Vorið - 01.12.1970, Síða 24

halda áfram að leita þeirra, jafnvel þótt
við þyrftum að fara umhverfis jörðina
til að finna þá.“
Þessi orð vöktu mikla hrifningu með-
al áheyrenda, og þegar prófessorinn
hafði lokið máli sínu, stóð Glenvan upp
og tók innilega í hönd hans.
„Já, já, faðir minn er þarna,“ sagði
Róbert og hvessti augun á landabréfið.
„Hvar sem hann er,“ mælti Glenvan,
„þá skulum við finna hann, ungi vinur
minn. Við förum hiklaust eftir þessari
bendingu Paganels.“
„Það er nú gott og blessað,“ mælti
John Mangles. „En, herra prófessor, er
ekki þessi smávægilega gönguferð yðar
yfir þvera Ameríku dálítið torfær?“
„Alls ekki,“ fullvissaði prófessorinn.
„Margir hafa farið þessa leið á undan
okkur og farnazt vel. Loftslagið er heil-
næmt, og ekki verðum við í vandræðum
með að rata leiðina.“
„Herra Paganel,“ mælti María Grant
með titrandi rödd. „Hvernig getum við
systkinin endurgoldið yður og öllum
þessum vinum okkar þá fórnfýsi, er þið
leggið ykkur þannig í hættu okkar
vegna?“
„Hættu!“ mælti landfræðingurinn.
„Hver hefur nefnt nokkra hættu?“
„Ekki ég,“ mælti Róbert eldrauður í
framan og með tindrandi augu. „Ég fer
með yður, hvert sem þér farið.“
„Kæri prófessor,“ mælti greifafrúin,
„haldið þér, að Indíánarnir hafi þyrmt
lífi skipbrotsmannanna?“
„Já, ég held nú það. Indíánarnir eru
engar mannætur. Landi minn einn,
Ginnard að nafni, hefur verið fangi í
þrjú ár 'hjá Sléttu-Indíánunum. Indíán-
arnir vita vel, hve dýrmætur Evrópu-
maðurinn getur verið. Þess vegna gæta
þeir hans eins og sjáaldurs augna sinna.“
„Jæja, þá er ekki vert að hika leng-
ur,“ sagði Glenvan. „Við leggjum af
stað samstundis. Hvaða leið eigum við
að velja?“
„Greiðfæra og auðsótta leið,“ mælti
Paganel. „Fyrst yfir dálítið fjalllendi,
þar næst förum við niður þægilegar
fjallahlíðar og loks yfir sléttur, ýmist
gresjur eða sandflæmi.“
„Við skulum líta á landabréfið,“ sagði
Lindsay.
„Hér niður við strendur Chile kom-
umst við á 37. breiddargráðuna. Við
förum gegnum einstígið Antuco við
samnefnt eldfjall, síðan yfir Andesfjöll-
in og niður á Pampassléttuna. Þá erum
við komin að landamærum Boenos Ayr-
es. Við höldum yfir þau og höldum leil-
inni áfram alla leið austur að strönd
Atlantshafsins. Vegurinn blasir við okk-
ur, vinir mínir, og við förum þessa leið
á 30 dögum og verðum komin til austur-
strandarinnar á undan „Duncan“.“
„Er þá ætlunin, að „Duncan“ bíði
við austurströndina?“ spurði John
Mangles.
„Jó.“
„Hverjir eiga að taka þátt í leiðangr-
inum?“ spurði greifinn. ,
„Aðeins fáir menn. Hér er aðeins um
það að ræða að finna Grant skipstjóra,
en ekki það að heyja neitt stríð við Indí-
ánana. í förinni verða greifinn, sem er
húsbóndi okkar allra, majórinn, og svo
þjónn yðar, Jakob Paganel...“
„Og ég,“ bað Róbert Grant.
„Róbert, Róbert!“ hrópaði María.
166 VORIÐ