Menntamál - 01.12.1956, Blaðsíða 43

MENNTAMÁL
169
unum sjálfum, eins og kjöt og bein, þó það rotni ekki og
verði ekki á því þreifað. En það má festa á blað og geyma
í mannvirkjum. Það er varanlegasti og verðmætasti efni-
viður mannsins. Vitið er vopn hans og verjur í lífsbarátt-
unni í stað vígtannanna eða skeljanna, sem dýrin geta
skriðið inn í.
Miklu af þekkingu og mannviti hefur sumt af gamla-
fólkinu safnað í skemmur sínar, og öll ókjör eru til af
því í bókum frá fornu fari. Það verða kennararnir að inn-
byrða að meira eða minna leyti til þess að vinna úr því
og umskipa varningnum yfir í hin smærri skipin.
Lifandi orðin eru umskipunartæki af beztu tegund,
því að þau eru alltaf nærtæk og svo létt í vöfum, að lyfti-
trönur og færibönd þola þar engan samjöfnuð. Og mikil-
virk geta þau verið, ef þau eru valin og sögð þannig, að
varningurinn lendi ekki utan við lestaropin. Fyrir því er
nokkur trygging í leikfimi frekar en í öðrum fræðigrein-
um, því að nemendurnir koma undir eins upp um sig, ef
þeir hafa ekki tekið rétt eftir. í leikfiminni verða allir að
vera vel vakandi, og er þá auðvelt fyrir hugkvæman kenn-
ara að skjóta inn hvatningu og öðru, sem gott getur verið
að hafa með í lestinni.
Sprikl er heiti á hugtaki, sem verðskuldar, að því væri
meiri sómi sýndur en menn hafa átt að venjast, því að
helzt er talað um það sem bjánalegan óþarfa. Foreldrar
geta þó notið þess að sjá börn sín sprikla í vöggunni og
hugsanlegt er, að einhverjum geti hrotið af vörum, að
gaman sé að sjá, hvernig fólkið spriklar við samantektina,
þegar demban er að detta á.
Spriklið er fyrsta lífstákn hvers manns, sem fæðist í
þennan heim, og gjarnan hið síðasta. Hreyfingin er líf-
fræðileg nauðsyn eins og fæðan, alla leiðina frá vöggu til
grafar, og í hreyfingunum — spriklinu, sjáum við bezt,
hvernig lífsfjörið speglast hverju sinni, en það er ,,valuta“,
sem alls staðar og ávallt er gjaldgeng. Og svo er spriklið