Menntamál - 01.08.1960, Qupperneq 56

150
MENNTAMAL
sönnur á það með tilveru sinni og kennslu, að leitin að
sannleikanum sé ekki árangurslaus. Hann verður að sýna,
að það er mögulegt með einþeittu vitsmunalegu átaki að
koma reglu á öngþveiti skoðana, verðmæta og sannfæring-
ar, sem ruglar menn á okkar tímum.
Þess er vissulega vænzt fyrirfram, að kennaraefnin séu
fús til og fær um að leggja á sig það erfiði, sem háskólanám
krefst. Framtíð kennaraháskólans veltur á því, að hann
geri ekki minni kröfur um andlegt atgjörvi en aðrar há-
skóladeildir. Aðeins þá getum við gert okkur vonir um, að
hann muni draga að nægilega hæfa nemendur, sem eru
jafn námfúsir og móttækir fyrir menntun og mikilvægi
framtíðarstarfs þeirra hæfir.
Starfsþjálfun.
Til þess að verða góður kennari þarf miklu meira en þá
þekkingu, sem vísindin geta veitt. Þess vegna verður verk-
leg þjálfun frá fyrstu byrjun að vera nátengd bóklega
náminu.
Þetta verður gert í fyrstu með því að heimsækja skóla
af öllu tæi, meðal annars leikskóla, uppeldishæli, leiðbein-
ingastöðvar og aðrar slíkar stofnanir, sem veita innsýn í
það, hversu margbreytilegt uppeldisstarfið er í fram-
kvæmd.
En athugunin ein getur aldrei komið í stað eigin starfs.
Það er þess vegna bráðnauðsynlegt — jafnvel strax í leyf-
inu eftir fyrsta kennslumisserið —, að kennaraefnið inni
af hendi borgaralega þjónustu í að minnsta kosti fjórar
vikur, eins og venja er í Hamborg, Nord-Reihn Westfalen,
Neðra Saxlandi og víðar.
Þetta er gert í samvinnu við uppeldisstofnanir, sem
ekki veita beina skólafræðslu, t. d. leikskóla eða barna-
heimili, hressingarheimili barna og sumarbúðir, ferða-
mannaaðstoð á járnbrautarstöðvum og fleiri slíkar stofn-
anir. Þetta mun víkka sjóndeildarhringinn og gefa mönn-