Menntamál - 01.03.1953, Qupperneq 35

MENNTAMÁL
29
Unglingaskólarnir og framhaldsnámið.
Fyrir nokkru barst bréf til unglingaskólanna frá
fræðslumálastjóra, þess efnis að reynt yrði að búa nem-
endur þeirra skóla betur undir framhaldsnám en raun
hefur á orðið hingað til, frá því að fræðslulögin nýju
voru sett. Mun þetta fáum, er til þekkja, koma á óvart.
Reynslan hefur sýnt, eins og um getur í fyrrnefndu bréfi,
að nemendur unglingaskólanna eiga fremur samstöðu með
annarsbekkingum þeirra deilda mið- og gagnfræðaskóla,
sem búa nemendur undir landspróf.
Þetta er mjög í andstöðu við það, sem ætlazt er til í hin-
um nýju fræðslulögum, þar sem unglingaskólabekkirnir
eiga að samsvara tveim fyrstu bekkjum mið- og gagn-
fræðaskólanna. Þessi reynsla hefur því orðið mörgum
unglingaskólakennara áhyggjuefni, og er sýnt, að ekki
má svo búið standa, ef vel á að fara. En hvar eru svo
orsakirnar, og hvað er til úrbóta?
Þessar fáu línur verða á engan hátt tæmandi í því efni,
en ég mun drepa á helztu annmarkana, sem ég af eigin
raun hef orðið var við í þessu efni.
Fyrstu erfiðleikarnir, sem við rekum okkur á í hinum
smærri kaupstöðum úti um landið, eru þeir, að nemendur
unglingaskólanna í heild eru það fáir, að ekki er hægt að
skipta þeim í deildir eftir getu og andlegum þroska, eða
hinu, hvort þeir ætla að nema til landsprófs eða ekki.
Hér verða því allir að sitja við sama borð, hæfir og óhæfir,
og er þá öllum ljóst, að hin lakari halda til muna aftur af
hinum betri. I 15—20 og allt að 30 nemenda bekk, eru
e. t. v. aðeins 2 eða 3 nemendur, sem vilja búa sig undir
framhaldsnám. Það er erfitt og með öllu ókleift að miða