Menntamál - 01.08.1959, Qupperneq 31

MENNTAMÁL
125
fyrr en með vexti og viðgangi málvísindanna á 19. öld,
að skilyrði sköpuðust til þess að gera greinarmun á þess-
um stöfum í samræmi við uppruna orðanna.
Hér eru ekki tök á að rekja þær breytingar, sem orðið
hafa á stafsetningunni í einstökum atriðum. En þess má
geta, að oft hafa verið háðar harðar deilur um stafsetn-
ingarmálin, og er það eðlilegt, með því að stafsetningin
varðar hvert mannsbarn 1 landinu. Ég mun þó síðar minn-
ast lítillega á síðustu breytingu, sem gerð var á stafsetn-
ingunni.
Allir, sem við kennslu fást, vita, að geysimiklum tíma
er varið til stafsetningarkennslu í íslenzkum skólum. Og
flestir kennarar, held ég, viðurkenni, að árangur kennsl-
unnar er miklu minni en æskilegt væri. Rétt er og skylt
að reyna að gera sér grein fyrir því, hvers vegna móður-
málskennarar hafa ekki örindi sem erfiði í þeirri við-
leitni sinni að gera íslenzka æsku sæmilega færa í staf-
setningu. Ég veit, að erfitt er að greiða úr þessari flækju.
Ýmsar undirstöðurannsóknir vantar. Hið eina, sem ég
get stuðzt við, er reynsla mín sem kennari. Ég reyndi að
gera mér nokkra grein fyrir þessu viðfangsefni, og vona
ég, að öðrum geti orðið þessar hugleiðingar mínar um-
hugsunarefni.
Við stafsetningarkennslu eigast í rauninni við þrír aðilj-
ar, þ. e. kennsluefnið sjálft, stafsetningin, eins og kenn-
aranum er boðið að kenna hana, í öðru lagi nemandinn
*neð hæfileika sína, sem kunna að vera misjafnlega vel til
námsins fallnir, og í þriðja lagi kennarinn með menntun
sína og kennsluaðferðir, sem einnig kunna að vera ólíkar
í einstökum tilvikum. Ég mun nú reyna að ræða sérstak-
lega um hvert þessara atriða.
Kennsluefnið, íslenzk stafsetning, er erfitt verkefni.
Eins og vikið var að í upphafi, á íslenzk stafsetning sér
langa þróunarsögu að baki, Sú stafsetning, sem við búum