Bjarmi - 01.12.1929, Blaðsíða 7

B J A R M I
211
i
Sumar-minningar.
Peim, sem margoft hafa farið á
hestbaki milli Suður- og Norðurlands,
þykir það nýstárlegt er hann fer í
fyrsta sinn i bifreið þá leið. En jafn-
aðarlega ber þó miklu færra sögulegt
við í bifreiðarferð en á hestbaki. Það
er farið svo hratt um landið og
erfiðara að fara krók heim til kunn-
ingjanna, einkanlega ef samferðafólk-
ið er margt, og sumt vill komast
sem fljótast alla leið.
Pað er lítið gagn og enn minni
skemtun að þjóta áfram þreyltur og
syfjaður í hastri bifreið á vondum
vegum, og sjá tilsýndar bústaði vina
og kunningja, sem engin leið er að
finna að máli. — Hilt er miklu
ánægjulegra að fara í lítilli bifreið,
samferða því fólki, sem ekki þarf að
flýta sjer og er fúst til að fara smá-
króka. Sjaldnast þarf »að fara af
baki«, þótt »vegurinn« sje ekki bein-
línis gjörður fyrir bifreiðar. Bifreið-
arstjórar norðan lands eru þegar
orðnir vanir svo misjöfnu á þjóðveg-
unum, og þeir, sem jeg hafði kynni
af í sumar, voru jafnframt svo gætn-
ir og öruggir, að manni kom engin
hætta til hugar, þótt göturnar væru
sumstaðar ýmist blaular, brattar,
tæpar eða grýttar eða hrein vegleysa
um móa eða mela og jafnvel deig-
lendi.
Unglingar í sveit þekkja þá »list«
að fara á spretti yfir litlar ár eða
stöðupolla, »til að sjá gusurnar«. —
rifjaðist það upp fyrir mjer í sumar, er
einn bifreiðastjórinn »sló í klárinn«,
eða rjettara sagt, jók hraðann stór-
nm, er bifreiðin kom að sandbleytu-
kvísl. — Áður en hann »tók sprett-
inn« ráðlagði hann samt okkur far-
þegunum »að fara af baki« og ganga
trjebiú, mjóa og ljelega, yfir kvíslina.
Jeg hálfsá eftir að jeg skyldi gegna
því, því að »auðvitað« tókst »sprett-
urinn« vel, þótt »gusugangurinn«
væri talsverður, en við urðum af
þeirri ánægju að fara í bifreið yfir
sandbleytu-kvísl, sem mjer var vel
kunn að misjöfnu frá fyrri árum.
Pað var besta veður, laugardags-
morguninn, sem við hjónin lögðum
af stað úr Reykjavik, í ágúst liðið
sumar, og samferðafólkið var margt,
er norður ætlaði með Páli Sigurðs-
syni ökumanni frá Sauðárkrók. Bif-
reiðin var stór, en sæmileg á góðum
vegi úr Rvík upp að Hvalfirði. Rjett
fyrir innan Eyri í Kjós, var »stigið
af baki«. Var þá stór bátur Guð-
brandar Thorlaciusar bónda í Kala-
staðakoti á leið yfir fjörðinn að sækja
okkur. — Engin var bryggjan hvor-
ugu megin fiarðar, svo bátsverjar
urðu að bera karla og konur í bát-
inn og úr honum aftur. Traustir
voru þeir og vanir, svo að alt gekk
það vel, en erlendu ferðafólki þætti
sá flutningur nokkuð á eftir timan-
um, en þó vel lagaður til frásagna
og sýnis í skopblöðum.
Dijúgur spölur er frá lendingar-
staðnum noiðan Hvalfjarðar og upp
að þjóðvegi, og hrein vegleysa um
votlendi efri hluta leiðar, svo að
bera varð af hestvagni, er átli að
flytja farangur okkar upp að bifreið-
inni, er beið á þjóðveginum. — Er
brýn nauðsyn til að þar verði gjörð-
ur akvegur sem allra fyrst, því að
alt af vex þar umferðin.
Vegurinn alla leið frá Hvalfirði og
upp fyrir Hestháls var svo grýttur,
og bifreiðin svo »höst«, að jeg fór
að kvíða fyrir ferðalaginu. En það
lagaðist alt er kom á brautina i Borg-
arfirði. — Við »skruppum« ofan í
Borgarnes, 20 km. krók, snæddum
þar miðdegisverð, og þrent samferða-
fólkið settist þar í nýja og góða bif-