Vikan


Vikan - 05.12.2000, Blaðsíða 45

Vikan - 05.12.2000, Blaðsíða 45
,,Bara vel,“ svaraði hún. ,,Hann er heima í rúminu. Mér þykir leiðinlegt að þú þurftir að sitja uppi með hann í gærkvöldi. Hann er svo dramatískur þessa dagana." Kacie fór aftur í símann og ég sneri mér aftur að pappírshrúg- unni. Ég var búin að vinna þarna frá því á síðasta ári þeg- ar Kacie ákvað að láta draum- inn um tímaritið verða að veru- leika. Hún hafði gengið með hugmyndina í maganum í mörg ár. Ég sá auglýsingu frá henni á auglýsingatöflunni í háskólan- um. Auglýst var eftir lærlingi á nýtt tímarit sem væri tilbúinn að vinna launalaust. Ég var sú eina í skólanum sem taldi mig hafa efni á að vinna launalaust og öðlast dýrmæta reynslu í leiðinni. Þá hafði amma ennþá verið á lífi og við lifað góðu lífi á eftirlaununum hennar. Ávís- anirnar hættu að koma í póst- inum um leiðogammadóoglíf- tryggingin það eina sem var eft- ir. Kacie hafði talið mig á að nota líftryggingargreiðslurnartil að fjárfesta í tímaritinu. „Sjáðu," sagði Kacieogbentiá eina myndina. ,,Þessi náungi tekuraðeins myndiraf bakhlið- um, bakhliðum myndastyttn- anna, bakhliðum húsanna. Mér finnst það flott hugmynd." „Sennilega er hann að reyna að benda á það að oft sé til meira en það sem augað sér,“ sagði ég. „Kannski." Kacie var þegar búin að missa áhugann. Þetta var langur morgunn. Ég gægðist gegnum rimlaglugga- tjöldin yfir á bílastæðið. Sólin endurkastaðist á bílþökunum oggeislarnir blikuðu eins og litl- ar stjörnur þegar þeir gægðust ígegnumsnjókornin. Éggat lát- ið stjörnurnar hreyfast til með því að hreyfa höfuðið til beggja hliða. Ég hætti ekki fyrr en mig var farið að svima. „Vel á minnst Claire," sagði Kacie allt í einu. ,,Ég verð að biðja þig að gera svolítið." Ég leit spyrjandi á hana. „Mig vantar umfjöllun um þetta nýja illgresi sem hefur skotið upp kollinum í borginni ogerað gera alla vitlausa. Þetta eru blá blóm sem spretta upp undan sprungunum í gangstétt- arhellunum. Það voru allir að tala um þessi blóm í veislunni í gær, allir höfðu tekið eftir þeim en ég hef aldrei séð neitt um þetta fyrirbæri á prenti. Þú þarft bara að komast að því hvaða blóm þetta eru og hvaðan þau koma.“ „Hvers vegna ertu að biðja mig um þetta?“ spurði ég. „Mér finnst þetta of ómerki- legt til þess aðfá einhvern ann- an til þess,“ svaraði hún. „Er þér ekki sama þótt þú gerir þetta í matartímanum? Þú verð- ur að prófarkalesa greinina um keiluboltana sem eru gerðir úr gleri. Þeir eru ótrúlega fallegir þótt það sé auðvitað vonlaust að nota þá í keiluspili." Klukkan var orðin þrjú þegar ég komst í mat. Ég gekk eftir gangstéttinni fyrirframan skrif- stofubygginguna og þarna voru þau. Blá vetrarblóm, miklu stærri en venjulegt illgresi. Blöðin voru lítil og hjartalaga og fræpokarnir rauðir. Ég reyndi að slíta upp eitt blómið en tókst þaðekki, hvernigsem égreyndi. Ég hafði aldrei komist í kynni við svo sterkar rætur. Að lokum fann ég penna í töskunni minni og teiknaði mynd af blóminu á pappírspoka. Síðan fór ég upp aftur. Lee hékk fram á skrifborðið mitt og reyndi að manna sig í að standa upp þegar hann kom auga á mig. „Sittu bara," sagði ég. Kacie var í símanum og ég tók utan af samlokunni