Vikan - 05.12.2000, Síða 28

Lífsreynslusaga
eaa and

I X
ramn ana a
Þegar ég kynntist
manninum mínum var
ég viss um að hann
væri sé eini rétti og
við yrðum alltaf hvort
öðru trú. Hann var
maðurinn sem ég
hafði beðið eftir allt
mitt líf. Við vorum
þroskað fólk og áttum
bæði okkar fortíð sem
við vorum viss um að
geta unnið úr saman
og ætluðum að hald-
ast í hendur til ævi-
loka. Bæði áttum við
börn úr fyrri sam-
böndum og héldum
að við gætum staðið
saman, verið hrein-
skilin hvort við annað,
virt hvort annað og
gefið hvort öðru það
svigrúm sem við
þyrftum á að halda.
En það var öðru nær.
Stuttu eftir að við geng-
um í hjónaband fór
maðurinn minn að
vinna á nýjum vinnu-
stað. Hann var mjög metnaðar-
fullur, mest allur tími hans og
orka fór í starfið og hann var
þreyttur og pirraður þegar hann
kom heim á kvöldin. í fyrstu var
ég þolinmæðin uppmáluð og
taldi þetta tímabundið ástand.
Því miður varð raunin önnur.
Hann vann fram eftir á hverju
kvöldi og um helgar og var
stöðugt að fá stöðuhækkanir.
Það kom í minn hlut að sjá um
heimilið og þau af börnunum
sem bjuggu hjáokkurogvinnu-
álag mitt var þvf mikið. í fyrstu
kvartaði ég aldrei og bað mann-
inn minn aldrei um aðstoð við
heimilisstörfin. Mér fannst ég
fljótari að gera hlutina sjálf
heldur en að reyna að segja hon-
um til. Að lokum varð ég yfir-
keyrð af álagi og áhyggjum. Ég
þekki íslensku ,,súperkonuna“
af eigin raun, konuna sem vinn-
ur utan heimilis, tekur á móti
börnunum þegar þau koma
heim úr skólanum, hjálpar þeim
með heimanámið, kaupir inn,
eldar, þrífur og þvær. Ég var allt
of lengi slík kona, þótt svo að ég
hafi ekki gert mér grein fyrir því
fyrr en það var orðið of seint.
lfeikindi
Ég veiktist af síþreytu og
hætti að vinna úti. Ég stóð í
þeirri trú að mér myndi líða bet-
ur ef ég hvíldi mig á vinnunni.
í fyrstu virtist þetta góð lausn
fyrir allt heimilisfólkið og ég
nýttitímann vel til þess að sofa
og hvíla mig. En svo kom að því
að mér fór að leiðast og ég gerði
mér grein fyrir því að hitt heim-
ilisfólkið hafði alltaf forgang. Ég
reyndi að ræða málin við fjöl-
skylduna, sérstaklega manninn
minn. Ég bað þau um að taka
þátt í heimilisstörfunum með
mér svo ég gæti aftur farið að
vinna utan heimilis. í þeim um-
ræðum hétu þau mér að sjá um
heimilið með mér. Ég get ekki
annað sagt en þau hafi reynt
að standa við það loforð en auð-
vitað var alltaf eitthvað í gangi
sem þeim fannst meira áríðandi
en að vera heima og þrífa. Ég
varð þunglynd og óhamingju-
söm þegar ég sá að þetta myndi
ekki ganga upp. Ég fékk ekki
séð að ég kæmist aftur út á
vinnumarkaðinn nema fjöl-
skyldan stæði saman. En ég
ákvað samt að reyna. Allir voru
ánægðir með þá ákvörðun nema
ég því það leið ekki á löngu áður
en allt var komið í sama, gamla
vítahringinn. Eftir þriggja mán-
aða streð á vinnumarkaðnum
var ég aftur orðin yfirkeyrð og
varð að viðurkenna fyrir sjálfri
mér að mér væri þetta um
megn.
Maðurinn minn varð fyrir
miklum vonbrigðum með mig
og ekki bætti það sálarástand
mitt sem var óbærilegt fyrir. Ég
var aftur orðin heimavinnandi
húsmóðir, stöðugt þreytt og óá-
nægð með sjálfa mig. Mér
leiddist mikið, ég saknaði fé-
lagsskapar vinnufélaga minna
og sálarástand mitt var í mol-
um. Ég lokaði mig frá öðru fólki
með þá skömm á bakinu að ég
væri ekkert annað en vinnukona
hjá fjölskyldu minni. Þannig
leið mér í langan tíma og sjálfs-
álitið minnkaði dagfrá degi. Ég
hafði alltaf verið grönn og litið
vel út en nú fóru aukakílóin að
hlaðast á mig og ég hætti al-
veg að hugsa um útlitið. Ég var
jú bara húsmóðir.
Fjárhagur heimilisins varð
verri eftir að launin mín voru
ekki lengurtil staðar. Ég hætti
því að kaupa mér föt og snyrti-
vörur, mér fannst ég ekki hafa
efni á því og það ekki vera jafn-
nauðsynlegt og áður. Maðurinn
minn héltsínu striki og tókekk-
ert eftir því hvernig mér leið.
Það var mikið um það að fólkið
á vinnustaðnum hans skemmti
sér saman og hann vildi að ég
tæki þátt í þeim skemmtunum.
Ég fór með honum til þess að
reyna að gera honum til geðsen
skemmti mér aldrei vel. Satt
að segja dauðleiddust mér
þessar skemmtanir og mér
fannst ég ekki eiga neitt sam-
eiginlegt með þessu fólki.
Framhiáhald
Ég hitti Tedda eitt sinn þeg-
ar við hjónin fórum út að
skemmta okkur með vinnufé-
lögum hans. Mér hundleiddist
og langaði að fara heim en eig-
inmanninum fannst það ekki
viðeigandi. Égsatein ogvansæl
úti í horni með glas í hendinni
og varð drukknari eftir því sem
leið á kvöldið. Allt í einu kom
Teddi og spurði hvort hann
mætti setjast hjá mér. Ég varð
bæði undrandi og hrifin bauð
honum að sjálfsögðu sæti.
Hann var skemmtilegur og hafði
svo sannarlega útlitið með sér.
Hann var Ijóshærður og blá-
eygður, grannur og hávaxinn.
Við spjölluðum saman stutta
stund eða þangaðtil manninum
28
Vikan