Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 5

V O R I Ð
123
Síðdegis þennan sama dag hélt
Þór til skógar. Hann sagði engum
frá þessari fyrirætlan sinni. Það
skyldi koma þeim á óvart, er hann
kæmi með tréð. — Skógurinn var
hljóður og þungbúinn. Það snjóaði
ofurlítið. — Jólasvipur var að fær-
ast yfir allt. Já, jólin — Þór vildi
sem minnst hugsa um þau nú. Það
gátu engin jól orðið nú í líkingu
við þau, sem hann hafði áður lif-
að. Pabbi hafði svo lítið getað unn-
ið upp á síðkastið, og hann gat
aldrei safnað neinu í sjóð. —
Mamma hafði sagt, að það væri al-
veg vonlaust með allar jólagjafir og
þess háttar glaðning.
Hann kenndi mest í brjósti um
Ingu litlu. Hún hlakkaði auðvitað
til jólanna og jólagjafanna eins og
vant var. Hún gat ekki skilið að
]?etta þyrfti að vera öðru vísi en
áður.
Það var alllangt út að Steins-
tjörn, og eftir því sem Þór kom
lengra og lengra inn í skóginn,
missti hann áhugann á því að fara
alla þessa leið út að tjörninni. Allt
í kringum hann voru ljómandi
falleg og hentug jólatré. Raunar
átti stórbóndinn allt þetta svæði,
en því meir sem Þór hugsaði um
þetta, Jdví meiri varð freistingin til
að taka tréð hérna og fara ekki
lengra. Hann vissi það vel að þetta
var ekki leyfilegt. En það gat varla
verið hættulegt að taka eitt lítið
tré úr þessurn stóra skógi.
Hann hafði nálega dottið um lít-
ið grenitré, sem var alveg hæfilegt
handa honum. Hann gat ekki fund-
ið hentugra tré.
Hann stóð kyrr eitt andartak og
átti í harðri baráttu við sjálfan sig,
en skyndilega kippti hann öxinni
upp úr bakpokanum sínum, og eft-
ir litla stund lá litla tréð flatt við
fætur hans.
Nú skyldi verða glatt á hjalla
lieima hjá honum. Hann þurfti
ekki að hafa orð á því hvert hann
sótti tréð.
Hann hafði komið öxinni fyrir í
bakpokanum og var í þann veginn
að koma trénu fyrir á öxl sinni, er
liann heyrði marra í snjónum aftan
við sig. Hann sneri sér snöggt við
og fann að hjartað barðist í brjósti
hans. Stórbóndinn stóð hjá honurn.