Menntamál - 01.08.1959, Blaðsíða 13
MENNTAMÁL
107
unnið heildinni meira gagn með því að taka á mig þenn-
an „flæking.“ Sú von byggðist fyrst og fremst á þeim
kunnugleik, er ég hafði fengið af þessu starfi. Ég trúði
því, að ég gæti kannske haft nokkur áhrif til úrbóta á
starfskilyrði kennara og barna, sem mér var mæta vel
kunnugt um, að víða var ærið ábótavant. Ég hafði hlotið
þá reynslu, að mér var það vel ljóst, að helzta skilyrðið
til þess að vinna vel væri það, að starfsskilyrðin væru
sæmileg og að fólkið kynni að meta gott starf.
Glaður kennari — góður kennari.
Allir vita, hve miklu skiptir um árangur í starfi, að
menn séu starfsglaðir. Og þetta á ekki sízt við um kenn-
arann og starf hans. „Glaður kennari er oftast góður
kennari,“ var eitt sinn sagt, og mun vera sannmæli. Börn-
in eiga því mikið undir því, að vel liggi á kennaranum, að
hann sé glaður í starfi. En það mun oftast reynast erfitt
að vera glaður í þreytandi starfi við örðug eða óhæf skil-
yrði. Að sjálfsögðu eru menn misjafnlega gerðir í þess-
um efnum sem öðrum. En jafnvel létt lund og bjartsýn
mun varla endast lengi, ef aðstæðurnar við starfið eru
svo bágbornar, að þær verka stöðugt með lamandi þunga
á sál og sansa. Og þá er svo hætt við því, að starfið verði
þreytandi vanans verk, þar sem trúin á gagnsemi þess
°S gróanda dvín smátt og smátt, og er þá sannarlega illa
komið.
Hér langaði mig til að koma til hjálpar. Mig langaði
til að reyna til að bæta starfsskilyrðin og stappa í kenn-
arana stáli. Og þótt við vitum öll og viðurkennum, að þetta
hefur tekizt miklu síður en skyldi, þá ber þó hitt að viður-
kenna, að á ýmsum stöðum hefur allmikið áunnizt um
starfsskilyrðin. Hér þýðir ekki að þylja nöfnin tóm, og
hér verður engin skýrsla gefin í dag. En ég á í huga mér
margar ömurlegar myndir af þessari aðbúð, þegar ég