Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 24

142
V O R I Ð
til, kallaði ég á hundinn minn,
Jim, sem enn var hálfgerður hvolp-
ur, og bjóst ég við að hann myndi
verða glaður yfir að mega taka þátt
í þessu ævintýri, eins og ætíð áður
við slík tækifæri. En í þetta sinn
lagðist hann niður á sjávarbakkann
og tók til að gjamma af öllum
mætti. Hann vildi ekki koma út í
bátinn. Hvað eftir annað reyndi ég
að lokka hann til mín, bæði með
illu og góðu, en hann gelti enn
tryllingslegar en áður. Þetta snart
mig eitthvað illa.
Við fullvissuðum okkur um, að
allt væri í lagi með bátinn, en Jim
lét sig ekki og mótmælti af allri
sinni hundssál að koma með okkur.
Nú tók ég ákvörðun: Ég hætti við
að fara á sjóinn, og félagi minn
féllst einnig á það. Þó er ég hrædd-
ur um, að honum hafi fundizt ég
eitthvað einkennilegur í kollinum.
Úti á víkinni sáum við um fimmtíu
aðra báta, alla að veiðum. Veðrið
var dásamlegt, lieiður himinn og
blæja logn. En margir af þeim bát-
um, sem voru við fiskidrátt úti á
víkinni í þetta sinn komu aldrei
aftur. Eftir nokkra klukkutíma
kom gola, golan varð að stormi og
stormurinn varð að fárviðri. Og
síðari hluta dagsins gekk sjórinn á
land yfir hafnargarðinn. — W. M.
Eldiviðarhlaðinn lá góðan spöl
frá húsi okkar, svo að við höfðum
vanið hundana okkar — þeir voru
þrír, á að sækja eldivið og koma
með hann inn í húsið. Venjulega
gerðu þeir þetta ekki, nema þeim
væri skipað það, þó kom það fyrir,
að þeir gerðu það án þess. En alltaf
launaði mamma þeim með góðum
bita, þegar þeir komu með eldivið-
inn.
Dag nokkurn kom Skotti —
smalahundurinn okkar — með eldi-
viðarkubb og klóraði í útidyra-
hurðina. Mamma gekk fram, opn-
aði hurðina, tók af honum kubb-
inn og lét hann í eldiviðarkassann
hjá eldavélinni. En hún var í önn-
um og gleymdi hinum venjulegu
burðarlaunum.
Skotti stóð kyrr andartak og
hugsaði fast um þetta fyrirbrigði.
En síðan opnaði hann hurðina,
tók eldiviðarkubbinn sinn úr kass-
anum og bar hann út aftur, en
svipur hans sagði eitthvað á þessa
leið: Það er betra að bíða með að
koma með kubbskömmina þangað
til seinna er ég fæ eitthvað fyrir
það. Skotti var nefnilega skozkur
smalahundur. — L. E.
Hundurinn okkar, Buller, — sem
hafði mjög blandað blóð, kunni
ekki að hræðast neitt. Jú, það var
eitt, sem hann óttaðist, en það var
ryksugan okkar. Hún var í hans
augum ægileg ófreskja. Hann
þurfti ekki annað en sjá hana til að