Heima er bezt - 01.01.1963, Blaðsíða 29

bauð glaðlega góðan dag, settist umsvifalaust á rúm-
stokkinn hjá mér og tók á úlnlið mínum.
„Ég hélt að þú værir alvarlega veik, þegar Anna færir
þér kaffið í rúmið,“ sagði hann. „Eða gerir hún það að
jafnaði?“
Anna stóð með krosslagðar hendur á maganum.
„Henni þykir ósköp gott að lúra á morgnana, bless-
aðri,“ sagði hún brosandi.
„Finnst þér þú vera lasin?“ spurði Björn mig.
„Nei!“ hreytti ég út úr mér og sneri mér til veggjar.
„Þá er bezt að þú klæðir þig á skikkanlegum tíma á
morgnana, vinkona góð, og hlífir gömlu konunni við
óþarfa stiga-hlaupum. Hún er orðin gömul og þreytt.
Þú ættir heldur að taka snúninga af henni, Sóley mín.“
Ég svaraði þessu engu orði, og hann hélt áfram:
„En ef þú vilt heldur drekka í rúminu, skal ég færa
þér kaffið eftirleiðis, um leið og ég fæ mér sopa!“
Mér hitnaði í hamsi yfir þessum lestri hans, en beit
á vörina og ákvað að virða hann ekki svars. Þetta var
mál, sem mér fannst óþarfi af honum að skipta sér af.
Næsta morgun vakti Björn mig klukkan 7 og færði
mér kaffið í rúmið.
„Ég kem líklega heldur snemma,“ sagði hann auð-
mjúkur í rómnum, en svipurinn var fullur af glettni.
Auðvitað snerti ég ekki kaffið, en honum virtist
standa á sama og drakk það sjálfur.
Þetta endurtók sig nokkra morgna, en aldrei drakk ég
kaffið, og ekki færði Anna mér neitt, þótt Bjöm væri
farinn í sjúkrahúsið, og þó vonaðist ég alltaf eftir því,
að hún kæmi.
Loks ákvað ég að vera komin á fætur, áður en Björn
kæmi. Það tókst, en syfjuð var ég. Það var yndislegt að
skríða aftur upp í hlýtt bólið og sofna vært. Það lá við,
að það borgaði sig að fara svona snemma á fætur bara
bara til að njóta þess að skríða uppí aftur.
Ég vaknaði við vondan draum einn daginn um ellefu-
leytið við það, að einhver blístraði hástöfum inni í her-
berginu mínu. Ég reis upp og góndi forviða á langa og
mjóa mannveru í alltof stuttum og víðum rósóttum
slopp og með klút um höfuðið. Þetta var Bjöm og leit
út eins og fuglahræða. Hann þurrkaði af í ákafa og lézt
ekki taka eftir, að ég var vöknuð.
Loks gat ég ekki varizt hlátri. Ég hló og hló, unz
tárin streymdu niður kinnarnar á mér. Fyrst var Björn
grafalvarlegur, en brátt fóru að koma kippir í andlit
hans, og að lokum hló hann ekki minna en ég. Loks
skreið ég aftur undir sængina til að reyna að jafna mig,
en tísti þó alllengi enn. Þegar ég áræddi að rísa upp aft-
ur undan sænginni, var Björn farinn, en skopleg mynd
hans stóð mér svo ljóslifandi fyrir hugskotssjónum, að
enn greip mig óstöðvandi hláturshviða.
Ég gat með naumindum varizt hlátri við hádegisborð-
ið, og verst var að Björn sá, hvað mér leið. Ofurlítið
bros læddist út í annað munnvik hans, og augum glömp-
uðu glettin bak við gleraugun.
Þessi morgunræsting Björns varð til þess, að ég fór
að hugsa um herbergið mitt sjálf, jafnvel þvoði upp með
Önnu, þegar vel lá á mér. Ekki gat ég annað en játað
með sjálfri mér, að lífið varð ólíkt skemmtilegra, og
hver dagurinn fljótari að líða, þegar ég hafði eitthvert
verk að vinna.
Matreiðslutækni mín náði í fyrstu ekki lengra en að
hella á nokkurn veginn ódrekkandi kaffi, en mér fór
þó töluvert fram. En svo dvínaði áhuginn aftur. Mér
leiddist að gera þessi sömu verk upp aftur og aftur.
Anna brosti bara að óþolinmæði minni og lét þess get-
ið, að mikið mætti vera, ef minn verkahringur ætti samt
ekki eftir að verða í eldhúsi og búri eins og flestra kyn-
systra minna.
Ég fylltist skelfingu af þeirri tilhugsun einni saman.
Eina ráðið væri, að ég næði mér í ríkan mann, svo að
ég gæti haft eldabusku. Anna var ekki á sama máli. Hún
sagði að aldrei skyldi ég láta þá glópsku henda mig að
gifta mig til fjár. Þeir hlekkir sem ég legði á mig með
því, gætu orðið of þungir, svo að mér gæti reynst erf-
itt að bera þá, þótt gylltir væru.
Við rökræddum þetta fram og til baka, en gátum
ómögulega orðið sammála. Vitanlega hafði ég á réttu
að standa! Anna var bara gömul rómantísk piparmey,
sem trúði statt og stöðugt á hina einu sönnu ást, sem
þreifst bezt í hreysum fátækra. En ég vildi verða rík,
ferðast og njóta lífsins, ef ég gæti þá einhvern tíma orð-
ið glöð og áhyggjulaus aftur. Ég fann að viðhorf mitt
var að breytast. Söknuðurinn var ekki eins sár. Stund-
um fannst mér, að mörg ár hlytu að vera liðin, síðan ég
kom í Alftafjörð.
Einn daginn þegar ég var í óvenju þungu skapi og
stóð út við gluggann og horfði út á fjörðinn, kom Björn
inn til mín. Hann sagði ekki neitt í fyrstu, staðnæmd-
ist aðeins við hlið mína og horfði líka út um gluggann.
Svo tók hann um hendina á mér, og ég fann ylinn af
handtaki hans ylja mér inn að hjartarótum. Ég hafði
verið að hugsa um Hans, og þráin eftir honum orðið
svo sterk, að ég varð að skæla ofurlítið. Björn lézt ekki
taka eftir því, bara stóð og raulaði fyrir munni sér
gamla vorvísu.
Loks jafnaði ég mig, dró að mér hendina og gekk frá
glugganum. Björn stóð enn kyrr um stund og sneri
baki í mig, svo sagði hann:
„Sóley, mig langar til að þú hjálpir mér dálítið í dag.
Geturðu það?“
„Hvað er það?“ sagði ég og reyndi að vera hressileg
í málróminum, en tókst það þó ekki sem bezt.
„Hjálpa mér að hafa ofan af fyrir litlum snáða, sem
er fótbrotinn. Honum leiðist dálítið. Viltu koma með
mér og lesa fyrir hann eða tala við hann?“ Björn var
svo biðjandi í málrómnum, að ég gat varla sagt nei, en
sagði þó að ég gæti víst lítið skemmt bömum og hefði
ekkert lag á þeim.
„Þú reynir,“ sagði Björn. „Ég hef svo lítinn tíma í
dag, en var búinn að lofa honum einni sögu, ef hann
væri þægur.“
Það varð úr, að ég fór eftir kaffið með honum inn á
sjúkrahúsið. Við gengum hlið við hlið hratt eftir fros-
Heima er bezt 25