Heima er bezt - 01.12.1961, Blaðsíða 31

„Mér finnst ég vera lítill þegar ég sit svona á hest-
inum,“ sagði Jón litli. „Það er miklu meira gaman að
ríða einn.“
„Þetta líkar mér,“ sagði afi. „Vill vera sjálfstæður sá
litli. Náttúrlega áttu fulltaminn hest og ríður sjálfur
við hliðina á nýja pabba.“
„Eg ríð aldrei út með neinum nema Þúfnabræðrum.
Stefán tamdi þann Bleika fyrir mig. Hann er ágætur
hestur,“ sagði drengurinn.
„Er ekki séra Gísli góður við þigr“ spurði afi gamli.
„Jú, hann er góður og kurteis við alla — en hann er
ekki pabbi minn, eins og þú veizt, þar sem þú ert faðir
Kristjáns pabba,“ sagði drengurinn.
Kristján lagði drenginn undir vanga sinn og hló.
„Hann veit þetta allt þó hann láti svona, vegna þess að
hann er kátur og framúrskarandi forvitinn,“ sagði hann.
„Eg tala meira við þig á heimleiðinni,“ sagði afi.
Kristján braut heilann um það hvað þær mægður
mundu segja ef hann færi með drenginn með sér. Það
væri mátuleg hefnd fyrir þeirra framkomu. Ef þær
hefðu ekki beitt sínum köldu kvennaráðum og farið
með hann suður hefði Rósa komið aftur til hans. Þó
var ekki hægt að fullyrða neitt um það.
Hann spurði drenginn eftir því hvort það hefði ekki
verið ósköp gaman að vera í Reykjavík.
„Jú, þar er nú margt að sjá, en samt er miklu skemmti-
legra að eiga heima á Hofi. Nú á mamma hálfa jörðina.
Presturinn er búinn að kaupa partinn af Sigrúnu
frænku.“
Kristján ræskti sig þreytulega. Þarna gat hann rætzt
fallegi draumurinn, sem hann var sjálfan búið að
dreyma, að eignast hálft Hof. Það var presturinn sem
gat veitt sér það sem hugurinn girntist.
„Heldurðu að þú hefðir ekki gaman af því að fara
með mér suður, væni minn?“
„Kannske þú haldir að maður fari í tóftargörmunum;
í Reykjavík? eins og Grímsi gamli á Bala segir. Hanu
kallar öll föt tóftargarma nema sparifötin. Þú þekkir
Grímsa gamla pabbi? Er það ekki?“
„Jú, ég þekki hann vel, karlangann. En ég vil að þú
komir með mér suður. Mamma þín er búin að hafa þig
svo lengi, að það er sanngjarnt að ég hafi þig einhvern
tíma. Það er hægt að kaupa ný föt handa þér fyrir
sunnan,“ sagði Kristján.
„Ég vil hvergi vera nema hjá mömmu og ömmu.
Þú getur þó ekki látið þér detta í hug að fara með mig
burtu án þess að mamma viti,“ sagði drengurinn.
„Þú kemur nú samt með mér fram í skip, þér til
gamans,“ sagði Kristján.
„Ég veit ekki hvort ég þori það. Kannske ætlarðu
að loka mig inni í einhverjum klefanum eins og þræla-
kaupmaðurinn stúlkuna í sögunni, sem ég var að lesa
um daginn. Það var pabbi hennar sem var svona vond-
ur, að taka peninga fyrir barnið sitt,“ sagði drengur-
inn tortrygginn.
„Nei, svo vondur er ég ekki, góði minn. Mér var
ekki alvara þó ég væri að segja þetta áðan. Það var
bara spaug. Þú ferð heim með afa þínum þegar skipið
fer að blása.“
„Það væri nú heldur lítil fyrirhyggja þar sem þú átt
ekkert heimili sjálfur, að fara að fara með barnið,“
sagði afi gamli.
Drengurinn fór fram í skipið og var vel ánægður á
svipinn, en gætti þess þó að missa aldrei sjónar af afa
sínum. Honum fannst hann gæti treyst honum betur
en föður sínum. Honum fannst skipið fara alltof
snemma að blása til burtferðar. Hann flýtti sér að hlið
afa gamla og tók fast í hendi hans.
„Ferðu nú ekki að fara í land?“ spurði hann og
hafði talsverðan hjartslátt.
„Jú, jú, nú förum við að fara í land, góði minn.
Bara kveðja pabba svo í land og skeiðríðum svo heim
að Hofi.“
Kveðjurnar urðu allt öðruvísi en ætlast var til. Þeg-
ar Kristján tók drenginn í faðm sinn óttaðist hann að
hann ætlaði að loka sig inni eins og karlinn í sögunni
hafði látið fara með dóttur sína. Hann fór að kjökra
og sagði: „Ég vil ekki fara frá mömmu. Enginn er eins
góð og hún. Hún má ekki verða hrædd og fara að
gráta.“
„Ég hef ekki ætlað að græta hana, góði minn. Nú
ferð þú í land með afa þínum. Líklega verður langt
þangað til ég sé minn dreng aftur.“
Jón litli flýtti sér til afa síns og hætti að kjökra.
Gamli maðurinn brást heldur ekki trausti hans. Hann
bað stóran og sterklegan mann að bera hann ofan stig-
ann, þar beið stór bátur, — svo hjálpaði þessi sami mað-
ur afa ofan stigann. Eftir það var róið í land.
„Nú förum við að ná í hestana og fara heim,“ sagði
sá litli ltátur. Hann var alveg laus við hjartsláttinn og
hlakkaði til að ríða hratt inn melana.
„Ég kem iheim á hlaðið með þér, vinur,“ sagði afi
hreykinn þegar þeir voru komnir að hliðinu. Hann
vonaði að hann fengi kaffisopa, ef Geirlaug gamla
fengi nokkru að ráða. Ef ekki þá riði hann upp að
Garði, þar yrði eitthvað til á könnuna þó bústofninn
væri minni. Jón litli renndi sér af baki og klappaði
hestinum á hálsinn eins og hann sá séra Gísla gera og
fleiri, sem þótti vænt um hestana sína.
„Þá erum við komnir heim. Það hefði átt að vera
helmingi lengra utan af Eyrinni. Þetta er ágætur hest-
ur sem pabbi á þarna. Átt þú hinn?“
„Nei, ég á engan hest, en ég má brúka þá alla eins
og ég vil vegna þess að þeir ganga í högunum,“ sagði
gamli afi og óskaði að blessaður drengurinn byði sér
kaffi, en hann var með allan hugann við hestana. Þá
kom Geirlaug fram í dyrnar. Karlinn heilsaði henni
með tveimur smellandi kossum og þakkaði henni fyrir
allt gamalt og gott og bætti svo við: „Nú væri þó bæri-
legt að fá kaffisopa. Þú þekkir mig dálítið að því að
þykja góður sopinn.“
„Ójá, margan góðan bollann drakk ég hjá þér,“ sagði
hún. „Ég skal nú vita hvernig stendur á fyrir þeim
þarna inni. Ég er í þvotti.“
Heima er bezt 431