Heima er bezt - 01.01.1963, Blaðsíða 26

Skáldsaga eftir Magneu frá Kleifum
HOLD OG HJARTA
ANNAR HLUTI
Bara að ég hefði gert, eins og Hans vildi í sumar.
Hann vildi að við giftum okkur á laun, strykjum burt
og létum engan vita neitt, fyrr en allt væri um garð
gengið! En ég hafði hikað. Einhvem veginn var ég
ekki viss um, að ég elskaði Hans, og stundum Iá við,
að ég hataði hann. Ég hafði aldrei þorað að tala um
það við neinn, en mér fannst endilega, að ástin væri
svo undursamleg, að þegar hún væri á ferðinni, væri
auðvelt að þekkja hana. Mér líkaði oft vel við Hans.
Kæti hans og fjör smituðu mig, en í þetta eina skipti
sem hann hafði fengið að vera næturlangt hjá mér,
hafði ég orðið fyrir óttalegum vonbrigðum, og þegar
ég vaknaði og sá hann liggjandi þarna með opinn munn-
inn og hrjóta ógurlega, vakti ég hann full andúðar og
skipaði honum að hypja sig burt sem fyrst! Hann var
Ijótur, þegar hann svaf, allir drættir í andlitinu slappir
og heimskulegir. Eftir það hafði ég aldrei hleypt hon-
um inn í herbergið mitt að nóttu til. En nú var ég svo
einmana, og Hans var svo langt burtu.
„Þau geta ekkert sagt, þegar við erum gift!“ hafði
hann sagt ákafur.
Já, ég vissi vel, að þessi „þau“ kærðu sig ekki um
Hans sem tengdason. „Ég kæri mig ekkert um að gera
það, sem þeim er á móti skapi,“ svaraði ég.
Þá hló Hans, og það var von, svo oft hafði ég kom-
ið mömmu til að óska, að ég hefði heldur verið strák-
ur, þá hefði hún haft minni áhyggjur af mér. Og núna,
þegar ég hugsa um þessi heimskupör mín, verð ég að
játa, að það var Hans, sem kom mér til að framkvæma
þau flest. Hann æsti mig upp í að fara á bak við pabba
og mömmu, hrósaði mér og sagði, að ég væri fjandans
ári sniðug og svöl stelpa!
Samt vildi hann giftast mér, þó hann vissi manna
bezt, hvílík óhemja ég var, þess vegna hlaut honum að
þykja mjög vænt um mig. En mér hafði ekki fundizt
liggja neitt á, ég átti eftir að skemmta mér og njóta
lífsins lengi enn. Svo líkaði mér heldur ekki, hve ráð-
ríkur Hans var. Hann vildi ráðskast með mig, eins og
ég væri hlutur, sem væri hans einkaeign. En ég ætlaði
mér að ráða mér sjálf í framtíðinni. Ég var þrárri en
nokkur asni, eftir því sem Hans sagði, og er þeim þó
við brugðið. Svo gat Hans orðið svo reiður, að hárin
bókstaflega risu á höfði hans. Ég hafði gaman af að
æsa hann, en þótti samt stundum nóg um ofsa hans,
tryllingsleg augu og illmannlega svipinn, sem ger-
breytti honum, svo að hann leit út eins og sá, sem til
alls er vís.
En nú fannst mér, að ég hefði ekki alltaf komið vel
fram við hann. Ég hafði ert hann og espað, eins og ég
gat. Bara að hann væri nú kominn í stað þessa háa hor-
aða læknis, sem ég var strax búin að móðga, þótt óvilj-
andi væri. Ég virti hann fyrir mér, svo lítið bar á.
Hann var með brúnt, hrokkið og stuttklippt hár. And-
litið var ófrítt, en einkennileg mildi og heiðríkja yfir
svipnum, að minnsta kosti þessa stundina. Ég átti eftir
að sjá, að hann gat verið hörkulegur og hvass á brún-
ina. Augun voru hulin bak við þykk gleraugu. Ég fengi
eflaust nógu fljótt tækifæri til að sjá, hvernig þau litu
út, enda var mér alveg sama. Þessum manni hafði ég
engan áhuga á. Hann ók þögull alveg heim að húsdyr-
unum. Þar stöðvaði hann bílinn og leit á mig.
„Ef þér er sama og ekkert að vanbúnaði, Sóley, vildi
ég helzt leggja af stað eins fljótt og ég get. Það er
langur vegur fyrir höndum, og spáð snjókomu til
fjalla. Heiðin getur orðið ófær á nokkrum klukku-
stundum.“
„Ég er til hvenær sem er,“ svaraði ég, og við fórum
þegar að koma farangrinum fyrir í bílnum, sem var
sendiferðabíll og rúmaði því vel allt mitt dót, sem þó
var töluvert að vöxtum.
Sara gamla átti enn til tár að úthella ríkulega, þegar
hún kvaddi mig. Ég gat ekki annað en undrazt stór-
lega, hvílík ósköp tárakirtlar hennar gátu framleitt!
Hún kyssti mig og bað fyrir mér, blessuð gamla kon-
an. Henni hefur eflaust fundizt ég köld og vanþakklát,
22 Heima er bezt