Bjarmi - 01.12.1929, Blaðsíða 32

240
BJARMI
henni og þrýsti andlitinu að eyra
hennar. »Mamma«, hvíslaði hann,
»þú verður að segja mjer dálítið«.
»Hvað er það, elskan min?«
»Hvað er að vera hjervillingur ?«
»Hvers vegna spyrðu að því?«
»Af því — af því jeg vil vita það«.
Móðir hans skýrði orðið fyrir hon-
um, og sagði að hjervillingur væri
sá nefndur, sem ekki væri fullvita.
Henni virtist andlit hans kælast
skyndilega, en hún hjelt að það væri
af því að glugginn væri opinn. Hún
lagði hann út af í rúmið og breiddi
vel ofan á hann sængina. — »Jeg
ætla að fara að sofa«, sagði hann. —
En þegar faðir hans kom inn, lillu
seinna, var Hinrik litli grátandi, en
ekki vildi hann segja af hverju hann
væri að gráta.
t*að kvöld komst þung sorg í litla
barnshjartað. Leynileg angist gagntók
hann. Það var eins og hann gæti
aldrei orðið glaður framar. Nú skildi
hann af hverju börnin vildu ekki
leika við hann. Þau voru hrædd við
hann, eins og hann Jens, son smiðsins,
sem altaf var lokaður inni. Hann
mátti aldrei koma út, þegar hann var
orðinn stór. Hann hafði heyrt kenn-
arann tala um fólk með aveikan
heila«. Honum fanst hann stundum
vera veikur í höfðinu. Það var víst
í heilanum.
Ó, hvað hann langaði til að tala
um þetta við pabba og mömmu.
Pau höfðu víst ekki tekið eftir því
enn þá, að hann var bjervillingur,
minsta kosti höfðu þau aldrei sagt
það við hann. Það var vegna þeirra,
sem hann reyndi að læra eitthvað í
skólanum. Það var sárt fyrir pabba
og mömmu, sem voru svo góð, að
eiga hjervilling fyrir son.
Stundum kom honum til hugar
að drekkja sjer í ánni, hann hafði
heyrt sagt að það væri ekkert slæmt
að drukkna — og engan mundi gruna
neitt; pabbi og mamma hjeldu að
hann hefði dottið í ána af brúnni.
En það var þó einn, sem ekki ljet
blekkjast — Guð, sem vissi alt, og
það var á móti Guðs vilja að fyrir-
fara sjer, það vissi Hinrik.
Mamma hans sá að það gekk eitt-
hvað að drengnum, hann var orðinn
svo þegjandalegur. Stundum varð
hann svo ákafur, að hann varpaði
sjer um hálsinn á foreldrum sinum
og þrýsti sjer upp að þeim, en svo
fór hann alt í einu að gráta og þaut
í burtu. — Pegar þau spurðu hann
hvers vegna hann væri að gráta,
svaraði hann oftast: »það kemur
einhvern veginn að mjer«.
Foreldrarnir töluðu saman um
þetta og voru áhyggjufull. Pað var
auðsjeð að drengurinn var veiklaður,
þreyttur og yfirbugaður. En svo kom
þeim til hugar að þetta væri bara
ef til vill vegna þess, að drengurinn
væri sjerstaklega sönghneigður. Pað
bar snemma á því hjá honum, og
hann var búinn að læra dálitið að
leika á orgel hjá móður sinni. þau
hugguðu sig með þeirri hugsun. Og
faðir hans vann og auraði saman,
því það var dýrt námið í Osló.
En svo gaus upp illkynjuð »inflú-
enza« í bygðarlaginu. Skólabörnin
lögðust mörg, þar á meðal Hinrik
litli.
Foreldrar hans viku tæpast frá
rúminu hans. Læknirinn gaf litlar
vonir um bata eða heilsu, því að
eftir lítinn tíma var Hinrik búinn að
fá ákafa lungnabólgu.
Seinasta kvöldið hans fjekk hann
alt í einu fult ráð og rænu; mamma
hans var ein hjá honum.
»Mamma 1« sagði hann með ákefð.
»HjáIpaðu mjer til þess að biðja Guð