Menntamál - 01.08.1960, Blaðsíða 59

MENNTAMÁL
153
einka sér hið bezta úr henni í lífsháttum sínum. Að and-
legu atgervi ætti hann að vera meðal hinna útvöldu.
Það er hlutverk kennaraháskólans sem menntastofn-
unar að hjálpa honum til að ná þessu takmarki. Yið skul-
um ekki blekkja okkur með því að álíta það hlutverk auð-
velt. Mest verður að koma að innan frá kennaraefninu
sjálfu, svo sem fróðleiksfýsn, andlegur næmleiki og viljinn
til að menntast. Hann verður að mæta háskólanum á miðri
leið.
Það, sem þeir kynnast í skólanum í fyrstu, er einkum
kennslufræðilegs eðlis: fyrirlestrar, ritgerðir, kennslu-
æfingar. Þetta getur leitt til tilbreytingarleysis, orðið að
vana, sneyddum ánægju, þar sem allir gera eingöngu hið
nauðsynlegasta og fara að lokum sínar eigin leiðir.
Kennaraháskólinn gæti einnig orðið andleg uppspretta,
sem ekki gleymdist, heldur leysti úr læðingi andlegt líf,
sem kennaranum ber að glæða og hlynna að meðal fólks-
ins.
Hvernig má þetta verða?
Það verður að vera til staðar ótvíræður skilningur kenn-
ara og kennaraefna á sameiginlegu hlutverki þeirra. Við
erum hér saman til að vinna að þjóðaruppeldi. Það þýðir
meðal annars, að við berum sameiginlega sérstaka siðferðis-
kennd í brjósti og erum uppeldislega sinnuð. Þetta gerir
okkur frábrugðin öðru fólki, sem lifir og hugsar með annað
takmark fyrir augum. Það heldur vakandi hjá okkur með-
vitundinni um það, að við berum meiri ábyrgð en aðrir.
Þetta skuldbindur okkur til að nota vel þennan stutta
þriggja ára námstíma og haga lífi okkar í skólanum á
þann hátt, að við fáum að kynnast hér öllum þeim mann-
legu og uppeldislegu verðmætum, sem við eigum síðar að
bera ábyrgð á í starfi okkar.
Þýtt úr tímaritinu Panorma, hausthefti 1959.
Þráinn Guðmundsson þýddi.