Heima er bezt - 01.01.1963, Blaðsíða 27

en mér var ómögulegt að rífa mig upp úr þessum kalda
klakahjúp, sem mér fannst umlykja mig.
Eg kvaddi þá vini og kunningja, sem komnir voru,
án þess að finna til nokkurs saknaðar. Mér var sama um
allt. Höfuðið á mér var blýþungt. Og mér leið allri
illa. Eflaust var ég að fá þessa slæmu flensu, sem var
að ganga um héraðið.
Bíllinn rann af stað, og við ókum upp úr þorpinu.
Læknirinn setti miðstöðina á.
„Það hlýnar fljótt,“ sagði hann og leit á mig.
Ég svaraði engu, bara hnipraði mig saman í sætinu.
Mér fannst hræðilega kalt.
„Ertu lasin, þú ert svo föl og guggin?“ hélt hann
áfram og lagði hönd sína á mína og þrýsti laust.
Mig langaði til að sofna, bara sofa og gleyma öllu,
svefninn var bezti vinurinn, sem ég átti. Ég lokaði aug-
unum og hallaði höfðinu að sætisbakinu. Vélardynur-
inn og rödd læknisins, sem raulaði lágt fyrir munni sér,
höfðu svæfandi áhrif á mig. — Þá kom bíllinn allt í
einu æðandi á móti mér. Ég hrópaði á hjálp, svo hvolfd-
ist hann yfir mig með braki og brestum. Ég æpti, jafn-
vel eftir að ég vissi, að þetta var bara martröð, og gróf
andlitið niður að sætisbakinu.
„Hvað dreymir þig, Sóley?“ spurði þessi róandi
rödd, og svalandi hönd strauk rennvott ennið á mér.
Læknirinn var svo einlægur og samúðarfullur, að stam-
andi sagði ég honum frá skelfingunni, sem gripi mig,
þegar bíllinn kæmi æðandi á móti mér eins og ófreskja,
og ég stæði eins og negld niður og gæti mig ekki hreyft.
Hann lofaði mér að skæla upp við öxlina á sér, og
þegar því var lokið, náði hann í töflur og gaf mér,
breiddi frakkann sinn yfir mig og ók af stað án þess
að segja eitt einasta orð. Þegar þíllinn var kominn á
næga ferð, svo hann gæti sldpt í þriðja gír, sleppti hann
annarri hendi af stýrinu og tók um hendur mínar þétt
og innilega. Mér fór að líða vel, og eftir örskamma
stund umlukti mig hlýtt og mjúkt myrkur. Mér fannst
ég heyra rödd mína tauta: „Hans, gamli góði Hans,“
en röddin var svo drafandi, að ég þekkti hana varla.
Svo varð allt hljótt.
II.
Þegar ég vaknaði, tók það mig langan tíma að átta
mig. Ég hafði dynjandi höfuðverk og var öll eldheit
og hræðilega þyrst.
Ég lá í rúmi í snotru herbergi. Hlýlegur grænn litur
þess verkaði vel á mig. Gluggatjöldin, mjallahvít og
stífuð, bærðust aðeins fyrir golunni inn um gluggann.
Hver hafði borið mig hingað inn? Ég reyndi að ein-
beita huganum, en gat ekkert munað. Sennilega hafði
ég sofið svo fast af töflunum, að læknirinn hafði orðið
að bera mig inn.
Einhver drap létt á dyrnar og gekk inn, án þess að
bíða eftir að ég svaraði.
Gamli læknirinn bauð mér brosandi góðan daginn og
bauð mig velkomna á heimili sitt. Hann var hávaxinn
og magur. Sonur hans var mjög líkur honum, það sá
ég nú.
„Nú er komið hádegi, og okltur langar til, að þú
komir niður og borðir með okkur, ef þú treystir þér
til jress,“ sagði hann.
Ég fór fram úr og tók þá eftir, að ég var í heljar-
miklum náttkjól, sem ég hafði aldrei séð áður. Ég fok-
reiddist. Hafði þessi læknir notað tækifærið og afklætt
mig líka! Það gekk feti of langt, fannst mér.
Herbergið tók að snúast, og gólfið hallaðist ískyggi-
lega. Ég greip í stól, en það var sama. Allt fór á fleygi-
ferð.
„Hvað er nú þetta!“ sagði Páll og greip mig um leið
og ég datt. Ég vildi bara komast í rúmið, og þangað
bar hann mig. Ég varð vör við, að sonur hans kom inn,
og þeir tóku tal saman:
„Hún borðar lítið sem ekkert og sefur sennilega
illa. Sara var mjög áhyggjufull út af því, að hún hefði
aldrei grátið, svo hún vissi til, síðan þetta kom fyrir.“
„Ekki er það gott,“ heyrði ég Pál tauta. En svo var
Hans allt í einu kominn brosandi og kátur. Ég rétti
hendurnar, en þá hvarf hann, og ég sá læknana tvo aft-
ur. Hvað voru þeir alltaf að ræða um mig, ekki vissu
þeir hvernig mér leið. Aftur var Hans kominn, og ég
hrópaði hástöfum á hann. —
Næstu dagar liðu, án þess ég yrði þeirra vör, nema
hvað ég man óljóst eftir hvítklæddum manni, sem alltaf
virtist standa við fótagaflinn á rúminu mínu. Ég sveif
á gráu skýi og leið vel, á milli þess sem ég sökk ofan í
dýpstu gjána, sem á leið minni varð, og þær voru stund-
um óteljandi. Ég hrópaði á Hans, sem stóð á gjáarbarm-
inum og skellihló. Ég var alltaf á ferðalagi alein. Eng-
inn vildi slást í för með mér eða hjálpa mér á nokkurn
hátt. í hvert sinn sem ég skynjaði manninn í hvíta
sloppnum, greip ég dauðahaldi í hendur hans, sem
alltaf voru til taks, og sefandi röddin talaði til mín í
lágum hljóðum eitthvað, sem ég heyrði þó aldrei hvað
var.
Allt í einu rofaði til. Ég opnaði augun og leit í
kringum mig. Mér leið eins og ég væri komin í hvíta-
logn eftir æðisgengið ofviðri. Maðurinn í hvíta sloppn-
um sat í stól við rúmið með hendurnar fyrir andlitinu,
og olnbogana hvílandi á hnjánum. Hve oft átti ég ekki
eftir seinna að sjá hann í þeim stellingum, þegar hann
var þreyttur eða á einhvern hátt miður sín.
Ég hreyfði mig ofurlítið, og hann leit upp. Augun
voru rauð, og baugar neðan við þau. Hann greip gler-
augun á borðinu og setti þau á sig. Síðan brosti hann
ofurlítið stríðnislga til mín og sagði:
„Jæja, góðan daginn, þetta er nú búinn að vera meiri
svefninn í þér!“ Langir grannir fingur hans strukust
gegnum hárið á mér. Svo stóð hann upp og gekk til
dyra, ofurlítið reikull í spori.
Eftir örstutta stund kom Páll inn. Hann horfði bros-
andi á hitaspjaldið, sem hékk á fótagaflinum og sagði
hressilega:
„Þú fórst heldur illa með okkur, við vorum orðin
Heima er bezt 23