Vikan - 17.10.2000, Blaðsíða 7

„Stundum veit ég að það
eru erfiðleikar framundan
hjá fólki og þá reyni ég
að orða það varlega.
Lfffið er ekkert annað
en skóli og erfiðleikar
hjálpa okkur við að
þroskast."
eftir skilnað þeirra en það
hjónaþand hefði heldur ekki
gengið upp. Ég sagði honum að
hafa samband við konuna og
bjóða henni til landsins. Þar
sem hann hefði ekki aðstöðu
til að bjóða gestum til sín mætti
hún halda til hjá mér í Ytri
Njarðvík. Hún þáði boðið og
samband þeirra hófst aftur. Það
stendur enn, áratugum síðar,"
segir hún brosandi.
Draumar og dáleiðsla
„Fólk þarf að læra á tákn
drauma sinna," segir Þórunn
Maggý. „Draumar geta líka ver-
ið gamlar minningar um fyrri
jarðvistir. Ef migdreymirt.d. að
ég sé að aka bílnum mínum og
hann er bremsulaus fer ég um
leið til læknis og læt athuga
blóðþrýstinginn hjá mér. Hann
er þá alltaf orðinn of hár. Nýlega
dreymdi mig að ég væri að fara
með bílinn minn í viðgerð. Bif-
vélavirkinn sagði við mig þegar
hann var búinn að skoða bílinn
að innvolsið I honum væri ónýtt
en boddíið fínt. Ég hugsaði með
mér þegar ég vaknaði að
kannski færi að líða að því að ég
kæmist „heim," segir hún
dreymandi. „Ég hef ekki verið
nógu hress upp á síðkastið,“
bætir hún við. „Sálfarir eiga sér
stað þegar fólk sefur," segir
hún. „Þegar þig dreymir ferðu
út úr Ifkamanum, ekki tekurðu
hann með þér," segir Þórunn og
hlær. „Sálfarir eiga sér einnig
stað í vöku."
Elsta son minn dreymdi einu
sinni að hann sæti á risastór-
um hvítum hesti og fyrir fram-
an hann á hestinum var falleg
stúlka með sítt svart hár. Mörg-
um árum síðar kvæntist hann
arabískri stúlku sem er með sítt
svart hár.“
Draumar eru eitt en dáleiðsla
annað," heldur Þórunn Maggý
áfram. „Sonur minn lét einu
sinni dáleiða sig, sértil gamans,
og var í heilt ár að ná sér eftir
það. Hann datt sífellt inn í
leiðslukennt ástand og endur-
minningarnar úr dáleiðslunni
rifjuðust upp fyrir honum. Ég
ráðlegg öllum að koma ekki ná-
lægt svonalöguðu nema fag-
maður, eins og t.d. geðlæknir,
sjái um dáleiðsluna. Sem bet-
urfer jafnaði hannsig. Hann lét
mig ekki vita af þessu fyrirfram
enda hefði ég stranglega bann-
að honum það," segir hún
ákveðin á svip. „Það á ekki að
fikta við undirmeðvitundina í
fólki og ófaglærðir aðilar eiga
ekki að dáleiða fólk."
Rekin úr starfi í fyrsta og
eina skiptíð
„Mér hefur alltaf gengið vel
að vinna með fólki," segir Þór-
unn Maggý. „Um tíma vann ég
í unglingaathvarfi í Breiðholti og
fannst það frábært. Síðar
bauðst mér vinna í nokkurs kon-
arsambýli sem ég vil ekki segja
nánari deili á. Það skiptir held-
urengu máli hverá þarna íhlut.
Mér fannst margt og mikið gert
fyrir vistmennina sem dvöldust
þar og aðstaðan frábær. Ég hef
alltaf þótt vera hrein og bein
og sagði fólkinu stundum ef
mér þótti það ekki eiga erindi í
sambýlið. Einu sinni kom ég í
vinnuna og sá nokkra vistmenn
sitja saman við eldhúsborðið að
tala saman um erfiða reynslu
sína. Það grillti varla í þá fyrir
tóbaksreyk. Mér fannst þetta
óheilbrigt en án þess að segja
beint út hvatti ég fólkið til að
hætta spjallinu og fara að gera
eitthvað annað. Tómstundaað-
staðan var mjög góð þarna og ég
vildi að fólkið færi að hugsa um
sjálft sig og eitthvað annað en
erfiðu reynslu þess af lífinu. Ég
var alls ekki höst við það, miklu
frekar kát í bragði í þeirri von
að ég hressti upp á mannskap-
inn. Fólkið tók þessu illa og
klagaði mig fyrir yfirmanninum
sem vék mér úr starfi umsvifa-
laustfyrirafskiptasemi. Égvarð
sem þrumu lostin yfir þessu. Ég
yfirgaf sambýlið og ákvað að
koma við hjá vinkonu minni,
sem þá vann hjá Sálarrannsókn-
arfélaginu í Garðastræti, og
sagði henni farir mínar ekki
sléttar,“ segir hún. „Ég hafði
aldrei verið rekin úr vinnu, frek-
ar lent í að sóst
væri eftir starfs-
kröftum mínum.
Hún hafði ekki
mikinn tíma til að
tala við mig því
hún var ein að
vinna á skrifstof-
unni og það var
mikið að gera hjá
henni. Hjá henni
varfólk sem þurfti
mikið á andlegum
stuðningi að halda og hún setti
mig í að tala við það. Ég reyndi
af fremsta megni að láta því líða
betur með því að ræða við það
og hughreysta. Dagurinn leið
hratt og þegar ég ætlaði að fara
heim sagði vinkona mín við mig
að hún hefði bókað nokkra að-
ila í tíma hjá mér daginn eftir.
Ég hafði aldrei unnið á þennan
hátt fyrir fólk þótt ég hefði af
og til í mörg ár drýgt tekjurnar
með því að spá í spil. Ég man
eftir einu skipti sem ég kom
heim úr vinnu frá sambýlinu, en
þá biðu mín 74 símtöl á sfm-
svaranum þar sem ég var beð-
in um að spá. Vitanlega gat ég
aldrei sinnt svona miklum
fjölda og það í fullu starfi ann-
ars staðar. Ég sagði vinkonu
minni að það kæmi ekki til
greina að ég færi að vinna við
þetta en þá spurði hún mig
hvort ég ætlaði að gera orð
hennar ómerk. Hún kunni vel
á mig og þetta dugði tiI,“ segir
Þórunn Maggý brosandi. „Ég
hef síðan unnið hjá Sálarrann-
sóknarfélagi íslands, reyndar
með hléum, og kann vel við mig
þar. Þegar fólk kemur til mín
tengi ég mig alltaf með bæn og
bið leiðbeinendur mína að sýna
mér hvað sé í gangi hjá fólk-
inu. Oft fæ ég að sjá látna ást-
vini sem vilja koma skilaboð-
um á framfæri," segir hún.
„Siðgæðið hjá miðlum verður að
vera á réttum stað. Stundum
er ekki rétt að segja fólki allt
sem kemur í gegn. Ég er ágæt-
ur mannþekkjari og veit nokk
hvað mér er óhætt að segja og
hvað ekki. Ég vil frekar koma
hinu jákvæða til skila og gleðja
Þórunn Maggý ræður fólki eindregið frá því að
láta dáleiða sig til gamans. „Það á ekki að
fikta við undirmeðvitundina í fólki og ófag-
lærðir aðilar eiga ekki að dáleiða fólk.“
L ^