Bjarmi - 01.12.1929, Blaðsíða 13

B JA R M I
217
Ókunni maðurinn.
(Pýdd stnásaga).
Prestskonan bauð kunningjakonum
sínum til sin á afmælisdaginn sinn.
Konurnar settust að vel búnu kaffi-
borð og gæddu sjer á því, sem á
borð var borið, meðan þær spjölluðu
um heima og geima.
Meðal annars varð þeim tiðrætt
um mann nokkurn, sem hafði verið
á ferð í borginni.
»Veit nokkur ykkar hverskonar
maður hann er?« spurði prestskonan
um ieið og hún rjetti sessunaut sin-
um kaffikönnuna og bauð henni aftur
í bollann. — »Hann var svo dæma-
laust einkennilegur, maðurinn. Hann
kom hingað einmitt þegar jeg ætlaði
að fara að baka i afmælið mitt i
gær, og bað mig um að gefa sjer að
borða. Hann sagði að sjer hefði ekki
verið gert neitt gott á tveim heimil-
um, er hann hafði komið á. í öðr-
um slaðnum, sagði hann, að hefði
verið sagt við sig, að þeir væru al-
staðar þessir ólukku betlarar, og það
væri föst regla þar í húsi, að gefa
engum þeirra neitt, annars gætu menn
átt það á hættu, að þeir yrðu alt of
nærgöngulir«.
»Var það þá hann 1« greip öldruð
kona fram í fyrir prestskonunni.
»Jeg kannast við hann, því það
var einmitt jeg, sem vísaði honum
burt. Þeir eru orðnir býsna margir
flækingarnir hjerna, það fer að verða
alveg ómögulegt að skifta sjer af
þeim, og jeg álít lang rjettast að
gera þeim öllum jafnt undir höfði«.
»í hinu húsinu var honum sagt«,
tók prestskonan aftur til orða, »að
húsbóndinn hefði farið í ferðalag
árla morguns, og morgunverðar hefði
því verið neytt mjög snemma, og að
matur væri þar ekki framreiddur um
það leyli dags«.
»Hvað heyri jegl« hrópaði þá ein
frúin, sú yngsta í bópnum, upp yfir
sig. »Það er vissulega skrítið að
heyra þannig sín eigin orð endur-
tekin. En þetta var alveg satt, sem
jeg sagði, maðurinn minn fór með
fyrstu lestinni í gærmorgun«.
Prestskonan tók enn til máls:
»Jæja«, sagði hún. »Jeg var í hálf-
gerðum vandræðum með manntetrið.
Mig langaði mest af öllu til að los-
ast við hann sem fyrst, en þá hafði
hann komið auga á matarleifarnar,
sem jeg átti eftir að bera af borðinu,
og hann spurði mig ofur hæversk-
Iega, hvort jeg vildi ekki gefa sjer
bita. Jeg sagði honum alveg eins
og var, að jeg hefði ætlað mjer að
baka i dag, og hefði þess vegna haft
hálfgerða fljótaskrift á morgunverð-
inum, svo að jeg hefði eiginlega ekki
upp á neitt að bjóða«.
»En þarna er matur«, mælti hann
og benti á leifarnar á borðinu.
»Ef þjer látið yður það nægja«,
sagði jeg, »þá er yður velkomið að
setjast að borðinu. Gerið þjer svo vel«.
Jeg ljet svo hreinan dúk á borðið,
hníf og matkvísl, smjör, brauð og
mjólk, og ögn af síld og kartöfium.
Hann settist að hinni fátæklegu mál-
tið, og fórnaði höndum í hljóðri bæn.
Hann varð svo lotningarfullur i
bragði. Jeg horfði á hann og daðist
að því með sjálfri mjer, hve hann
var sviphreinn.
Jeg fór að dauðsjá eftir því, að jeg
hafði ekki borið honum eitthvað
betra að borða, jeg hefði svo sem
ekki verið lengi að steikja honum
kjötbita eða egg. Jeg var komin á
fremsta hlunn með að spyrja hann
að heiti, jeg veit ekkert hvers vegna
jeg gerði það ekki. Hann borðaði
matinn og mælti ekki orð. Að lok-