Æskan - 01.05.1966, Blaðsíða 14

„Frú Strong?“
„Já, ég þoli að minnsta kosti ekki, að Agnes sé of
mikið með henni! ... Þér kannizt við þennan Maldon;
hann hefur alltaf verið fruntalegur við mig, og svo held
ég nú, að allir sjái, hvað vingott hann á við hana frú
Strong!“ sagði Uriah.
Ég lét sem ég skildi hann ekki og fór leiðar minnar.
Viku seinna fylgdi ég Agnesi heim úr heimsókn frá
Dóru. Það var orðið nokkuð framorðið, og strætisvagn-
inn nam staðar spottakorn frá húsi doktors Strongs, svo
að við urðum að ganga dálítinn spöl. Mér hafði þótt
svo vænt um, að þær Agnes og Dóra skyldu vera saman,
að ég þakkaði Agnesi innilega fyrir komuna til unnustu
minnar.
„Nú ertu góða vætturin hennar Dóru, alveg eins og
þú hefur verið vætturin mín áður,“ sagði ég.
„Vanmáttug, en samt trygg vættur,“ anzaði Agnes og
hló.
„Elsku Agnes mín, ég hef veitt því athygli, að þú ert
nú aftur orðin glöð og kát... Það hefur þá ekkert breytzt
lieima hjá þér? ... Hann hefur ekkert verið að draga
sig eftir þér?“ spurði ég.
„Nei, góði Trotwood minn, þú getur alveg reitt þig
á, að ég geri aldrei það, sem þú ert að hugsa um!“
Þó að mér hefði aldrei getað til hugar komið, að hún
færi að þýðast Uriah, glaðnaði samt yfir mér að heyra
þessa játningu hennar.
Þegar við komum heim að húsi doktors Strongs, sá-
um við ljós í skrifstofunni. Agnes minntist eitthvað á,
að doktorinn væri enn að vinna, en síðan kvöddumst
við, og hún gekk upp tröppurnar.
Mér var forvitni á að vita, hvort það gæti verið orða-
bókin, sem doktorinn væri að vinna að; því gekk ég inn
í anddyrið og opnaði hurðina hljóðlega.
Fyrsti maðurinn, sem ég sá, var Uriah; hann stóð á
miðju gólfi í stofunni og baðaði út handleggjunum. Síð-
an kom ég auga á doktor Strong, sem sat á stólnum sínum
með hendurnar fyrir andlitinu, og loks Wickfield.
Ég var í þann veginn að loka hurðinni aftur, en í því
bili kom doktorinn auga á mig og benti mér að koma
inn. Ég leit undrandi á þessa þrenningu, sem þarna var
saman komin, og botnaði ekkert í, hvað væri á seyði.
„Ég var einmitt að benda doktornum á þetta, sem ég
var að tala um við yður á dögunum," mælti Uriah og 11
sér viðbjóðslega.
Ég leit reiðilega á liann.
„Yður grunar þetta líka, Copperfield, . .. og við vU11111
allir fullvel um, hvað þeim herra Maldon og frú Sti'011^
fer á milli; það vitum við allir upp á okkar tíu fingul'.
„Hafið þér líka haft grun urn þetta, Wickfield?“ sPLl1
doktorinn hryggur. _ „
„Svona, segið þér það, sem yður býr í brjósti, félag1’
mælti Uriah.
Wickfield fór allur hjá sér og mælti:
„Jú, ég get ekki neitað því, .. . ég hélt líka, að y®11
grunaði þetta, kæri doktor." ^
Doktor Strong lyfti höfði og leit á okkur. Djúp hrygS
var mörkuð í göfugum svip hans. Hann mælti:
„Ég er nú orðinn gamall, . . . og ég var meira að segi
orðinn gamall, þegar við Annie giftumst! . . . Það
mesta fásinna af mér, og þetta er allt mér að kenn‘.
.. . Hún var svo ung og fögur, og ég hafði verið kenti^1
hennar... Ég hef verið mjög hamingjusamur í sambu .
ek^1
[■uH'
inni við hana, ... en ég skil vel, að hún hefur
getað sagt hið sama... Vesalings Annie, ... enginn g1
ur má falla á hana, og það, sem ég hef sagt ykkur, ber
mínir, bið ég ykkur að nefna ekki við nokkurn naanf1^.
Að svo mæltu stóð doktorinn upp, og Wickfield stu
hann út úr stofunni.
Við Uriah urðum einir eftir.
„Þorpari! ... Fláráða Iítilmenni!“ hrópaði ég hanis-
af bræði. „Hvernig dirfizt þér að nefna mig á
sambandi við svik yðar og pretti?“
Uriah stóð þarna glottandi og fetti sig allan og
í bræði minni löðrungaði ég hann á horaðan vangal1
svo það brakaði í fingrunum á mér. ^
„Eruð þér genginn af göflunum?" hrópaði hann
þreif um úlnliðinn á mér.
]aus
naf11 ‘
bretú'
fr»
ekk1
„Nei, ég gæti rotað yður! ... Snautið þér burt, þ°J ,
arinn yðar! ... Úrhrak og varmenni! . . . Héðan 1
vil ég hvorki sjá yður né heyra! . . . Ég þekki yður
framar!" ^
Að svo mæltu sleit ég mig af honurn og skundaði ^
í þungu skapi. Ég var mjög dapur yfir því, senr k
hafði fyrir, og sagði frænku frá því, þegar ég kom
„Þetta verðum við að láta hann Dick jafna,
helJl1;
sagð)
CHARLES DICKENS
DAVÍÐ COPPERFIELD