Vorið - 01.12.1970, Síða 9

hafði augu, neí og munn, og þá fékk
hún skyndilega hugmynd: Bróðir, nú
veit ég. Þetta er Guð. Sjáðu bara and-
litið. Þá svaraði drengurinn strax, með
fullvissu hins reynda manns: Vitleysa,
Guð hefur skegg, það veiztu þó. Eg
hugsa að þetta sé ný sól.
Jú, auðvitað, sagði telpan, en ég
heimsk. En er þetta ekki gott, þá höfurn
við líka sól á næturnar. Já, sagði dreng-
urinn, það er það, sem okkur hefur allt-
af vantað.
Og börnin störðu lengi hugfangin á
uppgötvun sína, í hljóðu rökkri kvölds-
ins. Og þau gengu hægt heim yfir túnið,
með skin hinnar nýju sólar í gullnu hár-
inu.
Þau voru ung og hamingjusöm, þau
þekktu ekkert illt. Til þeirra hafði aldrei
borizt liinn minnsti andblær frá hinni
köldu, vondu veröld fyrir utan. Heimur
þeirra var heimur hins fagra og milda,
og það sem þess var. Þau kviðu ekki
neinu. Nú mundi mamma þeirra klæða
þau úr votu, þerra kalda fætur þeirra
og gefa þeim spenavolga nýmjólk að
drekka. Hátta þau, baða þau og syngja
þau í svefn, syngja þau inn í hin rós-
rauðu lönd draumanna, og hin nýja sól
myndi halda áfram að skína í hug þeirra
og yfir þeim.
Hreindýrið
Hreindýrin eru falleg. Bæði karl-
og kvendýrin hafa horn. í Lapp-
landi eru þau tamin. Hér eru þau
villt uppi á Austur-öræfum og eiga
oft erfitt á vetrum. Þá koma þau
fram í byggðina.
VORIÐ 151