Menntamál - 01.12.1956, Síða 24

150
MENNTAMÁL
leyti út úr fasi foreldrisins og miðað framkomu sína við
þær. Hann verður að reyna að gera foreldrinu samtalið
eins auðvelt og tök eru á. Foreldrið þarf að finna, að það
sé velkomið og að ætlazt sé til, að það tali um það, sem því
liggur á hjarta. Virðist þetta stangast nokkuð á við ætlun
sálfræðingsins að nota tímann til að fá upplýsingar um
ákveðin mál. En um það er ekki annað að segja en það, að
mikið af list hinnar sálfræðilegu viðræðu er einmitt fólg-
ið í því að sameina þessi tvö ólíku markmið. Mér virðist
sem langur spurningalisti kunni að vera þar nokkur Þránd-
ur í Götu.
Þegar rannsókninni á barninu og viðtalinu við foreldr-
ið er lokið, taka sálfræðingarnir að bera saman bækur
sínar. Þeir hafa nú í höndunum mörg og mikilvæg gögn
um barnið og heimili þess. Því fer raunar fjarri, að allar
þær upplýsingar, sem foreldrarnir gefa, séu réttar, og ekki
er heldur nauðsynlegt að gera þá kröfu til þeirra. Allt,
sem foreldrið segir (og ekki síður það, sem það gleymir)
ber vott um hug þess til barnsins, anda þann, sem ríkir á
heimilinu og bregður yfir höfuð upp svipmynd af því
umhverfi, sem barnið lifir í og hefur að nokkru, ef ekki
öllu leyti, valdið erfiðleikum þess.
Samanburður á foreldraviðtalinu og rannsókninni á
barninu þjónar tvennum tilgangi:
1) Gefa fræðilega skýringu á eðli og orsökum vand-
kvæða barnsins.
2) Ráða í líkur fyrir því, að sállækning beri árangur.
Auk þess fær sálfræðingurinn innsýn í, hvernig bezt muni
að haga lækningunni, hvernig hann þurfi að laga starfs-
tækni sína að þörfum barnsins o. s. frv.
Freistandi er að spyrja: Hvers konar börn eða hvers
konar andlegar truflanir er unnt að lækna með sállækn-
ingu ? Hvaða andlegar veilur getur hún ekki læknað ?
Þessum spurningum er afar erfitt að svara, og í rauninni
er aldrei hægt að gefa tæmandi svar. Þegar rannsókn er