Æskan - 01.05.1966, Blaðsíða 10

■J^pesta í'erð Williaras var undir um-
sjá gamals og reynds lestarfor-
ingja, Lew Simpsons að nafni.
William var ráðinn sem varamað-
ur, en það þýddi, að hann fékk fullt
kaup og átti að vera viðbúinn að taka
við starfi hvers þess i lestinni, sem
félli, særðist eða gerðist óvígur á ann-
an hátt.
í lestinni voru tuttugu og fimm
vagnar, sem stjórnað var eða gætt af
lestarstjóra og vara-lestarstjóra, Willi-
arn „varamanni“, næturvarðmanni,
nautrekstrarmanni, sem rak lausu ux-
ana, og ökumanni fyrir hvern vagna-
hóp.
Allir voru þeir vopnaðir stuttum
rifflum og skammbyssum og hölðu
allir hest, en þar bar þó hestur Willi-
ams af, því að hann var enginn annar
en Jarpur.
Allir lestarmennirnir öfunduðu
drenginn af gæðingnum og sumir létu
jafnvel þau orð falla, að þeir ætluðu
að ná honum af William með góðu
eða illu.
„Ég er hræddur um, að það verði
ekki af því, piltar, drengurinn á þenn-
an hest, og sá, sem leggur hönd sína
á hann, skal mæta mér!“
Sá, sem talaði, var J. B. Hickok,
þekktur sem „Villti Bill“ og í þessari
ferð hittust þeir fyrst, hann og Willi-
am.
Villti Bill var varalestarstjór.i í þess-
ari ferð og allir þekktu hann það vel,
að hugmyndin um að krækja í Jarp
með óheiðarlegum aðferðum var strax
að engu gerð, og William var örugg-
ur um eign sína.
Sem varamaður hafði William lítið
að gera í fyrstu, og engir Indíánar
tepptu för þeirra, svo að hann gerðist
veiðimaður lestarinnar og hélt henni
vel birgri af nýju dýrakjöti og villt-
um fuglum.
Það var í einum þessara veiðileið-
angra, sem William öðlaðist nafnið
Buffalo Billy. Ekki Buífalo Bill, takið
eftir, heldur Buffalo Billy. Það var
nokkru seinna, þegar hann drap yfir
Æfintýri
Buffalo Bill
fjögur þúsund buffla á sex mánuðum
til að birgja verkamennina, sem unnu
við Kansasjárnbrautina, upp af kjöti,
að hann hlaut nafnið, sem hann var
þekktur undir til dauðadags.
Afrekið, sem færði honum fyrsta
viðurnefnið, var allt annars eðlis en
það síðara. Dag einn, þegar liann var
með Lew Simpson lestinni, hafði
hann skotið antilópu og fór af baki
til að gera að henni. Varð hann þá
nijög hissa, er hann sá, að Jarpur var
á hraðri ferð í burtu frá honum eftir
sléttunni. Hann uppgötvaði strax or-
sökina til ílótta Jarps, þvi að þús-
undir buffla voru á leið til hans með
miklum hraða.
Aðeins eitt bjargráð var til, og það
var tré, sem stóð nokkur hundriið
metra í burtu.
Allt þarna í kring var ekki annað
tré, og William hafði uppgötvað 11 c
þetta, þegar hann var að elta antiloP'
una og skreið upp í það til að koffla
öruggu skoti á hana.
Hann þaut af stað í áttina til tres-
ins og klifraði upp í það. Til allrar
hamingju voru bufflarnir enn töln-
vert í burtu. En þegar hann tók a®
virða fyrir sér hina stóru hjörð, gat
hann greint stóran flokk rauðskinna>
sém voru að reka hjörðina.
Miðja hjarðarinnar hélt í áttina til
trésins og Indíánarnir fylgdu fast a
eftir, svo að hún hlaut að lenda beint
á trénu.
William vissi vel, hver örlög ha116
yrðu, ef liann lenti í höndum hinna
rauðu. Hann ákvað strax livað han11
ætlaði að gera. Að dvelja í tréffl1
þýddi vissan dauða í höndum rauð
skinnanna, en að sleppa, eins og han11
ætlaði sér, á baki eins buffals, val
mikil áhætta, þó að hún væri þesS
verð að taka hana til greina.
Hann slengdi rifflinum á bak sel’
valdi úr einn vísund, stóran tarf, °S
henti sér niður á liið breiða bak ha,lS
um leið og liann fór fram hjá.
í nokkur augnablik leit út eins
William hlyti að cletta á höfuðið unó
ir klaufir bufflanna, en hann náði þ°
haldi á síðustu stundu í loðnu111
makka dýrsins, og þar hékk hann upP
á líf og dauða, en festi sig betur ffle
sporunum sínum.
Tarfurinn varð alveg hamslaus
hræðslu og reiði, stökk hátt í loft upP’
gaf frá sér öskur mikið og hljóp S1
an af stað með slíkum hraða, að h311’1
var fyrr en varði kominn langt á un
an hinum dýrunum.
Sér til mikillar skelfingar sá W1^
William hittir VILLTA BILL
210