Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 32

150
V O R I Ð
koma í hana nú. Og hvað mundu
foreldrar þeirra segja, Þeir þorðu
ekki að hugsa um það.
Loks reis kennarinn á fætur, og
drengirnir önduðu léttar. Nú fengu
þeir aftur von. En svo kom hann
beint að rúminu. Aldrei hef ég nú
vitað annað eins. Hann lagðist upp
í rúmið eins langur og hann var.
Og þarna lágu þeir! Þeir sáu ekkert
ráð. ... Ef til vill urðu þeir að
liggja þarna allan daginn?
En brátt urðu þeir rólegri. Þeir
brostu hvor til annars.
Þeir heyrðu, að kennarinn dró
djúpt andann og fór að hrjóta.
Kennarinn svaf. Þeim létti.
Þeir hlustuðu stundarkorn með
öndina í hálsinum. Jú, það var ekki
um að villast. Að síðustu hraut
hann eins og tröll.
Hægt og varlega skriðu þeir fram
á gólfið, og læddust á tánum út að
dyrunum. Það gekk vel, þar til þeir
komu út í ganginn. En þar gekk
Einar á vatnsfötu og velti henni um
koll. Vatnið streymdi yfir gólfið,
og það var mikill hávaði, þegar fat-
an datt. Ef kennarinn átti ekki