Bjarmi - 01.12.1929, Blaðsíða 30

238
B J A R M I
þá voru 23266 teknir höndum fyrir
drykkjuskap í borginni, — enda þótt
þá væru miklu vægari lagafyrirmæli
um drykkjuskap á almannafæri og
miklu siður en nú skift sjer af því
þótt einhvrr sæist ölvaður á götu.
í fám orðum: fessar tölur, eins og
allar rjettar skýrslur um þessi efni,
sýna, að bannlögunum er hvergi nærri
vel hlýtt á Finnlandi, en þó hefir
drykkjuskapur þverrað stórkostlega
síðan þau komust á. — Og það kem-
ur engum Finnlending til hugar að
nokkur líkindi sjeu til að þjóð og
þing hafni lögunum á næstu árum.
Hjervillingurinn.
Ingibjörg Ólafsson segir frá.
Atburður sá, sem jeg ætla að segja
frá, skeði fyrir nokkrum árum í af-
skektri sveit í Noregi. Eldra fólkið
talar ott um það sín á milli, og ung-
lingarnir hlusta þögulir á, — það
hafði kostað margan þeirra heit tár
og þung.
Fyrir á að giska 15 árum fluttust
ókunnug hjón í bygðarlagið. Þau
keyptu sjer lítið, ómálað timburhús
lengst inn í skógi. Falleg voru þau
bæði og ung. Það var skrafað margt
um þessi aðkomu-hjón. Sumir sögðu
að konan væri sýslumannsdóttir, og
að hún væri eins vel að sjer eins og
sjálf prestskonan. En maðurinn var
óbrotinn verkamaður, ekkert sögu-
legt við hann, annað en giftingin.
Margt var um það skrafað, hvernig
þau hefðu farið að ná saman, sumir
fullyrtu jafnvel, að þau væru alls
ekki gift. En svo sló presturinn á
alt þvaðrið einn góðan veðurdag í
kaffisamsæti hjá oddvitanum, með
því að segja hátt og í heyranda
hljóði, að þau væru rjett hjón, bæði
fyrir Guði og mönnum; hann hefði
sjálfur sjeð giftingar-vottorðið. Og
enn fremur sagði presturinn að hann
þekti vel til þessara bjóna. Maðurinn
hefði verið vinnumaður hjá sýslu-
manni, föður konunnar, þeim hefði
þegar litist vel hvoru á annað, en
sýslumaður hefði ekki viljað leyfa
þeim að eigast og rekið piltinn úr
vistinni. En þá hefði dóttirin sam-
stundis farið til Osló, og þar hefðu
þau gift sig.
»Svona er nú sagan«, sagði prest-
urinn. Og svo bætti hann við, ákveð-
inn og einarður, eins og hans var
vandi: »Ætli fólk geti svo ekki látið
sjer það lynda, og hætt að baktala
þessi heiðurshjón?«
Oddvita-frúin flýtti sjer að brydda
á öðru umtalsefni. Presturinn gat
verið svo einstaklega tannhvass, og
sagt sóknarbörnunum beiskan sann-
leikann upp í opið geðið á þeim.
Hann naut almennrar virðingar, og
orð hans hrifu. Pegar það frjeltist
að presturinn hefði tekið svari ný-
komnu hjónanna, fóru menn að verða
miklu hlýlegri við þau. Bændakon-
urnar báru nú virðingu fyrir ungu
konunni, sem vissi svo langtum
meira en þær, og svo var litla heim-
ilið hennar æfinlega hreinlegt og vist-
legt. Þær sögðu að hún »skúraði«
hjá sjer á hverjum degi, og það þótti
þeim nú helst um of.
Ungu hjónin lifðu hamingjusömu
lífi í litla timburhúsinu sínu, og
höfðu ekki minstu hugmynd um
skrafið í fólkinu. Maðurinn vann að
viðarhöggi. Bæði voru þau iöin og
sparsöm, og höfðu því nóg fyrir sig
að leggja. í fyrstu höfðu þau engin
kynni af nágrönnum sinum, en það
smábreyttist og fjell öllum þaö vel.
Eftir tveggja ára samveru eignuðust
þau dreng, sem þau ljetu heita Hinrik.