Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 13

V O R I Ð
131
Meðan hann var stúdent í Stras-
bourg, sat hann einn dag við glugg-
ann og hugsaði um, hvað honum
liði vel. Margir a£ félögum hans
fengu ekki að fara í skóla, en urðu
að vinna þegar þeir komust á legg
— og sumir fyrr. Lífið hafði verið
honum miklu léttara, af því að
hann var prestssonur.
— Ég má ekki verða einn af
þeim, sem aðeins hugsa um sjálfa
sig, hugsaði hann. — Fyrst mér
líður svona vel, verð ég að gera
eitthvað til að hjálpa öðrum. Eftir
níu ár verð ég þrjátíu ára að aldri.
Þá vil ég nota það, sem ég á eftir
ólifað til að lina þrautir annarra.
Þetta var loforð, sem auðvelt er
að gleyma, þegar tíminn líður. En
Albert gleymdi ekki þessu loforði
sínu. Hann varð prestur og háskóla-
kennari í Strasbourg, og þar að
auki heimsfrægur hljóðfæraleikari.
En þegar hann var þrítugur byrj-
aði hann að lesa læknisfræði í þeim
tilgangi að fara til Vestur-Afríku,
þar sem skortur var á læknum.
Hann las læknisfræði í sex ár, fór
svo til Parísar og tók þar sérnám-
skeið í hitabeltissjúkdómum. Hann
var giftur dóttur háskólakennara
og meðan hann las læknisfræði,
stundaði hún Iijúkrunarnám til að
geta hjálpað lionum við starfið í
Afríku. Hún hét Helena og reynd-
ist honum frábær lífsförunautur.
Albert Schweitzer frétti að trú-
boðsfélagið í París hefði trúboðs-
stöð í Lambaréné í franska Ekva-
torhéraðinu í Mið-Afríku, rúmlega
30 mílur inni í landi við ána
Ogowe. Þangað vildi hann fara. í
fyrstu voru þeir tregir að sleppa
honum þangað, af því að hann var
ekki meðlimur í trúboðsfélaginu.
En þá bauðst hann til að byggja
þar sjúkrahús fyrir eigin peninga.
Og það tilboð samþykktu þeir að
síðustu. Fyrir fé, sem liann hafði
fyrir hljómleika sína keypti hann
70 kassa af meðölum og öðrum vör-
um, sem hann tók með sér til
Afríku.
Þetta varð löng sjóferð og svo lá
leiðin með bát og léttibát (kanó)
upp eftir Ogweánni. Trúboðsstöð-
in lá á nokkrum hæðum milli ár-
innar og þétta frumskógarins. Þar
var ekki neitt sjúkrahús, þegar Al-
bert kom þangað, og í fyrstu varð
hann að taka á móti sjúklingum
sínum á hlaðinu fyrir utan húsið,
jrar sem hann bjó. Þar var óskap-
legur hiti, en a£ og til komu storm-
hrynur með regni, og þá urðu allir
að bjarga sér undir þak í flýti.
Albert tók eftir, að það lá gamalt
timburhús dálítið í burtu og spurði
eftir, hvaða hús það væri.
— Þetta er hænsnahús trúboð-
ans, sem var hér á undan þér, sögðu
þeir. — Jæja, við verðum að nota
það fyrir sjúkrahús, sagði hann.
Húsið var ljótt og á því voru
engir gluggar, en Albert lét þvo
það og hvítkalka veggina, og lét svo