Vorið - 01.12.1970, Síða 15

hann. En í saraa bili sagði samvizka
hennar (og Pavo heyrði það): — Hvers
vegna ætlarðu að lemja þennan einfeldn-
islega litla dreng? Hann ætlaði aðeins
að gera þér greiða.
Lísa skammaðist sín, þegar röddin tal-
aði þannig til hennar. Þess vegna tók
hún um háls Pavos og sagði huggandi:
— Vertu ekki leiður út af þessu, Pavo.
Ég veit að þú gerðir þetta til þess að
bjarga eggjunum.
Pavo óx upp og varð stór drengur.
Einn daginn kom presturinn til þorpsins
og kom auga á hinn veslings vankunn-
aridi Pavo. Þeir höfðu fyrir skömmu
stofnað málleysingjaskóla í bænum.
Þangað var Pavo sendur fyrir atbeina
prestsins. Þar lærði drengurinn að lesa
og skrifa og þar fékk hann meiri vitn-
eskju um hinn góða Guð á himnum. Nú
skildi hann, að ekki var hægt að gjalda
Guði í peningum. Hann var bæði iðinn
og reglusamur og lærði þárna trésmíði.
I öllu hverfinu var enginn, sem gat smíð-
að eins fallega stóla og eins glæsileg
borð og hann. Góður og heiðarlegur,
samúðarfullur og trúr, hver elskar ekki
slíkan mann?
Síðar eignaðist hann eigin vinnustofu.
En hver heldurðu að hafi orðið konan
hans? Það varð Lísa, hún þekkti Pavo
og vissi ósköp vel að hún gæti sjálfsagt
náð sér í einhvern, sem talaði meira en
Pavo, en engan betri en Pavo. Þau urðu
hjón og voru mjög hamingjusöm. 011
börnin þeirra heyrðu og töluðu eins og
önnur börn. Foreldrar og systkini Pavos
og Lísu komu oft í heimsókn til þeirra.
Þegar Lísa lét graut á borðið, sagði hún
oft við drengina sína: — Getið þið heyrt
hvað grauturinn segir við skeiðina? —
Borðið ekki alltsaman! Látið eitthvað
verða eftir handa pabba! Þá hló Pavo
og sagði með sínum góðu höndum: —
Þetta var skynsamlega að orði komist
hjá grautnum. Þetta hafði mamma hans
sagt við hann, þegar hann var lítill.
Dag nokkurn kom fátækur og útúr-
drukkinn sláni og bað um gistingu á
vinnustofunni. Það var Pétur. Pavo tók
hann sem lærling. Hann kenndi honum
smíðarnar og gat glaðst yfir því, að
hann varð smám saman að betri manni.
Finnst þér ef til vill einkennilegt að
Pavo, sem var heyrnarlaus og mállaus
skyldi heyra skóginn, vatnið og stjörn-
urnar og alla dauða hluti tala? En þá
skal ég segja þér það, að slíkt er alls ekki
á neinn hátt óvanalegt. Næstum öll börn
heyra það. Þegar þú leikur þér að stein-
um í fjallinu og grenikönglarnir eru
kýr og hestar, þá talar þú við þá. Gætu
ekki lauftrén talað í mildri vorgolunni?
Eða blómin í hlíðinni hrópað til þín?
Nei, það væri alls ekki einkennilegt.
—- HvaS sýðurðu eggin lengi? spurði frúin
vinnustúlkuna.
— I níu mínútur, svaraði stúlkan.
— Það er ekki rétt. Egg eiga ekki að sjóða
lengur en þrjór mtnútur.
— En þetta eru þrjú egg, svaraði stúlkan.
Listmólarinn: — Ég get gert brosandi barn
grótandi með einu pensilstriki.
Konan: Það er enginn vandi. Það get ég
gert með einum löðrung.
VORIÐ 157