Æskan - 01.05.1966, Qupperneq 4

Gamalt
c&víntýrL
tL löngu liðnum tímum var uppi valdamikill og stolt-
ur óðalsherra, sem átti miklar landareignir og
glæsilegt óðalssetur. Þar bjó hann með miklu þjónustu-
liði og einu barni sínu, sem var elskuleg ung stúlka, er
hét Hilda.
Eins og þá var siður unnu margir fátækir, ánauðugir
leiguliðar fyrir þennan ríka og volduga óðalsherra, en
þeirra líf var nú ekki alveg eins glæsilegt og það sem
lifað var á sjálfu óðalssetrinu. Einn þessara fátæku leigu-
liða bjó rétt hjá höllinni í fátæklegum kofa og átti sér
son, sem Jörgen hét. Jörgen var duglegur og vænn pilt-
ur og góðum gáfum gæddur. Hildur og Jörgen voru
jafnaldrar og höfðu alltaf leikið sér saman er þau voru
börn og héldu áfram vináttu sinni í leyni er þau eltust.
Þó var það margt, sem skildi þau að, bæði stétt og staða.
í þá daga þótti það ekki sæmandi að ung óðalsbónda-
dóttir talaði við eða skipti sér af fátækum leiguliðasyni.
Skammt frá óðalssetrinu rann straumhörð á, og á
hverju vori flæddi hún yfir bakka sína út yfir engjar
og akra og gerði þá mikinn óskunda. Oft kom það fyrir
á vorin að áin flæddi alveg upp að höllinni.
Óðalsherrann átti sér enga ósk heitari en að fá þessu
breytt. En á þeim tímum var það næstum óhugsandi
að breyta farvegi árinnar, og gerði það óðalsherranum
gramt í geði og olli honum miklum áhyggjum.
Dag nokkurn skeði það, sem olli honum enn meiri
áhyggjum. Dóttir hans kom til hans og sagði:
„Kæri faðir minn — mig langar til að fara að gifta
mig!“
„Það er ekkert að því, en hvern hefur þú í huga. Það
standa þér margir tignir menn til boða, bæði óðals-
herrar og riddarar. Já, þú getur sjálfsagt fengið hvel11
sem þú vilt, þú er svo fögur stúlka. Og þar sem þú elt
eina barnið mitt, þá erfir þú allt eftir mig, og þa® el
nú ekki eftir svo litlu að slægjast."
„Já, en faðir minn, það kemur enginn óðalsherra

etu1'
riddari til greina, því að ég vil engan annan en hal111
Jörgen,“ sagði Hilda ákveðin.
„Jörgen? Hver er það nú?“ spurði faðir hennar alve®
undrandi.
Þegar honum skildist hver Jörgen var, þá má n®rrl
geta að hann varð alveg fjúkandi vondur. Hann sló sV°
fast í borðið að það dansaði, og sagði:
„Fyrr mun fljótið breyta farvegi sínum en þú gi*tlS|
þessum fátæka dreng! Heyrirðu það. Ef hann g'
breytt rennsli fljótsins, þá skal ég segja já, en aldrei
eilífu annars!“
Vesalings Hilda grét og bað, en ekkert dugði. Og þeSal,
Jörgen kom með leynd til hennar um kvöldið, tU 3
vita um svar föður hennar, sagði hún honum allt af tétta.
En Jörgen var duglegur og hugrakkur maður, sem
lét sér allt fyrir brjósti brenna, og fór nú að hugsa 1
sitt, og þegar hann hafði setið lengi hljóður og hugsaU ’
sagði hann loksins: „Ég ætla að reyna að frarnkva’1111
þetta. Ef það tekst ekki, þá verður þetta þó ekki verra el
það er núna.“
Seinna um kvöldið gekk hann niður að ánni, eim11
þar sem hún rann um þröngt gljúfur, og þarna sat hal1
lengi, athugaði gljúfrið og ána og hugsaði ráð sitt.
Ef þessir klettar væru sprengdir sundur, hugsaði haI)l_’
þá myndi áin ekki geta runnið yfir. Og hann
athuga klettana við árbakkann. í því að hann var
bogra þarna á árbakkanum, kom hann allt í einu
afga
Hann sleppti fiskinum þar sem áin var dýprt
204