Heima er bezt - 01.08.1963, Side 26

Sá ótti var þó ástæðulaus. Ég hafði ekki fyrr numið
staðar, er hann var kominn.
„Færðu þig í hitt sætið, það er betra að ég aki, — er
það ekki?“
„Ertu að láta mig aka alla leið hingað til þess eins að
fá að aka heim sjálfur?" spurði ég. „Hvað er þetta áríð-
andi erindi, sem þú átt við mig?“
„Það færð þú að heyra á leiðinni. Nú er bezt að hafa
hraðann á, svo við mætum ekki „þeim gamla“ á leið-
inni. Ég hef grun um, að honum sé engin þægð í sam-
fylgd minni.“ Hann stakk lítilli öskju í lófa minn.
„Einn lítinn koss, því ég lagði mikið á mig að ná í
þær fyrir þig,“ sagði hann lágt.
Einn koss skipti mig engu máli, þegar ég hafði eign-
azt þvílíkan fjársjóð. Þær lágu þarna hlið við hlið, hvít-
ar og freistandi! í ofboði stakk ég öskjunni í vasann,
þegar Hans rétti út höndina, en hann hló og sagðist
ekki hafa hugsað sér að taka þær aftur.
Hann gaf mér gosblöndu úr pela til að skola þeim
niður. Bragðið af blöndunni var viðbjóðslegt, en ég
varð að Ijúka við hana.
„Fannstu myndina?“ spurði Hans.
Ég játaði því.
„Trúirðu mér nú, að þú hafir haft mig fyrir rangri
sök?“
Ég kinnkaði kolli. Tungan í mér lét ekki að stjórn,
og þungur niður var í höfðinu á mér. Mér fannst ein-
hver segja:
„Er hún sofnuð?“ Síðan runnu tvær þrjár raddir
saman í eina, sem rann saman við bílhljóðið. Ég reyndi
að rífa mig upp úr þessu ástandi, en árangurslaust.
Þegar ég vaknaði, lá ég í aftursætinu með þykkt
teppi breitt ofan á mig. Það var enn myrkur úti. Ég lá
grafkyrr og reyndi að átta mig. Við Hans vorum ör-
ugglega tvö í bílnum, ég sá óglöggt vangasvip hans. En
við hvern hafði hann verið að tala þama á Hafralæk, —
eða var þetta allt draumur? Hvers vegna sofnaði ég
svona fljótt?
Mig hafði verið að dreyma pabba. Hann hafði verið
reiður við mig og verið að sýna mér á stóra landabréfi,
hvar ég hefði farið út af veginum og inn á öfugan veg,
sem lá í ótal krákustígum gegnum þéttan skóg. Var ég
á villigötum? Nú sá ég eftir að hafa ekki sagt Birni all-
an sannleikann í stað þess að láta fljótfærnina hlaupa
með mig í gönur.
Það leyndi sér eklti, að Hans var taugaóstyrkur. Hann
leit við og við aftur í til mín, en ég bærði ekki á mér.
Hann reykti hvern vindlinginn á fætur öðrum og taut-
aði af og til blótsyrði fyrir munni sér. Það var senni-
lega vegurinn, sem fór svona illa í skapið á honum, sí-
fellt mátti hann hægja ferðina, og stundum lá við, að
hann sæti fastur í drullupollunum.
Allt í einu rann upp fyrir mér, að við værum alls
ekki á leið til Álftafjarðar. Við vorum stödd uppi í
fjallaskarði. Það var enginn fjallvegur á leiðinni að
Hafralæk!
Hans kallaði nú lágt til mín, og áður en ég hafði átt-
að mig, var ég búin að svara honum. Hann drap á bíln-
um, fór út og opnaði hurðina afturí.
„Komdu framí,“ sagði hann skipandi. Ég hlýddi þegj-
andi.
„Veiztu hvert við erum að fara, mín kæra?“ spurði
hann.
„Nei,“ svaraði ég.
„Og ertu ekkert forvitin?“
„Nei.“
„Ég er að nema þig á brott, eins og riddaramir gerðu
í gamla daga.“
,,Jæja.“
Ég hafði alltaf þótzt hafa ofurlitla leikara hæfileika,
ef ég vildi við hafa. Nú ætlaði ég að notfæra mér það.
Það var sama hverju Hans fann upp á að segja mér, ég
lézt engan áhuga hafa, lá með hálflokuð augun, eins og
mér kæmi þetta ferðalag ekkert við. Eiginlega var ég
ekki mjög hrædd. Hvað hann ætlaði sér að hafa upp
úr því að ræna mér, var mér hulin ráðgáta.
Nokkru seinna komum við að sæluhúsi. Þar nam
Hans staðar og sagði glottandi: „Vel gekk nú fyrsti
áfanginn, kelli mín!“ Svo snaraðist hann út.
Það var farið að birta, og hrollkalt morgunloftið tært
og svalandi.
„Hér finnur okkur enginn,“ sagði Hans kampakátur
eins og strákur í útilegu. Ég svaraði engu. Það var bezt
að reita hann ekki til reiði að óþörfu. Nú varð ég að
treysta á sjálfa mig og finna ráð til að komast heim
aftur.
Dagurinn leið, án þess að neitt gerðist. Hans hitaði
kaffi og tók upp niðursoðinn mat, sem hann borðaði,
en ekki sýndist mér hann vera lvstargóður. Ég gat engu
komið niður nema kaffinu.
Hér hafði Hans auðsjáanlega mælt sér mót við ein-
hvern, því eftir hádegið tók hann að ókyrrast og leit á
úrið á fárra mínútna fresti. Ég spurði einskis, og hann
virtist í of miklu uppnámi til að hugsa um mig.
Loks klukkan fjögur skipaði hann mér aftur út í bíl-
inn og ók nú eins hratt og hann gat, sömu leið til baka.
Eftir langa stund komum við aftur á aðalveginn, en
ekki gat ég áttað mig á, hvar við værum stödd. Aldrei
mættum við bíl, en loks kom að því, að einn dró okkur
UPPÍ-
Hans sótbölvaði og hélt sig á miðjum veginum, eins
lengi og hann gat, en það hefði hann ekki átt að gera.
Loks þegar bíllinn komst fram tir, var bílstjórinn ösku-
vondur og steytti hnefann í átt til okkar. Ég sá hvernig
svitinn rann niður andlitið á Hans, og varirnar titruðu,
þegar hann reyndi að brosa og sagði: „Sá var nú
reiður!“
Sennilega hefur verið svefnlyf saman við kaffið í
hitabrúsanum, því ég steinsofnaði strax á eftir að hafa
drukkið það og vaknaði ekki, fyrr en við vorum kom-
in heim á sveitabæ, þar sem Hans spurði til vegar, en
sá sig um hönd, er hann heyrði, að maðurinn væri einn,
og baðst gistingar. Hann sagði að konan sín væri lasin
og þurfandi fyrir hvíld.
286 Heima er bezt