Heima er bezt - 01.12.1961, Side 32

Rósækom fram og heilsaði gestinum glaðlega. „Það
er heitt á könnunni, Hartmann minn. Það tefur þig
ekkert að koma inn.“
Svona var hún alltaf notaleg, aumingja stráið, hugs-
aði gamli maðurinn á leiðinni inn göngin. Hann drakk
kaffið með prestinum við maskínuhúsborðið, en þá
rniklu maddömu sá hann ekki. Þó hann langaði mikið
til þess. Hann virti ungu hjónin fyrir sér. Það var
fallegt par, ekki var hægt annað að segja, en ekki var
hægt að sjá að neitt væri væntanlegt hjá þeim. Það var
heldur ekki löng sambúðin. Þau bæði stillt og hógvær.
Veslings Kristján, það var tæplega von að hann gæti
hugsað til að búa með Asdísi sem konu eftir að hafa
haft aðra eins konu fyrir augunum í mörg ár.
„Það má segja að það var óvenjulega létt yfir syni
mínum meðan hann hafði Jón litla hjá sér. Mikið hefur
honum þótt vænt um hann, blessaðan drenginn, enda
er hann elskulegt barn,“ sagði gamli maðurinn.
„Já, hann var honum góður faðir,“ sagði Rósa.
„Hvað ætlar sonur þinn nú að taka fyrir?“ spurði
séra Gísli.
„Ja, hún bjóst við að geta útvegað honum eitthvað
að gera fyrir sunnan þessi kærasta hans. Hann má ekki
vera í heyjum. Það hafa læknarnir bannað honum, svo
veit ég ekki hvort honum hefur fallið alls kostar við
þennan tengdaföður sinn. Hann er ekki beint hrifinn
af því að gefa sig undir annars stjórn.“
„Það get ég vel hugsað að eigi ekki við hann,“ sagði
prestur.
„Það er gleðilegt að hann er kominn til heilsu aftur,“
bætti hann við.
Rósa kvaddi gamla manninn og fór inn. Presturinn
fylgdi honurn til dyra og óskaði að honum liði vel þeg-
ar hann kvaddi með þessum „dísæta“, elskulega mál-
rómi, sem líktist helzt móðurmjúkri konurödd heldur
en karlmanns. Jón litli sást hvergi. Líklega var hann
farinn suður að Þúfum. Þar var hann víst eins mikið
og á Hofi eftir því sem Leifi sagði.
Gamli maðurinn reið hratt inn bakkana, vel hress
eftir kaffið og alúðina, sem honum var sýnd á Hofi. En
leiðinlegt var að fá ekki að sjá þessa myndarlegu
maddömu. Skyldi hún hafa það fyrir sið að fela sig
fyrir oe.stum.
Það var orðið aldimmt þegar hann kom heim. Hann
sá mann á hesti upp á holtinu. Sá fór af baki og fór
ofan að stóra flaginu og stanzaði þar. Hver gat þetta
verið? Hann spretti af hestunum og bjóst við að gest-
urinn kæmi heim en svo varð ekki. Þá gekk hann suð-
ur eftir, þó hann nennti því tæplega. Þetta var þá kven-
maður. Skyldi Óla hafa farið að ríða út? Nú þekkti
hann hver hún var, — Ásdís. Hann hefði átt að geta
sagt sér það að það væru ekki margar konur, sem hefðu
áhuga fyrir jarðabótum.
„Já, ertu svona seint á ferð, Ásdís litla,“ kallaði hann
til hennar. „Það var svo sem auðvitað að það væri ein-
hver sem hefði dálítið búvit í kollinum, sem legði krók
á hala sinn til að sjá þetta myndarlega flag hans Krist-
jáns míns. Við þetta er allur hans hugur bundinn —
búskapinn. Eg hefði nú kannske átt að vera búinn að
segja: Komdu blessuð og sæl.“
„Já, það býst ég við að hefði verið betur við eig-
andi,“ sagði hún, „en hitt er ágætt að fara svolítið
aftan að siðunum, og konidu blessaður, Hartmann
minn. Ég var svo sem búin að frétta um þetta flag og
sjá það ofan úr skarðinu, því stundum geng ég þangað.
Það er ekki orðið nema tíu mínútna gangur fvrir mig.
En það skal ekki verða langt þangað til flag verður
komið á Giljum. Ég var nefnilega að koma frá því að
tala við hann, þennan kauða með plóginn og hestana.
Hann ætlar að vera hjá mér nokkra daga. Þá skaltu
sjá hvort ég get ekki eitthvað líka. Ég er búin að
hugsa mér að reyna að gera kotgreyinu eitthvað til
góða. Og ef Kristján ætlar sér að fara að verða með
eitthvert framfarabrölt hér mun ég reyna að hanga í
við hann.“
„Ójá, það er þá svona hugurinn, Ásdís mín,“ skríkti
í þeim aldraða. „Ég veit náttúrlega ekkert hvað fram
undan er fyrir þeirn rnanni, en hann er búinn að fá dá-
góða heilsu, en ólík voru þó vinnubrögðin eða áður
hjá honum.“
„Hvað er hann eiginlega að gera hér? Fékk hann
elcki jörðina og búið hjá þessum tengdaforeldrum sín-
um?“ spurði hún.
„Nei, hann verður þar ekki meir. Svava er farin suð-
ur fyrir löngu og hann er að síga í hægðum sínum á
eftir henni. Komdu svo heim manneskja. Þú ferð ekki
yfir fjallið í þessu náttmyrkri. Mér finnst nógu bölvað
að fara það í björtu.“
„Ég paufast það einhvern veginn,“ sagði Ásdís. „Mig
langar ekkert til að sjá Kristján, son þinn. Hann var
ekki svo kurteis við mig seinast þegar ég talaði við
hann. Það er áreiðanlegt að þó honum dytti í hug að
hafa eitthvað gott af mér skyldi ég vera fljót að segja
nei.“
„Hann er ekki hér lengur. Ég var að koma frá því
að flytja hann til skips, svo hann sést hér varla næstu
daga.“
„Það álitu allir að hann ætlaði að fara að setjast hér
að,“ hnussaði í Ásdísi.
„Nei, það gerir hann víst ekki í vetur. En eins og
ég sagði áðan veit maður ekkert hvað framundan er.
Það var nú gleðidagur fyrir honum. Jón litli fékk að
fylgja honum út á Eyrina og fram í skip. Ég hef ekki
séð þann svip á hans andliti nú í seinni tíð.“
Ásdís hló tröllslega. „Er hann nú farinn að nugga
sér upp við það á Hofi. Alltaf heyrir maður eitthvað.“
„Ónei, það er nú ekki í hans fari að auðmýkja sig
fyrir neinm. Hann bara gekk heim á hlaðið. Ég beið
við hliðið. Hjónin blessuð komu út og svo kom hann
með drenginn við hlið sína. Ég kom svo við þar í
bakaleiðinni og fékk ágætar viðtökur. En ekki lét hún
sjá sig þessi maddama. Sú gengur víst ekki fyrir smæl-
ingjana.“
Framhald.
432 Heima. er bezt