upplifað sjálfur. Nótt-
ina eftir fékk ég martröð. Mig
dreymdi að ég væri staddur í
skógi að næturlagi, á flótta
undan mönnum sem reyndu
að drepa mig. Ég hljóp og
hljóp og faldi mig á milli
trjánna en þeir króuðu mig af
og skutu mig með köldu
blóði.“
Annie stífnaði upp. „Skutu
þig?“
Hann kinkaði kolli
„I draumnum sem mig
dreymdi heyrði ég ...“ Hún
þagnaði því hún treysti sér
ekki til þess að halda áfram.
„Ég veit það,“ sagði hann
rólega. „Þú heyrðir skotið úr
vélbyssum og vissir að einhver
hafði fallið. Það var ég.“
Annie stökk á fætur, rakst í
kaffibollann og heitt kaffið
rann niður eftir fótleggjunum.
„Hvað ertu nú búin að
gera?“ sagði Marc og stóð á
fætur. „Brenndir þú þig? Kaff-
ið er sjóðandi heitt.“
Hún þurrkaði bleytuna af
buxunum og gretti sig. „Nei,
þetta er ekkert. Buxurnar
þorna fljótlega í hitanum frá
arninum.“
Hún sneri sér reiðilega að
honum. „Þetta var þér að
kenna, þú lést mér bregða!
Hættu þessari vitleysu.“
Hann leit á hana sorg-
mæddum augum. „Ég get það
ekki. Þetta er heilagur sann-
leikur, hvort sem þú trúir því
eða ekki. í mörg ár hef ég
munað og endurupplifað
smábrot úr fyrra lífi. Þér finnst
ef til vill líklegasta skýringin
vera sú að mig hafi einfaldlega
verið að dreyma, en mig hef-
ur dreymt þessa sömu drauma
ár eftir ár. Ég man aldrei all-
an drauminn þegar ég vakna,
en það sem ég man á annað
borð festist í minninu og rifj-
ast upp við undarlegustu að-
stæður, til dæmis þegar ég
fundið? Tilfinningarnar voru
að yfirbuga hana og hana
langaði mest til þess að gráta.
„Nei, Annie,“ sagði Marc.
„Þetta er ekki ímyndun. Ör-
lög breska hermannsins eru
þekkt í þorpinu. Þessi maður
var til. Nafn hans var Mark
rrrm»-^
1 1

ihi

heyri einhvern blístra eða
heyri skotið úr byssu.“
„Ég held að skýringin sé
einfaldlega sú að þú hafir
fengið slæman heilahristing
og þú ímyndir þér þetta allt
saman!“
Hann hristi höfuðið og
glampinn frá eldinum endur-
speglaðistíhárinu. Afturfann
Annie þessa undarlegu til-
finningu. Hún var viss um
hafa hafa setið þannig með
honum áður, horft á logana,
fundið ... Hvað hafði hún
Grant. Allir þekktu sögu
hans, breska hermannsins
sem var skotinn á flótta. Hann
er grafinn í litla kirkjugarðin-
um í St. Jean-de-Pins. Á leið-
inu er marmarakross með
nafni hans og dánardegi. Fjöl-
skylda hans lét setja hann þar
þegar fólkið loksins gat vitj-
að grafarinnar að stríðinu
loknu. Fólkið í þorpinu lagði
oft blóm á leiðið. Við vorum
hreykin af honum, hann var
hluti af sögu þorpsins okkar.
Það þótti gæfumerki að skíra
Vikan
45