Vorið - 01.12.1970, Qupperneq 17

EIRÍKUR SIGURÐSSON:
Giljagaur
#
i
grœnum
sjó
LÍTIL JÓLASAGA
Hann var á íerð' síðustu ferðina upp
í klefann með tvær ölflöskur til skip-
stjórans. Á eftir vonaðist hann til að
fá að vera í friði. Hann var þreyttur.
Aldrei hafði honum komið til hugar, að
hann þyrfti að þræla svona mikið á
sjálft aðfangadagskvöldið, þegar hann
réð sig sem léttadreng á „Helgafellið“.
Skipið hreyfðist reglubundið eftir öld-
unum, því að vindur var ekki mikill.
— Gjörðu svo vel, skipstjóri.
Skipstjórinn sat við borð í klefa sín-
um og las í bók. Fyrir framan hann log-
aði á þrem kertum í stjaka.
— Þakka þér fyrir, Helgi. Þú hefur
haft í mörgu að snúast í kvöld.
— Er það nokkuð fleira, skipstjóri?
— Nei, nú er það ekki fleira.
Hann rétti drengnum höndina og
sagði:
— Guð gefi þér gleðileg jól, drengur
minn.
— Gleðileg jól, sagði Helgi og hvarf
út úr klefanum.
Hann fór rakleitt inn í klefann sinn
og kastaði sér þar niður í stól. Og hugs-
anirnar ruddust fram:
— Hvílík jólahelgi! Þarna hafði
hann snúizt í kringum skipshöfnina allt
kvöldið og þakklætinu hafði ekki verið
ausið út í trogum. Onnur eins jól hafði
hann aldrei þekkl.
Þegar hann hafði ofurlítið látið líða
úr sér þreytuna, fór hann að skápnum
og dró út úr honum lítinn jólasvein, sem
jafnframt var kertastjaki. Þennan stjaka
liefur hann átt síðan hann var sex ára,
að foreldrar hans gáfu honum hann í
jólagjöf. Frá þeim tíma hefur stjakinn
geymt jólakertið hans um hver jól. Og
það ætlaði drengurinn líka að láta hann
gera þetta kvöld.
Þessi litli jólasveinn var skrýtinn karl
með rauða jólasveinshúfu í hláum stakki
VORIÐ 159