Æskan - 01.05.1966, Blaðsíða 9

HBÓlHÖTTUR
”Mig hefiir hent það slys að vega ráðsmann föður mxns,
°§ hef ég því neyðzt til að flýja að heiman.“
»Hvert er nafn þitt?“ spurði Hrói fljótlega.
”Vilhjálmur Bogvaldur heiti ég frá borginni Friðsæld,"
svaraði hinn.
>>Röski dengur! Ég er móðurbróðir þinn!“ mælti skógar-
"‘aðurinn og vafði hann fast að brjósti sér. „Það hefðir
Ph átt að segja mér fyir.“
oFyrirgef mér/ nælti hinn ungi maður og féll á kné
YHr Hróa. „Héðan af vil ég þjóna þér alla ævi dag
°§ nótt.“
>>Réttu mér hönd þína,“ svaraði Hrói. „Þú ert hraust-
"lenni, þajj hef ég fengið að reyna. Förum nú af stað að
"na kappa mína.“ Frændurnir, er þarna hittust, héldu
"" af stað saman til fylgsna skógarmanna og ræddust við,
‘Vl þeir höfðu margt hvor öðrum að segja.
^ J>eRar þeir nálguðust fylgsnin, tók Hrói höttur hornið
a belti sér og blés í það snöggt. Óðara en hljómurinn
ht, stóð Litli Jón við hlið honum.
”Er hætta á ferðum, höfðingi?" mælti hann. „Hví hefur
Per orðið svo dvalsamt? Og hvaðan kemur blóð þetta?“
”Ég hef hitt þennan unga mann,“ svaraði Hrói höttur,
,,0g hann hefur veitt mér mörg högg og þau væn.“
”Þá verð ég að gefa honum ráðningu,“ mælti hinn hái
°§arxnaður, „og vitum, hvort hann leikur mig eins,“
°§ óð svo með kylfu í hendi að komumanni.
”Nei, nei!“ sagði höfðinginn og gekk á milli, „eigi
‘o svo vera. Hann er sonur systur minnar, og næst þér
a hann vera mér handgengnastur."
»Vertu þá velkominn til skóganna, vinur,“ sagði Litli
11 °g tók í höndina á komumanni. „Við skulum halda
hátíð til heiðurs þér í kvöld. En hvað áttu að heita í
félagi voru?“
„Nafn hans er Bogvaldur,“ svaraði Hxói, „en það er
bezt, að hann verði skírður upp aftur eins og þú. Hann
verður að leggja niður skarlatsrauða haminn, og skal
hann nú heita Vilhjálmur skarlat." Því næst tók hann
hornið, bar það að vörum sér og blés, „unz bergmálið
svaiaði frá hverjum dal og hól.“
Meir en hundrað vasklegir menn, allir grænklæddir,
gegndu mexkinu og spruttu fram á milli trjánna eins og
hópur kátra dýra.
Vilhjálmi Bogvald varð felmt við, er hann sá svo marga
menn, alla með boga í hendi, og kallaði til móðurbróður
síns, að þeir skyldu forða sér. Sjálfur tók hann á rás
undan, en Hrói höttur þreif samstundis í handlegginn á
honum, og bað hann að líta á lagsbræður sína, og hlógu
þeir dátt að ofboðinu, sem á hann hafði komið.
„Hvað viltu, höfðingi," svaraði Vilhjálmur ofurhugi,
sem var í broddi fylkingar, „það hvein svo hátt í horni
þínu, að vér hugðum, að nú mundi eigi til setu boðið.“
„Nú er hættan um garð gengin," svaraði Hi'ói. „Heilsið
nú þessum nýja félaga yðar, það er systursonur minn,
hefur hann sýnt af sér frábæra hreysti og reynzt mér
æi'ið þunghöggur." Allir skógarmenn æptu gleðiópi til
að fagna hinum röska unga manni, gengu svo allir til
lians og tóku í höndiira á honum, til að bjóða hann vel-
kominn í félagið. Síðan fóru þeir á veiðar, héldu dýrlega
veizlu að kvöldi og skemmtu sér, unz rökkurgeislar kvöld-
sólarinnar minntu þá á að leita til hellna sinna og lauf-
skála.
1 næsta blaSi: Hrói höttur og C)li írá Dalnum.
VERÐL AUN A GETR AUN
Úrslit í þriðju verðlaunaþraut
ÆSKUNNAR „Hver þekkir
borgirnar?“ urðu þau, að eftir-
talin nöfn voru dregin úr rétt-
um lausnum og hlutu verðlaun:
Elísabet Hákonardóttir, Skipa-
sundi 55, Reykjavík; Hrönn
Þórisdóttir, Höfðabraut 16,
Akranesi; Hafsteinn Sæmunds-
886 LAUSNIR
son, Skógargötu 18, Sauðár-
króki; Ólöf Anna Steingríms-
dóttir, Ytri-Tungu, Tjörnesi,
Suður-Þing.; Sturla Einarsson,
Grund, Þórshöfn.
Alls bárust 886 lausnir og
voru 727 réttar. Borgin að þessu
sinni var BERLÍN.
Hverjir fá næstu bókaverðlaun?
209