minni. Lee teygði sigyfir borðið, reif bita af brauðinu og stakk upp í sig. „Ég var úti að ganga," sagði ég- „Það er skítakuldi," sagði Lee. „Ég fann nokkur blóm,“ sagði ég. Kacie virti okkur fyrir sér meðan hún talaði í símann. Hún hafði haft mikið fyrir því að krækja í Lee þegar hann var fræg poppstjarna. Hún hafði gefið sér tíma til þess að taka þátt í öllu sem hann gerði og fylgt honum eftir hvert sem hann fór. Hún fór með honum til Parísar og London þar sem andlit hans blasti við vegfarend- um af stórum veggspjöldum í miðborginni. Hann hafði verið umvafinn konum en Kacie hafði nennt að leggja meira á sig, meira en nokkur önnur. Kacie lagði tólið á, gekk til okkarogvirti Leefyrirsér. Hann var að ráða krossgátu. „Það er sagt að margir lista- menn hafi samið sín bestu verk í þunglyndi," sagði hún. „Þú ættir að reyna að gera eítthvað. “ Síminn hringdi einu sinni enn. „Claire, getur þú farið fyrir mig á bókasafnið áður en það lokar?“ spurði Kacie. „Mig vantar mynd af innra eyra. Ég er að láta skrifa grein um eyrna- lokka ogmig langaraðsýna líka það sem er innan í eyranu," sagði hún áður en hún svaraði í símann. Ég fór í kápuna og Lee fór í jakkann. Viðgengum saman út í kuldann. Sólin var á stærð við tíukrónapening og faldi sig á bak við skýin. Það var kalt á bókasafninu. Lee gekk um meðan ég Ijósrit- aði myndir af eyrum. Lee kom til mín með fangið fullt af bók- um, fékk sér sæti við hliðina á Ijósritunarvélinni og blaðaði gegnum bækurnar. Hann leit út fyrir að vera sáttur við tilver- una. Mig langaði ekkert aftur á skrifstofuna til þess að hlusta á Kacie skamma hann. Ég ákvað að vera aðeins leng- ur og athuga hvort éggæti fund- ið eitthvað á prenti um bláa blómið. Ég rakst á hillu fulla af gömlum bókum með slitnum kápum og blaðsíðum sem öng- uðu af fúkkalykt. Spássíurnar voru þaktar minnispunktum nemenda sem nú voru orðnir fullorðnir eða löngu dánir. Það voru hundruð svarthvítra teikninga í bókunum en engin þeirra líktist bláa blóminu mínu. Ein af nýrri bókunum var skreytt litmyndum en þótt blómin í þeirri bók væru fleiri og fjölbreyttari var ekkert þeirra blómið mitt. Blómið mitt var ólíkt öllum öðrum blómum. Ég var niðursokkin í myndirnar þegar Lee kíkti yfir öxlina á mér og benti á eina myndina. „Þessi mynd ertekin á æsku- stöðvum mínurn," sagði hann. „Ertu frá Norður-Dakóta?" spurði ég. Ég virti hann fyrir mér og reyndi að staðsetja hann í hug- anum á bóndabæ uppi á há- sléttunni. „Kunnir þú vel við þig þar?“ spurði ég. ,,Já,“ svaraði hann. „íbúarnir kunnu aftur á móti ekki mjög vel við mig.“ Það var orðið dimmt þegar bókasafninu var lokað. „Ætlar þú aftur á skrifstof- una?“ spurði ég. „Ég ætla að fá mér göngutúr," svaraði hann. „Ég týndi húslyklunum þegargítar- kassanum mínum var stoltið. Kacie er með lyklana. Hún skil- ar sér heim fyrr eða síðar.“ „Kaciesagði mérekki aðgít- arkassanum þínum hefði verið stolið," sagði ég. „Kacie er löngu hætt að hlusta á þaðsem égsegi," sagði Lee. Framljós bílanna lýstu upp myrkrið. Það var kalt úti, of kalt til þess að ráfa stefnulaust um í myrkrinu þartil Kacie kæmi heim. ,,Þú getur farið heim til mín,“ Vikan 45
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.