Bjarmi - 01.12.1929, Blaðsíða 9

B J A R M I
213
leysu. — t*á kyntist jeg fyrst veru-
lega hvað Norðlingar bjóða bifreið-
um og hvað þeim lánast að koma
þeim um vegleysur.
Akbrautin frá Sauðárkrók var ekki
fullgjörð nema að Garði í Hegranesi,
en bifreiöin fór þaðan út og ofan
móa og mela niður á Eylendið, yfir
margar kvislar úr Hjeraðsvötnum,
og austan þeirra upp Gljúfráreyrar,
sem eru svo grýttar að jeg gat aldrei
farið þær »nema felið« á hestbaki —
og upp brekkur, móa og traðir heim
á hlað i Vatnsleysu.
Jósef Björnsson fyrv. alþingismað-
ur býr enn á nokkrum hluta Vatns-
leysu, hann er prýðilega ern eftir
aldri og talar um jarðabætur eins og
ungur ábugamaður.
Við dvöldum þar öll góða stund
við mikla gestrisni þeirra bjóna Jósefs
og frú Hildar, uns frænka mín, Krist-
in Björnsdóttir frá Saurbæ i Kolbeins-
dal, reið i blaðið með 3 til reiðar.
Kvöddum við þá vígslubiskup, er
steig í bifreiðina, en við bjónin stig-
um á bak reiðhestanna frá Saurbæ,
og hjeldum út yfir Hrísháls með
Iíristlnu.
Jeg mintist þess á Hríshálsi að
margoft sneri jeg klárnum miuum
þar við á haustin tii að kveðja æsku-
heimili mitt Neðra-Ás í Hjaltadal, og
margoft hlakkaði jeg til á vorin að
sjá bæinn af Hrishálsi, en nú voru
umhugsunarefnin önnur, enginn tími
til að stansa í Neðra-Ási, þótt gatan
lægi um hlaðið, og vinir minir á
öðrum bæjum i grendinni, og enginn
tími til að finna þá flesta.
Altaf Jer vegurinn jafn vondur frá
Ilrishálsi niður að Viðvik, víðast svo
giýltur að íljótlegra er að ganga en
liða. Jeg skil ekkert í sveitinni að
hún skuli ekki hafa endurbætt hann
fyrir löngu, Hlýtur það að vera meir
en lítil þolimæðinnar raun sóknar-
presti að fara yfir annað eins grjót
á sunnudögum, er hann fer að Hof-
stöðum eða R p til messuílutnings.
Förinni var heitið að Sauibæ um
kvöldið og varð því styltri viðdvöl í
Viðvík en ella mundi. Það bætti þó
úr, að síra Guðbrandur hjet að sækja
okkur heim næsta dag og fylgja okk-
ur drjúgan spöl út með firöinum.
t*að var orðið svo framorðið að
allir voru gengnir til náða í Neðra-
Ási, er við fórum þar meðfram bæj-
arveggnum, og það er ekki til neins
að vera að segja bjer frá því hvernig
bernskuminningarnar rifjuðust upp
hver af annari við að fara gamlar
smalagötur yfir Ásinn fyrir ofan bæ-
inn og inn með Hreðuhólum. Gamla
smalabyrgið mitl stendur enn að
mestu ófallið á melnum inst í Hreðu-
hólum, en nú þarf enginn að nota
það, því að nú situr enginn »Bjössi
í Ási« yfir ám í Ásnesi á sumrin.
En vænt þótti mjer um að sjá að
væn gaddavfrsgirðing skifti landi
milli Neðra-Áss og Unastaða. þar
voru óglögg landamerki fyrrum og
nokkur átroðningur á báðar hliðar
engum til ánægju.
Viðtökurnar f Saurbæ hjá Birni og
Ragnheiði voru í besta lagi, en sá
ljóður þó á, að við máttum ekki
dvelja bjá þeim, nema næturlangt og
enginn tími til að heimsækja fieiri
góðkunningja í dölunum. Ferðinni
var heitið brott úr Skagafirði með
Lagarfoss á öðrum degi.
Laust eftir hádegi á þriðjudaginn
kom sfra Guðbrandur og rjett á eftir
kom blesótti gæðingurinn frá Una-
stöðum, sem jeg hefi fyr gelið að
góðu hjer í blaðinu. Mjer fanst það
á honum, er jeg kom á bak, að hann
byggist til að blaupa likt og siðast,
er við urðum sainferða, en þegar
hann varð þess var, að jeg mat meira
að skrafa við sira Guðbrand en harða