Æskan - 01.11.1966, Síða 4

Riddarinn í skúginum.
Þegar jólin nálgast, vilja flestir fá að heyra eitt-
hvað um jólin. Hér fáið þið stutta sögu, sem gerist
á 8. öldinni.
Einu sinni var enskur riddari, sem hét Jóhann.
Hann lifði á 8. öld, eins og áður er sagt. Dag einn
yfirgaf hann þjóð sína og hélt til Þýzkalands. Hann
langaði til þess að ferðast gegnum þýzku skógana,
til þess að boða hið nýja fagnaðarerindi fyrir öllum
þeim, sem á liann vildu hlusta.
Fagurt vetrarkvöld kom riddarinn og fylgdarlið
hans að stað einum, þar sem fjöldi kvenna og karla
var samankominn til þess að blóta guðinn Þór.
Fólkið ætlaði að halda hátíð og fórna barni til
heiðurs guðnum. En um leið og barnið var lagt á
eins konar altari fyrir framan stórt eikartré, þusti
riddarinn enski fram og leysti barnið. Síðan hjó
hann niður „Þrumueikina“, eins og hún var kölluð.
Þegar eikartréð féll, tók hann allt í einu eftir
litlu grenitré, sem staðið hafði þétt upp við eikina
og teygði fallega toppinn sinn í átt til himins.
Hann sneri sér að fólkinu og sagði:
„Upp frá þessari nóttu á þetta litla tré að vera
ykkar heilaga tré. Þetta er friðartréð, það er tákn
um eilíft líf, af því að það er alltaf grænt. Það bend-
ir til hiinins, og við getum kallað það tré Jesúbarns-
ins.“
Síðan var það tekið upp með rótum og borið til
næsta þorps.
Þetta er lítil helgisaga um jólatréð. Við skulum
leyfa henni að minna okkur á stærstu jólagjöfina,
sem nokkru sinni hefur verið gefin: Jesúm sjálfan.
Þessi sömu orð hljóma enn í dag, eins og alltah
„Yður er í dag frelsari fæddur.“
Þórir S. Guðbergsson.
næturgesti í nótt. Hann er ekki í
húsinu mínu!“
„Opnaðu húsið þitt samt,“ sagði
presturinn í bænum. „Stjarnan stað-
næmdist hér. Við skulum sjá, hver er
hér inni.“
„Nei, þar eru bara bláfátæk hjón og
lítill drengur," sagði góða konan. En
hún varð að opna liúsið sitt, og þeir,
sem komust, gengu inn.
Hvað sáu þeir? í stofunni var bjart
eins og í himnaríki, svo að fólkið gat
varla horft í birtuna. Milli foreldra
sinna lá litli drengurinn í drifhvíta
rúmiriu undir dúnsænginni hlýju, og
nú var Ijómandi geislabaugur yi'ir
höfði hans. Orðlaust horfði fólkið á
þetta undur. Stofan var full aí himn-
esku ljósi og friði. Geislabaugurinn
yíir höfði barnsins glitraði eins og
guH.
„Jesús!" hrópaði fólkið og féll á
kné.
Tárin runnu niður kinnarnar á
góðu konunni. Nú skildi hún, að fá-
tæklegu gestirnir hennar höfðu verið
sjálf hin heilaga fjölskylda: Jesús,
María og Jósef. Góða konan þurrkaði
tárin úr augum sínum og leit á gestina
sína. Þau þrjú litu tif hennar, og gleð-
in, kærleikurinn og þakklætið ljóin-
aði úr augum þeirra allra. Og nu
skildi góða konan það, sem þið eigið
öll að skilja, elsku börn, að það, sein
við gerum minnstu smælingjunum a
jörðunni, það gerum við Jesú.
Guð geti ykkur öllum gleðileg j°l-
Jón Auðuns endursagði.
412