Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 11

V O R I Ð
129
3. atriði.
(Toreldrarnir koma inn með
jólaböggla.)
FORELDRARNIR: GleðOeg jól.
BÖRNIN (hlaupa á móti þeim):
Gleðileg jól, pabbi og mamma.
(Foreldrarnir leggja bögglana
frá sér.)
MAMMA: Jæja, hafið þið verið
óþolinmóð að bíða? (Gengur að
legubekknum.) Hver er þarna?
ÁSA: Það er fátækur drengur, sem
kom hingað. Hann var dauð-
þreyttur, kaldur og svangur. Má
hann ekki vera hér í nótt?
PABBI: Á aðfangadagskvöld eru
allir velkomnir. Þá eru allar dyr
opnar.
ARI: Manstu Ása eftir kvæðinu,
sem við lásum í skólanum, um
Jakob, sem var lokaður úti á að-
fangadagskvöld?
ÁSA: Já, Ari. Ég man eftir því.
ARI: Ása hélt, að það væri frelsar-
inn, þegar við heyrðum til
drengsins úti.
ÁSA: Ég var svo æst, þegar hann
braut brauðið. En það gerðist
ekkert markvert.
ARI: Nei, það gerðist ekkert.
Hann var bara áfram fátækur
drengur.
ÁSA: Ég bjóst við, að það mundi
myndast lielgibaugur um höfuð
hans.
ARI: En hann var óbreyttur.
MAMMA: Þið hafið samt sem áð-
ur tekið á móti frelsaranum,
börn. Hann hefur sjálfur sagt:
Það, sem þú gjörir einum af mín-
um minnstu bræðrum, það hefur
þú gjört mér.
Tjaldið.
(Þýtt. - E. Sig.)
Þegar Jens var þriggja ára gamall,
fékk hann að fara með móður sinni til
nágrannakonunnar til að sjá nýfætt
barn hennar.
„Þegar konan sýnir þér litla barnið,“
sagði móðir Jens, „átt þú að segja
eitthvað fallegt um litla angann.“
Jens lofaði því, og svo lögðu þau af
stað.'
Þegar ljósmóðirin lyfti barninu upp
til að sýna það, sagði Jens, er hann
hafði horft litla stund á barnið:
„Ja, það má nú segja, að drengurinn
hefur falleg og löng eyru.“
Stóri bróðir var dálítið veikur. —
Læknirinn var sóttur, og nú sat hann
við rúmstokk hans og spurðist fyrir
um, hvaða sjúkdóma hann hefði fengið.
Hafði hann fengið einhverja barna-
sjúkdóma? Mamma og litli bróðir
hlustuðu á.
„Já,“ sagði stóri bróðir. „Ég hef t. d.
fengið rauða hunda.“
„Ha,“ sagði litli bróðir. „Hann hefur
fengið miklu meira en það. Hann hefur
átt hvíta kanínu, kött og tvær dúfur.“