Æskan - 01.05.1966, Qupperneq 5

a lítinn fisk, sem lá þarna rétt upp við land á milli
steina, og leit einna helzt út fyrir að vera dauður. „Aum-
Inginn litli," sagði Jörgen og seildist eftir fiskinum.
"Kannski hann hafi bara klemmzt milli steinanna, og
'ifni við ef ég hjálpa honum úr þessari klemmu.“ Hann
sIePpti fiskinum aftur þar sem áin var dýpri, og þá var
i|:,nn sprelllifandi og synti rösklega frá árbakkanum.
Meðan Jörgen var að horfa á eftir fiskinum, heyrði
flann allt í einu rödd rétt hjá sér kalla til sín. Og upp
Ur vatnaplöntunum, sem syntu á fljótinu, steig yndisleg
vatnadís, sem sagði:
»t*ú varst góður að hjálpa litla fiskinum mínum og í
staðinn ætla ég að hjálpa þér. Ég veit hvers þú hefur
Verið að óska þér, og þú skalt fá ósk þína uppfyllta. Þú
Veiður aðeins að lofa mér því, að gera allt sem þú getur
ttl þess að lijálpa fiskunum í hinn nýja árfarveg, þegar
Þar að kemur.“
Jörgen varð mjög undrandi og næstum sem dáleiddur,
er hann sá og heyrði þessa veru tala til sín. En loks, er
uann fékk málið, gat hann stamað upp þakklæti sínu
°g bætti svo við: „Ég mun gera allt sem þú skipar, en
ftvernig má þetta verða, þetta er svo ótrúlegt?" Þá rétti
vatnadísin honum skínandi eðalstein og sagði:
»Þegar þú strýkur þessum gimsteini um klettana hérna,
l3á munu þeir klofna í sundur og áin breyta farvegi sín-
nm og renna gegnum sprungurnar. En fiskanna verður
þð að gæta vel og gæta þess, að enginn þeirra verði eftir
1 Þinum gamla farvegi, og enginn má deyja við þessar
aðgerðir og allt verður þú að gera sjálfur, enginn má
ftjálpa þér, það er mitt skilyrði."
Jörgen tók við skínandi steininum. Hann var sem ís,
Sv° kaldur var hann í heitum lófa Jörgens, og með hon-
Uln strauk hann yfir klettana í gljúfrinu. Nú gerðist allt
'* skammri stundu, sem dísin hafði sagt. Jörðin skalf og
ftfettarnir klofnuðu, og það varð mikill gnýr, er fljótið
Hér var kista full af gullpeningum.
ólgaði og freyddi í hinum nýja farvegi. Jörgen hélt áfram
að strjúka steininum eftir klettunum, þar til liann kom
fyrir síðustu bugðuna í gljúfrinu.
Jörgen gleymdi ekki orðum dísarinnar, og nú óð hann
út í gamla farveginn og leitaði eftir, hvort fiskar hefðu
orðið eftir milli steina og lijálpaði þeim, sem hann fann,
og einn þeirra var einmitt litli fiskurinn, sem hann sá
fyrst, því hann var svo sérkennilegur.
Já, þetta var sannarlega undarlegur fiskur, einhvers
konar töfrafiskur, því að hann fór allt í einu að tala við
Jörgen og sagði:
„Jörgen, þú ert fátækur maður, og þó að ríki maður-
inn haldi loforð sitt við þig og gefi þér dóttur sína, þá
eruð þið allslaus."
„Já, það er alveg satt,“ svaraði Jörgen, „en við því er
ekkert að gera.“
„Ekki er það nú alveg rétt,“ sagði fiskurinn. „Ég veit
hvar rnikill fjársjóður er fólginn — fylgdu mér eftir og
þá skaltu sjá.“
Jörgen undraðist þetta mjög, og hann strauk um höfuð
sér til að vera viss um, að þetta væri ekki allt saman
draumur. Fyrst var það dísin og allt, sem hún hafði látið
gerast, og svo fiskur, sem talaði til hans og ætlaði að
vísa honum á mikinn fjársjóðl „Getur þetta verið rétt?“
spurði Jörgen. „Ég hefði svo sem þörf fyrir að finna fjár-
sjóð.“ Hann horfði á töfrafiskinn, sem nú var syntur af
stað, og hann hrópaði til hans: „Auðvitað mun ég elta
þig, þó það sé á heimsenda, þar sem fjársjóðurinn er
falinn."
Jörgen elti nú töfrafiskinn, sem synti nálægt árbakkan-
um. Allt í einu stakk fiskurinn sér á kaf og þar stanzaði
205