Heima er bezt - 01.12.1961, Blaðsíða 6

ANNA OLAFSDOTTIR:
Draumur
Onnu í Gunnhildarperði
egar ég hafði lesið frásögn í mánaðarritinu
Hehna er bezt, með heitinu „Nú er langt síðan
við höfum sézt“, fór ég að líta í gömul blöð
mín, þar sem ég hafði klórað ýmsa viðburði,
sem hafa hent mig, ómenntaða alþýðukonuna, nokkr-
um sinnum á ævinni. Greinir hér frá einum atburði,
sem skeði síðari hluta vetrar 1934. Jörð var að miklu
leyti auð, en smásnjóél voru daginn áður en mig
dreymdi draum þennan.
Við bjuggum þá hér í Gunnhildargerði ung að ár-
um, maðurinn minn, Jón Sigmundsson, og ég, með
fjögur börn okkar, öll innan sjö ára aldurs, og stúlka á
tvítugs aldri, Anna Jónsdóttir að nafni, var hér einnig.
Það var nálægt miðjum marzmánuði, að mig dreymdi
draum þann, er hér skal greina:
Mér þykir ég vakna í rúmi mínu, rísa upp og klæð-
ast. Fer ég svo niður og fram göng, opna bæjardyrnar
og lít til veðurs. Þótti mér þá vera góðviðri. Af ein-
hverri hvöt held ég áfram út á hlaðið að yztu dyrum í
húsaröðinni, en það voru fjósdyrnar. Sé ég þegar, að
það er annar frágangur á fjóshurðinni, en vera átti. Eg
ýti við hurðinni og fer inn. Brá mér heldur í brún við
þá sjón er fyrir augu mín bar:
Á fjóströðinni lá poki eða einhver ábreiðsla, og þar
lá kálfur, sýnilega nýlega borinn. En í básnum stóð
maður, og sá ég óðar, að hann þekkti ég alls ekki.
Maðurinn var fremur lágur vexti, klæddur vaðmálsföt-
um og gráleitum ullarsokkum, og voru buxurnar brotn-
ar niður í sokkana. Á fótum hafði hann verpta leður-
skó.
Mér þótti ég standa þarna við dyrnar um stund og
horfa á manninn. Þótti mér kynlegt, að hann skyldi
vera þarna um þennan tíma sólarhrings. Að síðustu
segi ég þó við hann:
„Hvað ert þú eiginlega að gera hérna?“ en hann
tjáir mér þá, að hann megi til að fá mjólk handa kálf-
inum, því annars drepist hann. Og nú bendir hann á
kúna mína, sem var fyrir skömmu borin. Ur henni
verði hann að fá mjólk, segir hann, og hjá henni var
hann í básnum.
Fréttir þessar höfðu nú ekki sem bezt áhrif á mig,
en ég svara þó:
„Ekki skil ég, hvernig þér getur dottið þetta í hug.
Þú sérð að ég á ekki nema tvær kýr, og önnur þeirra
bar í haust, en hin núna fyrir hálfum mánuði. Hún átti
tvo kálfa, og við urðum að farga þeim báðum vegna
þess, hve mikil þörf var fyrir mjólkina. Var þá ekki
mikið um ánægju hérna hjá börnunum, því þau lang-
aði svo til að eiga kálfana. Börnum þykja dýrin ætíð
svo góðir leikfélagar.“
Þá svarar maðurinn:
„En ég á nú ekki nema þennan eina kálf, en mörg
börn, og það nægir, ef ég gæti fengið mjólk í einar
sex vikur.“
Nú fannst mér í svefninum, að ég væri í miklum
vanda stödd, og ég svo illa geta misst mjólkina, en á
hinn bóginn var þessi ókunni maður svo vesaldarlegur,
að mér vöknaði um augu og sagði:
„Mikil dauðans vandræði eru nú þetta, þú skalt bara
fara hérna á bæina í kring,“ og svo nefndi ég tvo bæi
og sagði: „Þar eru heldur engin lítil börn.“’ En ókunni
gesturinn sagði aðeins:
„Nei! Og svo er líka svo skammt hingað.“ Og um
leið bar hann kálfinn á pokanum út á hlaðið og lagði
hann þar niður í snjómugguna. Síðan tekur hann í eitt
hornið á pokanum, gengur af stað og dregur á eftir
sér kálfinn á pokanum út túnið og út fyrir Móhúsið,
síðan upp fyrir túnið og upp hlíðina. En ofarlega í
hlíðinni er lágt klettabelti, og þar hvarf hann mér
sjónum.
Ég stóð þarna á hlaðinu sem þrumu lostin, er ég sá
hvernig dökk rönd myndaðist í snjónum eftir þetta
undarlega ferðalag.
Ég vaknaði litlu síðar, og var þá að verða alveg bjart,
en ekki komin fótaferð. Mér var þetta allt svo ljóst, að
mér fannst þetta hlyti að hafa gerzt, og út frá þeim
hugleiðingum sofnaði ég aftur dálitla stund.
Um morguninn þegar við hjónin og nafna mín
drukkum morgunkaffið, fór ég að segja þeim draum
minn, og var hann ráðinn á ýmsa lund. En þannig at-
vikaðist, að nafna mín fór á undan mér í fjós að
mjólka og var byrjuð þegar ég kom. Ég mjólkaði ný-
bæruna að venju. En nú brá mér í fyrstu, því þegar ég
ætlaði að fara að mjólka kúna, var sama sem engin
mjólk í framspenum hennar, og þeir blautir og kaldir,
en í afturspenunum var mjólkin með eðlilegum hætti.
Segi ég þá óðar við nöfnu:
Framhald á bls. 426.
406 Heima er bezt