Menntamál - 01.03.1935, Qupperneq 32

30
MHNNTAMÁI,
unglingsaldurinn er bezt til þess fallinn, aÖ taka á móti þeirri
þjálfun, sem hér um ræðir.
Þegar barnaskólanámi lýkur, eru börnin 13—-14 ára görnul.
ÞaÖ eru undantekningar, að á þeim aldri sé unnt að ákveða
með nokkurri vissu, hvaða leið er mest við hæfi unglings-
ins, á hvaða svæði vænta má, að hann geti unnið sér og öðr-
um mest gagn. En það er einmitt þetta, sem mestu virðist ætti
að ráða um val nemenda í æðri skólana, sérskólana. Hér við
bætist, að margir hinna æðri skóla hafa hærra aldurstakmark
til upptöku en fullnaðarprófsaldurinn, og verður þar af leið-
andi hjá mörgum unglingnum hættulegur biðtími, sem jafn-
framt oft vill verða iðjuleysistímabil, á þeim aldrinum sem sízt
skyldi, 14—16 ára aldrinum.
Almenn unglingafræðsla ætti því að taka við af barna-
fræðslunni,
a) til þess að undirbúa unglingana undir nám í scrskólunum;
b) til þess að auðveldara sé að ákveða framtíðarbra-ut ung-
linganna;
c) til þess að veita staðbetri undirbúningsmcnntun undir lífið
þeim, sem ekki halda námi áfram í sérskólum.
Að þessari fræðslu lokinni tækju svo við sérskólar í hinum
ýmsu greinum, bókfræðilegum og verklegum, fyrir þá, sem
álitust til þess hæfir.
Hvernig á svo að velja nemendur þangað?
Fyrst og fremst eftir því, sem hæfileikar benda til og hug-
ur unglingsins stefnir að. Þess er full þörf, að í hverju rúmi
séu færustu menn á sínu sviði. En slíkir menn fást ekki, nema
meðfœddir hœfileikar séu fyrir hendi, og nauðsynleg menntun
sé tryggð þeim, sem þá hafa. Þá er illa varið fé og starfs-
kröftum, þegar verið er að stríða við að gera úr unglingum
eitthvað það, sem aldrei getur tekizt, oftast nær eingöngu fyrir
fordildar sakir, og herfilegri né afdrifaríkari misþyrmingu á
nemendunum, sem fyrir þessu verða, er varla hægt að hugsa sér.
Nú verður að gera ráð fyrir því, að tiltölulega margir þeirra,