Menntamál - 01.08.1960, Qupperneq 70

164
MENNTAMÁL
séð væri ekki hægt að vænta hjá öllum börnum. Flestir
töldu þó enga ástæðu til að ætla, að kennsla í undir-
stöðuatriðum talaðs máls krefðist meiri hæfni af barn-
inu við nám erlendrar tungu fremur en nám í móðurmáli,
reikningi, byrjendasögu eða landafræði. Þetta er sjálf-
sagt rétt, ef þess er einkum gætt að stilla kennslunni þann-
ig í hóf, að hið fyrsta markmið náist, sem áður er getið
um. Hún verður að fara fram a. m. k. þrjú ár, kennarar
skulu vel þjálfaðir og aðferðir árangursríkar. Þegar síðar
kemur að rækilegra námi í málinu, t. d. í menntaskóla,
verður þörf fyrir sérstaka hæfni, og kennslan verður að
takmarkast við valinn hóp nemenda.
Kennsluaðferðir og dagleg tímasJcipan á stundaskrá.
Þrjár meginniðurstöður virðast þyngstar á metunum:
1) Hin beina kennsluaðferð virðist áhrifameiri en sú
aðferð, sem byggir eingöngu á notkun móðurmálsins og
þýðingu. Samt sem áður getur verið gott að beita móður-
málinu hóflega við og við til þess að fá skjótar fram
skilning á merkingum og hugmyndum.
2) Á barnafræðslustigi eru leikir og athöfn augljós
hjálp til þess að auka áhrifamátt kennslunnar. Það er
hægt að skapa innan skólastofunnar jafnt sem utan ákveð-
ið áhugasvið, sem börnin eru síðan hvött til að ræða um
á erlenda málinu. Á þennan hátt er námið stundað við að-
stæður, sem líkastar þeim, er fyrir hendi eru, þegar móð-
urmálið lærist.
3) Munnleg kennsla í málinu ætti að ganga fyrir allri
notkun hins ritaða máls í hæfilega langan tíma.
Sú skoðun kom og fram, að tungumálakennslan ætti ein-
göngu að vera munnleg í barnaskóla. Aðrir töldu þó, að
ritmálið myndi festa og styrkja það, sem áður hafði verið
lært munnlega, ef tekið væri tímanlega upp.
Nefndin hefur veitt því athygli, að notkun heyrn- og
sjónkennslutækja (audio-visual aids) fer mjög í vö^t við