Æskan - 01.05.1964, Síða 16

ALLT UM ÍÞRÓTTIR
Útframíierj ar.
I'ar sem aðalstarf útfram-
Iierja er að fara liratt yfir, er
bezti hæfileiki lians hraði, ]>að
er auðvitað hraði í sambandi
við öruggt vald yfir knettinum.
Þess vegna er hæð og afl ekki
sérlega nauðsynlegt fyrir ])enn-
an leikmann. Ein af erfiðustu
ákvörðunum hans er að ráða
])að við sig, livar hann eigi að
halda sig á vellinum, staðsetja
sig, eftir ])ví sem leikurinn
berst fram og aftur eftir hon-
um. En við þá ákvörðun verð-
ur hann einkum að styðja sig
við þrjár meginreglur.
1. Hann verður alltaf að taka
sér stöðu 5—6 stikum frá lilið-
arlinunni lil þess að hafa nóg
svigrúm, annars gerir liann
þeim af andstæðingunum, sem
ræðst á hann, of auðvelt fyrir.
2. Þá verður hann einnig að
hafa það i liuga, að félagar irans
i vörninni treysta því, að þeir
geti náð til hans með lang-
spyrnu, alla ieið út á miðjan
völl, þegar því er að skipta, og
vænta ])ess, að liann sé þess al-
húinn að taka við knettinum.
3. Ekki má liann halda sig um
of nálægt hliðarlinunni, þegar
félagi hans, útframherjinn hin-
um megin, er að miðja knött-
inn, heldur skal Iiann þá fara
innar á völlinn og vera reiðu-
búinn til ])ess að spyrna með
hvorum fætinum sem er. Það
var siður áður að líta svo á,
að aðalstarf útframherja væri
að reka knöttinn mcðfram lilið-
arlínunni og alla leið upp að
hornfána á vallarhelmingi and-
stæðinganna, áður en hann var
miðjaður, en þessi aðferð leiddi
oftast til þess, að andstæðing-
unum gafst tóm til að áttá sig
og endurskipuleggja lið sitt.
Nútíma útframherjar stefna því
að markinu, en ekki að horn-
fána, og samleikur milli útfram-
herjanna háðum megin er því
stórt atriði í leiktækninni.
Svæðið, sem útframherjarnir
geta leikið á, takmarkast á ann-
an veg af hliðarlínu, þetta vita
andstæðingarnir og því munu
])eir alltaf ráðast gegn þeim
innan frá vellinum.
Þegar svo er, er mikils um
vert, að útframherji geti kom-
ið hrögðum við og leikið á and-
stæðingana. Geti hann látizt
ætla að spyrna innanfótar, en
spyrni utanfótar (cða öfugt),
]>á kemur ]>að andstæðingnum
til að leika röngum fæti, en
takist þetta ekki, kemst hann
ekki áfram, nema með því að
treysta á skjótleik sinn, er
liann hefur spyrnt knettinum
áfram, eða með því að senda
innframlierja eða útframverði
sinum knöttinn og vera kominn
hæfilega langt, þegar lionum er
sendur hann aftur. Helzt ætti
aldrei að senda knöttinn aftur
fyrir sig, ]>ví bæði er, að við
það fá andstæðingarnir tíma
til að fylkja betur liði sínu, og
getur líka orðið til þess, að
innframherji verði rangstæður.
Hins vegar getur hann lilaupið
inn á völlinn, áður en liann
sendir knöttinn í áttina að
hliðarlínu, til innframherja
síns, scm liafði séð, hvað í
vændum var. Þessi óvænta
skipting útframherja og inn-
framherja um stöður kemur oft
að mjög miklu gagni, en svo er
um ]>etta sem annað, að hóf er
bezt I hverjum hlut.
Hornspyrna er veigamikill
þáttur í starfi útframlierja, og
þeir ættu að vera svo leiknir í
þeirri list, að láta knöttinn
falla um 8 stikum fyrir fram-
an markið, að þeim mistakist
það sjaldan. Óafsakanlegt er,
ef útframherji spyrnir knettin-
um þannig, að liann lendi bak
við markið. Honum verður líka
að vera það vel ljóst, að það
er ekki nóg að geta spyrnt með
öðrum fætinum, heldur þeim,
sem eðlilegt er nð nota eftir
]>vi, hvorum megin liann cr á
vellinum. 'l'il þess, svona al-
mennt séð, að gcta ráðið ferð
knattarins og til þess að geta
gjörstöðvað hann eða miðjað,
og fyrst og fremst til þess að
geta skotið til marks, þegar
liinn útframherjinn hefur sent
honum knöttinn, er nauðsynlegt
að vera jafnvigur mcð háðum
fótum. Þegar á allt er litið, þá
er bezta sönnunin fyrir frækn-
leik útframherjans, að hann sé
næsta jafnfær um að nota
vinstri sem hægri fót. Að
miðja knöttinn er eitt af aðal-
verkefnum útframherjans, og
hann á að temja sér að gera
þetta án þess að þurfa fyrst að
reka knöttinn í áttina að marki
andstæðinganna. Hann á fyrst
og fremst að geta miðjað, þegar
hann rekur knöttinn út að hlið-
ar línu, ]>ó að stefnan, sem
hann tekur, sé út að henni.
Venjulega á hann að spyrna
knettinum til þeirrar hliðar
marksins, sem fjær er, og nógu
langt frá markinu, til þess að
markvörður verði ekki á undan
að ná honum. Þó það sé aðal-
hlutverk innframherjanna að
gera árás á bakverði andstæð-
inganna, verða útframherjarn-
ir stundum að taka þetta verk
að sér.
Loks er að geta þess, að út-
framherji má aldrei standa
kyrr. Sérhver leikmaður á vell-
inum á alltaf að vera á lireyf-
ingu, bæðþ til þess að fylgjast
betur með leiknum og til að
vera fljótari að spretta úr spori.
Árni Njálsson.
Iíann er einn af beztu knatt'
spyrnumönnum meistaraflokk0
Vals. Árni Njálsson er 27 áríl
gamall og er íþróttakennari a®
atvinnu. Hann hefur leikið yf,r
10 landsleiki.
Körfiilioltí.
Körfuknattleikur var fundi1111
upp af Bandarikjamanninun1
James A. Naismith árið 1891’
Tilgangurinn var að finna upP
leik, sem hægt væri að leika *l
vetrarkvöldum. Nú eru þúsund
ir körfuknattleiksliða í Banda
ríkjunum, og leikurinn er iðk
aður í öllum löndum lieims V1
miklar vinsældir. Síðan
1936 liefur verið keppt í körfu-
knattleik á Olympíuleikunuin-
Einn hezti körfuknattleiksino
ur heimsins í dag er Bill Rusc ’
og lcikur liann sem atvinnu
maður fyrir félag eitt í BostoU*
Bill er um 2,10 m á hæð og cr
fyrst og fremst varnarleikma
ur, en hann getur vissulefía
cinnig skorað. Bill er örvlien
ur og telst hávaxinn af kör u
knattleiksmanni að vcra’ ,se
að sjálfsögðu er kostur. Síða
Bill fór að leika með félaf
sinu í Boston, lieíur það oi 11
meistari fimm ár í röð.
Knattspyrna.
164