Menntamál - 01.12.1956, Qupperneq 17

MENNTAMAL
143
SIGURJÓN BJÖRNSSON:
Sállækning barna.
1. Inngcmgur.
Tilgangur þessa greinarkorns er að gefa íslenzkum les-
endum nokkra innsýn í eðli þeirrar greinar hagnýtrar
sálarfræði, sem nefnd hefur verið á íslenzku sállækning
(psychotherapy). Af ýmsum ástæðum verður þetta yfirlit
þó harla takmarkað. Efnið er viðamikið, og því verða vart
gerð góð skil nema með löngum fræðilegum útskýringum.
I stuttri tímaritsgrein er aðeins unnt að drepa á margt,
sem full þörf væri á að ræða ýtarlega. Höfundur hefur
ennfremur stutta og takmarkaða reynslu af sállækning-
um barna, og tel ég rétt að geta þess í hverju hún er fólg-
in. Ég hef unnið á sállækningastofnun í Kaupmannahöfn
frá því 1. sept. 1955 (Universitetets Börnepsykologiske
Klinik, Gammel Kongevej 10. Klinikchef: Bodil Farup,
cand. psyk.). Sú stofnun tekur árlega við 5—6 sálfræð-
ingum, sem æskja þjálfunar í sállækningum barna. Hefi
ég frá því í haust annazt lækningu nokkurra barna og átt
viðtöl við foreldra undir umsjón hins fasta starfsliðs stofn-
unarinnar. Auk þess hef ég átt þess kost að fylgjast með
starfsaðferðum hinna fastráðnu sálfræðinga og fræðast
um sjónarmið þeirra. Það, sem hér fer á eftir, er því nær
eingöngu byggt á þessari mjög svo takmörkuðu reynslu,
þar eð ég hef enn ekki átt þess kost að fræðast um starfs-
hætti annarra sállækningastofnana öðru vísi en af bókum.
Segja má, að sállækningar (einkum þó fyrir fullorðna)
hafi verið stundaðar frá örófi vetra, sé orðið notað í rúm-
um skilningi. Drever’s Dictionary of Psychology skýr-
greinir það þannig: „Psychotherapy: The treatment of dis-
orders by psychological methods." Hugtakið er því mjög