Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 4

122
V O R I Ð
Það leit út fyrir, að þetta ætluðu
að verða ömurleg jól í Grænuhlíð.
Hinn fátæki bóndi, Ásbjörn Holt,
hafði legið veikur um lengri tíma,
og kona hans var einnig mjög
heilsutæp. Það hafði verið lítið um
peninga undanfarna mánuði. Þau
voru fjögur í heimili, og þótt það
sé kannski ofmælt, að þau hafi solt-
ið, var þó enginn afgangur af því.
Þór, 12 ára sonur þeirra hjóna,
varð að taka á sig mestöll störfin á
heimilinu. Þegar hann kom heim
úr skólanum á daginn, fór hann að
höggva við í eldinn, bera vatn og
annað fleira. Hann vann nálega á
við fullorðinn mann. Inga litla,
sem var aðeins fimm ára, hjálpaði
þó til eins og hún gat, en það var
nú ekki svo ýkja mikið. Helzt gat
hún eitthvað hjálpað mömmu sinni
inni við.
— Hvenær ætlar pabbi að sækja
jólatréð? — spurði Inga litla ein-
hverju sinni upp úr eins manns
hljóði. Móður hennar gekk illa að
svara þessari spurningu, því að hún
vissi ekki, hvort Ásbjörn myndi
komast á fætur fyrir áramót.
;— Við sjáum nú til — sagði hún,
eins og oft áður. — Það verða ein-
hver ráð með það. —
En dagarnir liðu og aðfangadags-
kvöldið nálgaðist óðfluga. Ekkert
jólatré var enn komið til þeirra.
Ásbjörn var vanur að sækja jólatré
út að Steinstjörn. Þar stóðu nokkur
lítil og hentug grenitré niðri á
t j arnarbakkanum.
Þór var einnig áhyggjufullur út
af jólatrénu. Hann saknaði þess
eins og litla systir hans, og þegar
ekki voru eftir nema þrír dagar til
jóla, tók hann ákvörðun.
— Ég sæki tréð sjálfur — sagði
hann við sjálfan sig. — Það getur
varla verið mikill galdur. Hann gat
haft með sér öxi, og hann var nógu
sterkur til að bera tréð heim.
Þetta var sem sagt ákveðið.