Heima er bezt - 01.12.1961, Blaðsíða 24

fljótlega á fætur, þreif í hendur Ingvars og dró hann
upp úr. Hann var votur upp undir hendur, en engan
fann hann botninn.
Við stóðum svo þarna á skurðbakkanum, og vatnið
lak úr fötum okkar. Útlitið var ekki rétt gott. Við viss-
um að enn var alllangt að Grímsstöðum og nú var
heldur að herða frostið og élin urðu hvassari. Ekki viss-
um við neitt hvaða bæir voru næstir, en þegar élinu
létti, sáum við Ijós í stefnu til fjalls, og sýndist okkur
það allnærri. Ákváðum við strax að ganga á ljósið. Okk-
ur varð litið ofan í skurðinn. Hann virtist ósköp sak-
leysislegur, en í öllu sakleysi sínu hafði hann nær því
orðið okkur að fjörtjóni. Vatnið var fordjúpt, bakk-
arnir flughálir og hvergi hægt að festa hendur á þeim.
Við vorum báðir ósyndir og kunnum því ekki að troða
marvaðann eða halda okkur á floti, ef hendur hefðu
sloppið af skurðbakkanum. Ég man að við vorum staf-
lausir, en ef til vill vorum við með kollótt gönguprik.
Það hefði verið ömurlegur endir á jólaferð, ef við
hefðum drukknað þarna, eins og ósjálfbjarga smábörn,
full'hraustir menn um tvítugt. „En margt getur skeð
á sæ“, ef ólán er með í för.
En hér var enginn tími til hugleiðinga. Kuldinn sagði
fljótt til sín, og nú lögðum við upp og gengum á ljósið
og fórum allhratt yfir. Á bæinn þann var gott að koma.
Fólkið þóttist okkur úr helju heimt hafa, er það frétti
um slysni okkar við skurðinn. Þarna var þá allgott
timburhús. Okkur var boðið til baðstofu. Þar var hlýtt
og gott að koma. Við vorum báðir mittisvotir og meira
en það, og var nú komið með þurr föt fyrir okkur
innst og yzt. Eitthvað áttum við í basli með að skipta
brókum í baðstofunni, þar sem heimamenn, og þar á
meðal húsfreyjan og ung heimasæta voru á gangi út og
inn, milli baðstofu og eldhúss, en þetta tókst okkur þó
skammlaust. Þegar við höfðum skipt fötum, var fram-
borinn matur af mikilli rausn, og vissulega vorum við
orðnir matlystugir, þar sem klukkan var langt gengin
tíu.
Undir miðnætti var gengið til hvílu. Húsum var
þannig háttað, að piltar sváfu í framhúsi, en inni í hað-
stofunni sváfum við ferðafélagarnir, ásamt húsfreyju og
heimasætu. Sváfum við í innsta rúmi til vinstri, en á
móti okkur húsfreyjan og heimasætan í rúmi aftur af
húsfreyju. Eitthvað skríkti í okkur, þegar Ijós voru
slökkt í baðstofunni, en við vorum báðir vanir bað-
stofulífi og sofnuðum sætt og fljótt.
Þessi ágæti bær heitir Valbjarnarvellir.
Við sváfum fram á bjartan dag um morguninn. \'ar
þá bjart í lofti en allfrosthart. Eftir ágætar góðgerðir
lögðum við upp og gengum létt og miklu hraðar en um
kvöldið áður. Náðum við að Snorrastöðum snemma
um kvöldið, og urðum þá áreiðanlega fegnir að hvíla
okkur göngulúna.
Ekkert markvert man ég frekar úr þessari jólaferð,
en gaman var að koma heim.
Suður aftur fórum við þjóðveginn, þótt hann væri
lengri, og bar ekkert til tíðinda á þeirri leið.
Á milli hátíðanna fórum við að jarðarför merkis
bónda á næsta bæ við Snorrastaði. Var þá frost allhart
en veður kyrrt. Þar voru húsakynni allþröng, en fólk
margt, og komust ekki allir inn til að hlýða á húskveðj-
una. Við Ingvar vorum meðal þeirra, er úti stóðu, og
varð okkur lcalt úti. Við munum hafa farið að jarðar-
förinni á dönskum skóm, þar sem við vorum skólapilt-
ar, en þeir dugðu illa í frosti og snjó, og man ég ekki
betur en að félagi minn yrði fyrir því að kala á stóru-
tá í þessari ferð.
Ég vil enda þennan þátt minn með þeirri ósk, að öll-
um ungmennum famist vel í sínum ferðum í jólaleyf-
inu, hvort sem þeir ferðast í lofti, á landi eða sjó.
Gleðileg jól.
Stefán Jónsson.
Dœgurlfóð
og jólcdjót)
Undanfarnar vikur hefur hljómað í útvarpinu næst-
um daglega Ó, María mig langar heim. Höfundur ljóðs-
ins er Ólafur Gaukur, sem leikur í hljómsveit Kristjáns
Kristjánssonar og bregður því líka fvrir sig að yrkja
dægurljóð og lög.
Eg veit að á leiðinni eru mörg bréf, sem biðja um
þetta ljóð, svo vinsælt er það. Ég ætla því að bregða
vana mínum og birta ljóðið áður en bréfin berast, þar
sem beðið verður um það.
Hann sigldi út um höfin blá í sautján ár,
og sjómennsku kunni hann upp á hár,
hann saknaði alla tíð stúlkunnar
og mynd hennar stöðugt í hjarta bar.
Ó, María mig langar heim,
ó, María mig langar heim,
því heima vil ég helzt vera,
ó, María hjá þér.
í höfnunum var hann hrókur mikill fagnaðar
og heillaði þar allar stúlkurnar,
en aldrei hann meyjarnar augum leit,
það átti ekki við hann að rjúfa sín heit.
Ó, María mig langar heim,
ó, María mig langar heim,
því heima vil ég helzt vera,
ó, María hjá þér.
Svo kom að því að hann vildi halda heim á leið,
til hennar, sem sat þar og beið og beið,
424 Heima er bezt