Menntamál - 01.08.1960, Blaðsíða 49

menntamál
143
ar dregur í skólastigann, er t. d. allmiklu hærri að jafn-
aði í menntaskóla en í barnaskóla, og hæst í háskóla. Yfir-
leitt er árangur nemenda í þeim mun betra samræmi við
greind hans, sem hann er þroskaðri. Einnig er þess að
gæta, að yfirleitt heltast þeir, sem miður eru hæfir, fyrst
úr lestinni, þannig, að sá hópurinn sem lýkur háskólaprófi
t. d. er allmiklu samvaldari en sá hópur, sem lýkur lands-
prófi.
Eigi er góð greind einhlít til árangurs í námi; kemur
þar margt annað til. Nefna má t. d. efni, námsskilyrði,
heimilisástæður. Stórt atriði í þessu sambandi eru náms-
venjur og ástundun. Meðalgreindur nemandi getur mjókk-
að eða unnið upp bilið milli sín og hinna greindari með
iðni og skynsamlegum vinnubrögðum. Enda þótt meðal-
greindur nemandi gæti þannig staðið jafnfætis allmiklu
greindari nemendum t. d. í menntaskóla, gæti verið að
námsgeta hans hrykki eigi til háskólaprófs. Af þeim sök-
um gera sumir háskólar að inntökuskilyrði lágmarks-
árangur í námi og lágmarksgreindarvísitölu (115-120 stig).
Enn ber þess að gæta, að nemandi, sem eigi fullnægði þess-
ari lágmarksgreindarvísitölu, gæti haft sérgáfu, þ. e. rík-
an hæfileika á einhverju sviði, sem eigi fengi notið sín á
greindarprófi.
Miklu máli skiptir, að frammistaða nemenda í námi
sé nákvæmlega mæld. Er þá ljóst, að ekki er hægt að not-
ast við einkunnagjöf svo sem hér tíðkast almennt.
Aðalheimikl: Psychology in Education: H. Sorenson. Mc Graw-Hill;
2. útg. 1948. Bls. 210-216. - Bls. 507-509.