Vorið - 01.12.1970, Síða 19

ára. Oft var liann búinn að lesa hana.
Þá var kveikt á jólatrénu.
En síðar um kvöldið fengu allir
ávexti, súkkulaði og kökur. Allir voru
glaðir og ánægðir. Heimilið varð þetta
kvöld að lítilli paradís.
Enginn var önugur eða geðvondur.
Það var ómögulegt á jólunum.
Allt þetta sagði Giljagaur honum
Helga litla þarna í klefanum úti á rúm-
sjó.
Hafði hann nokkurn tíma áður hugs-
að út í það, hvað jólin voru dýrðleg
heima? Líklega ekki af fullri alvöru.
Og ekki hafði hann alltaf verið þakklát-
ur foreldrum sínum fyrir allt, sem þau
gerðu fyrir hann.
Kertið var að verða útbrunnið. Jóla-
sveinninn 'hans og kertaljósið höfðu
hjálpað honum til að rifja upp jólahelg-
ina heima. Hér voru engin regluleg jól
— nema í minningunni.
En einu sinni hafði þó borið skugga á
jólahaldið heima. Mamma hans var þá
í sjúkrahúsi. En hún kom heim skömmu
eftir nýárið.
Þá hafði 'hann án þess að ræða um
það við neinn, farið niður í blómabúð
og eytt öllum sínum peningum til að
kaupa handa 'henni blóm. Fyrir valinu
varð Betlehemsstjarna. Hann færði
mömmu sinni 'hana, þegar hún kom
heim.
Hann mundi enn eftir, hve innilega
hún faðmaði hann að sér fyrir þessa
gjöf. Sú stund tengdi þau órjúfandi
böndum.
Nú var kertið alveg útbrunnið. Þá tók
hann blátt kerti og fól jólasveininum að
halda á því.
Hann ætlaði að láta loga á því meðan
hann háttaði og læsi dálítið í jólabók-
inni sinni.
Skipið hreyfðist reglubundið á haf-
fletinum. Og áður en löng stund leið,
slökkti Helgi á kertinu og sveif á vængj-
um draumanna til 'bernskujólanna sinna
heima.
Þcð er góð leikfimiaeting að „aka hjólbörum". Hér sérðu langar hjólbörur.
VORIÐ 161