Bjarmi - 01.12.1929, Blaðsíða 2

206
B J A R M 1
III.
Ó, dýrðse Guðí í hœstum hæðum!
Eptir LÁRUS SIGURJÓNSSON.
Ó, dýrð sé Guði’ i hœstum hæðum!
um hrjóslrug jarðarsvið. —
Pau dauð eru’ úr öllum œðum
ef eiga’ ei Droltins frið. —
Ef vclþóknun ei Guðs menn geta,
til grafar hratt peir ógœfunnar feta,
þars gengur undir œvisól, —
en aldrei koma’ úr djúpijól!
Ó, dýrð sé Guði’ í hœstum hœðum! —
frú himin œriim1) gall, —
er jörð var dauð úr öllum œðum, —
um unn, — við sæ og fjall, —
og velrar hvíldi húmsins andi.
af hvelum dulum, — yfir sjá og landi, —
en limi vafðist lifsmeiðs auðs,
i likklœði ins hvíta dauðs'1).
Ó, dýrð sé Guði’ í hœstum hœðum!
kvað himinn, jörð og unn,
með slundi‘) hnatlar,—söndum, sœðum, —
frá sólu’ að foldargrunn, —
þá vöknuð upp við sigursöngva,
þau sýn þá gátu’, er slika litið öngva
frá uppha/i Guðs höfðu heims
i hœð né dýpl ins mikla geims.
O, dýrð sé Guði’ i hœslum hœðum!
upp hrópar mannsins sál, —
með himna, jarða’ og hranna svœðum, —
sem Háva1) bifa mál, —
þá vaknar hjarla’ og hgggja’ að skiija
að háð er allt, sem lifir, einum vilja. —
En þiðin hríms úr höfga’ ún rís
tit himins bregtt í Ijóssins dís.
Ó, dýrð sé Guði’ í hœslum hœðum, —
og himnaríki’ á jörðl —
sem lálnnm varð að lífsins frœðum,
og Ijóssins pakkargjörð.
Pað kvegktí’ í hotds- og hauðurs-œðum
innhelgaeld,sem brennurfórnarglœðum,
og viti er um villuskörð,
og vegalausu mannahjörð.
Ó, dýrð sé Guði’ í liœstum hæðum!
sem heilög sendi’ oss jól.
hann lífið er í lífsins æðum,
um láð og himnaból.
Hann lœlur andans œðum blwða,
lil ómœttis,— að sœra,- binda’um,— grœða,
að halda megi’ hann himinjól,
á hjailans knjám við Lambsins stól.
Ó, dýrð sé Guði’ i hœsium hœðuml
sem heilsulind á jörð
er heimi Jesúm Krist,
lél sendan hulinn holdsins stœðum,
að harma deildi’ ann vist
með mönnum, sem i mgrkrum búa. —
Hann millum heima djúpin skgldi brúa,
með Bi/röst þeirri’ er býr að gjörð, —
þótt brotni lopl og farist jörð.
Ó, dýrð sé Guði’ í hœstum hœðuml
lét spretla’ af krafta kœrleiks œðum, —
er kjörin gerðust hörð
á meðal manna sálarsjúkra,
er sinu lifi kunna’ ei að hjúkra
né grœða banvœn svöðusár,
er sœkja’ á þá um raunaár.
Ó, dýrð sé Guði’ í hœstum hœðuml
sem hila’ og þorsta lífs,
lél svalað náðarsjávar flæðum
i sandauðn brunakifs.
Að þgrsta skgldi’ um aldur eigi,
þásafþeim drekka’- enverða’ aðaheilsulegi,
— þótt valní þgrsti öðru af, —
lil eilífs líjs, — það guðdómsha/!
Ó, dýrð sé Guði’ í hœstum hœðum!
sem heimsins sendi tjós, —
að skína gfir skorti’ og mœðum, —
frá skilnings röðulós.
Að menn ei þurfi’ í mgrkri’ að ganga,
sem morgni eptir Gaðsríkisins langa,
ef fglgja einhuga’ andans sól,
er upp þeim rann hin fgrslu jól.
Ó, dýrð sé Guði’ í hœstum hœðuml
jgr hirðinn góða’ á jörð,
er leiðir Guðs að gróður-svœðum
til gnœgta sína hjörð.
Hann himinfjalla veginn visar
til viðsýnanna’ í ríki tjóssins dísar,
þars eilif drotlna andans jól,
og œskudagur krýndur sól.
Ó, dýrð sé Guði í liœstum hœðum!
skal hljóma gígja lífs, —
og drekkja hríms og rökkur-rœðum,
og röddum bana’ og kífs;
á meðan friður fer af hœðum,
lil foldar niður, búinn tjóssins klœðum, —
að vekja jörðu vorsins gl
Guðs velþóknunar manna til.