Menntamál - 01.12.1956, Blaðsíða 7

MENNTAMÁL
133
ekki fyrir gýg unnin. Þetta er sannarlega einn mikilvæg-
asti þátturinn í starfi þeirra, sem hefur jafnframt það
markmið að gera foreldrana hæfa til að taka börnin til
sín á ný.
Frakkinn Paul Lelievre, forstöðumaður, flutti um þetta
efni langt og ágætt erindi. Studdist hann þar við víðtækar
rannsóknir, sem gerðar hafa verið í Frakklandi á starf-
semi uppeldisheimila. Önnur tvö veigamestu erindi þings-
ins voru flutt af Þjóðverja og Hollendingi.
Eitt mál, sem ekki var þá á dagskrá, skaut oft upp í um-
ræðum, og það var um menntun kennara, sem vinna við
stofnanir fyrir vangæf börn. Eftir ófriðinn þurfti að
stofna heimili handa hundruðum þúsunda vanræktra og
munaðarlausra barna og unglinga, og má nærri geta, að
fólk með uppeldisfræðilega menntun hrökk skammt til að
sinna þessum þörfum. Þannig komst inn í þetta starf f jöldi
áhugamanna, sem hvorki hafði almennt kennarapróf né
aðra uppeldisfræðimenntun. Sumir þessara manna hafa
reynzt með afbrigðum vel, og var mér sagt, að sum þau
hæli, sem bezt væru rekin í E'rakklandi, væri stjórnað af
þeim. Óvenjulegar aðstæður kölluðu þessa menn til starfa.
En skoðun flestra á þessu þingi virtist mér vera sú, að
allt aðrar kröfur yrði að gera til uppalenda á heimilum
fyrir vangæf börn en til venjulegra kennara. Á þessum
heimilum er sjálft kennslustarfið ekki aðalatriðið, og al-
mennt kennarapróf segir því lítið til um hæfni manns til
að starfa á þessum heimilum. Persónuleiki, mannúð, leið-
togahæfileiki, í einu orði mannkostir þessara manna er að-
alatriðið. Engin örugg ráð eru til þess að velja menn í
þetta starf, en bezt hefur gefizt, að þeir fái undirbúnings-
menntun sína sem mest í starfinu sjálfu. Við það er svo
tengt bóklegt nám. I Frakklandi er tveggja ára starf og
nám látið duga, en síðar sérhæfa ýmsir sig, og fer þetta
framhaldsnám stundum fram við háskóla. Ekki er í Frakk-
landi krafizt almenns kennaraprófs af mönnum þeim, sem