Bjarmi - 01.12.1929, Blaðsíða 31

B JARMI
239
Þegar hann var fæddur, fanst báð-
um að hamingja þeirra vera fullkomin.
Pegar sýslumanns-frúin frjetli að
hún væri orðin amma, ljet hún mann
sinn eigi í friði, fyr en hann sam-
þykti ferð hennar til þess að skoða
dóttursoninn, og Ijet meira að segja
svo lítið, að skrifa tengdasyninum
og bjóða honum peningahjálp, til
þess að setja á stofn verslun í
Drammen. Það var þó viðunandi
að eiga kaupmann fyrir tengdason,
eitthvað annað heldur en rjettan og
sljettan viðarhöggsmann. En sýslu-
maðurinn varð fyrir þeim vonbrigð-
nm, að dóttir hans þáði ekki boðið.
Hún vildi ekki flytja úr sveitinni.
»Maðurinn minn kann best við sig í
sveitinni«, sagði hún, »og jeg sömu-
leiðisct.
Drengurinn óx. Hann varð stór og
þrekvaxinn, þunglamalegur og tor-
næmur, en góður við alla, kurteis
og vel upp alinn. Hann var fríður
sýnum, eins og foreldrar hans, Ijós-
hærður og bláeygur. Svo fæddist litil
stúlka, sem lifði aö eins eitt ár. —
Andlát hennar var fyrsta sorgin þeirra
— og hún sameinaði þau enn betur.
Móðurinni þótti vænt um litla dreng-
inn sinn, — hinn fyrsta og eina.
Faðirinn var »upp með sjer« af hon-
um. Auðvitað átti hann annaðhvort
að verða prestur eða sýslumaður.
Faðir hans hafði safnað saman
nokkrum hundruðum króna og lagt
í sjóð. — »það kostar mikið að lesa
við háskólann i Osló«, sagði hann
við konu sina. En hún var ekki al-
veg á sama máli og maður hennar.
— »Jeg held það sje rjettast að hann
verði organleikari«, sagði hún. »Hann
er gefinn fyrir sönglist«.
En Hinrik var lítill drenghnokki
enn þá, og fyrst var að kenna hon-
um grundvallaratriði mentunarinuar.
Hann var sendur í barnaskólann, til
þess að læra lestur, skrift og reikning.
Honum gekk ekki vel í skólanum.
Honum gekk svo illa að þekkja upp-
hafsstafina og þó var reikningurinn
enn þá erfiðari. — Einn daginn barði
kennarinn hnefanum í borðið og
sagði byrstur: »Hinrik, þú ert hjer-
villingur 1«
Hinrik þótti mjög vænt um hin
börnin. Fram að þessu hafði hann
ekki haft aðra leikfjelaga en foreldra
sína, en nú var hann með mörgum
jafnöldrum sínum, piltum og stúlkum.
Það var svo gaman þegar þau vildu
leyfa honum að leika sjer með þeim.
E*au gerðu það fyrst í stað, en svo
hættu þau því. — Hinrik var besta
grey — víst var hann það, og altaf
vel klæddur, mamma hans var líka
af heldra tæginu, — en hann var svo
klaufalegur og seinn, og skilningssljór,
sögðu böinin i sinn hóp.
Einu sinni reyndi hann að smeygja
sjer í leikinn hjá hinum börnunum,
en stóru strákarnir ýttu við honum
og ráku hann burt. »Hvað ætlar þú,
hjervillingurinn 1« sögðu þeir.
Þann dag kom Hinrik grátandi
heim til móður sinnar. Hún spurði
hann hvað gengi að honum, en
hann vildi ekki segja það.
Eftir þetta stóð hann oft í dyrum
skólahússins og horfði á leik hinna
barnanna.
Einhverju sinni sá hann fáeinar
smátelpur leika sjer saman, hann
herti upp hugann og fór til þeirra,
og vildi fá að vera með í leiknum.
»Nei, haldið þið það sje! Kemur ekki
hjervillingurinn og þykist vera mik-
ill maður!« sögðu smátelpurnar.
Um kvöldið, þegar mamma hans
bað kvöldbænina með honum, tók
hann alt i einu utan um hálsinn á